Το Πολιτικό Αριστούργημα του Brexit

γράφει η Παναγιώτα Μπλέτα  (συγγραφέας)

Και καθώς οι φωνές της προπαγάνδας  άρχισαν να ουρλιάζουν πιο δυνατά μετά από το BREXIT, η Βρετανία προσπαθεί να βρει το βηματισμό της σε μια προσπάθεια να απεξαρτήσει την οικονομία της από το μολυσματικό σύστημα της Ευρωπαικής Ένωσης.

Μια ισχυρή χώρα , με σημαντικό πληθυσμό αρχίζει να ανασυντάσσει το παραγωγικό της σύστημα , να τονώνει τις επιχειρήσεις της με σημαντικές μειώσεις φόρων, χωρίς να δίνει λογαριασμό σε κανέναν παρά μόνο στο λαό της.

Παρά την προσωρινή υποτίμηση της στερλίνας , η οποία ήταν λογικό επόμενο, η Βρετανική οικονομία σύντομα θα αρχίσει να παίρνει τα πάνω της, καθώς θα υποστούν μείωση οι εισαγωγές προϊόντων, με αποτέλεσμα να αυξήσει το εμπορικό της ισοζύγιο υπέρ των εξαγωγών της.

Τα ελλείμματα στο εμπορικό ισοζύγιο (εισαγωγές > εξαγωγές) αποτελούσαν  την κυρίαρχη αιτία τη κρίσης για τις χώρες που αναγκάστηκαν να υποδεχτούν τα μνημόνια. Αυτά όμως δημιουργήθηκαν από την αποβιομηχάνιση, αποπαραγοποίηση , απομεταποίηση και αποεμπορικοποίηση της εγχώριας αγοράς που με συγκεκριμένο σχέδιο προωθούσε η Ευρωπαική Ένωση εδώ και δεκαετίες , σε κάποιες χώρες. Γιγαντώνοντας ταυτόχρονα τον τομέα των συστημικών τραπεζών , προκειμένου οι χώρες  αυτές να επιβιώνουν από αυτά που δανείζονται και όχι από αυτά που παράγουν, μεταποιούν, εμπορεύονται.

Η εγχώρια επιχειρηματικότητα θα τονωθεί και αλυσιδωτά και η αγορά εργασίας, καθώς και τα benefits –οφέλη ασφαλιστικά, εργασιακά απέναντι στους εργαζόμενους. Κάτι που η πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης εναντιωνόταν σφοδρά, αναγκάζοντας τον πρωθυπουργό της Βρετανίας να περάσει μέτρα αντιλαϊκά και αντιαναπτυξιακά  όπως και σε άλλες χώρες.

Ο Βρετανικός λαός όμως αντιδρούσε σθεναρά. Και οι πολιτικοί του άρχισαν να παρακολουθούν σοβαρά αυτές τις αντιδράσεις και αποφάσισαν «καθολικά» να αντισταθούν στην λαίλαπα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Από την βασίλισσα της Αγγλίας μέχρι και τον τελευταίο πολιτικό, το μήνυμα ήταν ξεκάθαρο. Έπρεπε η χώρα να βγει από την Ευρωπαϊκή Ένωση , αν δεν ήθελε να υποστεί τον «δάκτυλο» που έβαλαν στα υπόλοιπα κράτη-μέλη , μεθοδεύοντας έτσι και την κατάκτηση της εθνικής τους κυριαρχίας. Γιατί έτσι κατακτώνται τα κράτη σήμερα…

Με έναν αριστουργηματικό τρόπο λοιπόν και αφού πρώτιστα θωράκισαν τις τράπεζες τους χωρίς να τους πάρει κανείς μυρωδιά, προκήρυξαν το δημοψήφισμα.

Κατόπιν φρόντισαν να κρατήσουν άρτιες ισορροπίες με την Ευρωπαϊκή Ένωση διαιρώντας τα κόμματα τους σε υπέρ και κατά. Στην ιστορία των περισσότερων κομμάτων στον κόσμο δεν έχει υπάρξει ξανά τέτοιο φαινόμενο. Συνήθως υπάρχει μια ενιαία πολιτική γραμμή όταν πρόκειται για κορυφαίας πολιτικής σημασίας ζητήματα και όταν αυτό δεν επιτυγχάνεται το κόμμα δεν προχωρεί σε διεξαγωγή δημοψηφισμάτων, ειδικά όταν ασκεί την διοίκηση της χώρας.

Το συμπέρασμα είναι και εδώ επεξηγώ τον όρο «καθολικά» που χρησιμοποίησα πιο πάνω, ότι ΟΛΟΙ σκεπτόντουσαν το ίδιο… αλλά το εξέφρασαν με διαφορετικούς τρόπους. Για να αποτρέψουν κινήσεις εκφοβισμού από το σύστημα , όπως τις τρομοκρατικές ενέργειες στην Γαλλία που προαλείφεται για FREXIT (αλλά εκεί ο λαός είναι πιο επεισοδιακός από τον Βρετανικό λόγω ιδιοσυγκρασίας, με αποτέλεσμα με την τακτική του ΣΟΚ και ΔΕΟΣ να τους καθυποτάσσουν καθώς οι πολιτικοί τους δεν αφουγκράστηκαν τις ανάγκες του λαού τους έγκαιρα), το πραξικόπημα στην Τουρκία κτλ. Στην κάθε χώρα χρησιμοποιούν την τακτική που δουλεύει καλύτερα , ανάλογα με τη κουλτούρα και το πολιτικό της επίπεδο.

Στη συνέχεια προχώρησαν ήδη σε αλλαγές στην οικονομία τους, που δεν μπορούσαν να κάνουν όσο είχαν την πατρονία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Τοποθέτησαν χωρίς ιδιαίτερες διαδικασίες την επόμενη πρωθυπουργό , που υποτίθεται ότι ήταν υπέρ της Ευρωπαϊκής Ένωσης για να τους ρίξουν στάχτη στα μάτια και στο σημείο κλειδί, στις σχέσεις της χώρας με το εξωτερικό τοποθέτησαν τον πιο φανατικό υπέρμαχο του BREXIT.  

Οι πρωθυπουργοί πρώην και νυν ξεκίνησαν τις διαδικασίες για το BREXIT ενώ έβαλαν τέλος στα σενάρια περί δεύτερου δημοψηφίσματος, θέτοντας ως επιχείρημα ΤΟ ΑΠΑΡΑΒΙΑΣΤΟ ΤΗΣ ΘΕΛΗΣΗΣ ΤΟΥ ΒΡΕΤΑΝΙΚΟΥ ΛΑΟΥ.

Το BREXIT θα μείνει στην ιστορία ως η πιο αριστουργηματική απεξάρτηση μιας χώρας από το σάπιο σύστημα που την κατατρώγει. Θα έλεγε κανείς ότι αγγίζει τα όρια της τέχνης…