Σενάριο βωβού κινηματογράφου

Τελικά ήξεραν από το 2009 ότι η «Πυθία», το δήθεν σχέδιο δολοφονίας του Καραμανλή, ήταν κατασκευασμένο, αλλά δεν μίλησαν. Τώρα οφείλουν εξηγήσεις. Από τον βωβό πρώην πρωθυπουργό μην περιμένετε βέβαια να πει αν πίστευε ότι απειλήθηκε η ζωή του. Εδώ δεν μίλησε για άλλα που απείλησαν τη ζωή της χώρας

Του Ανδρέα Πετρουλάκη

«Hξεις αφήξεις ουκ εν τω πολέμω θνήξεις». Ο χρησμός της Πυθίας ήταν το κόμμα, αν έμπαινε μετά το «αφήξεις» ήταν ευοίωνος, αν έμπαινε μετά το «ουκ», θανάσιμος. Ένα παρόμοιο κόμμα χάθηκε μέσα στους λαβυρίνθους της ΕΥΠ το 2009, όταν έγινε γνωστό το σχέδιο «Πυθία». Τώρα μαθαίνουμε ότι εξ αρχής είχε διαπιστωθεί από την Υπηρεσία Πληροφοριών ότι το σχέδιο ήταν κατασκευασμένο —η Πυθία είχε πει ότι ο Καραμανλής θα έφευγε ανενόχλητος για τη Ραφήνα, αφέθηκε όμως σκοπίμως να κυκλοφορεί η εκδοχή ότι κάποιοι θέλανε να τον φάνε λάχανο. Γιατί;

Σίγουρα υπήρξαν πρόσωπα της ΕΥΠ και πιθανώς της κυβέρνησης που ήξεραν την αλήθεια και δεν μίλησαν. Ποια ήταν αυτά; Ο Πρωθυπουργός και ο αρμόδιος υπουργός τι πληροφόρηση είχαν; Ποιον ωφελούσε η κατασκοπολογία και τα σενάρια Τζον Λε Καρέ που γέμισαν σεντόνια σε εφημερίδες, περιοδικά και βιβλία, και δημιούργησαν σκηνικό ηρωικής εξόδου ενός ηγέτη που απλώς έφευγε ως αποτυχημένος και μοιραίος; Γιατί κανείς δεν διέψευσε επισήμως αυτά τα αποκυήματα φαντασίας (τίνος;), που για πολλά χρόνια έπειθαν αρκετούς ότι μετά από δεκαετίες επανέκαμψαν στη χώρα μας σχέδια πολιτικής δολοφονίας, διότι είχαμε έναν ασυμβίβαστο πρωθυπουργό που έκανε αιρετική πολιτική και συγκρούστηκε με τα κατεστημένα διεθνή συμφέροντα; Εντάξει, οι περισσότεροι γελούσαν, πολλοί όμως είναι πάντα πρόθυμοι να πιστέψουν ότι ο κόσμος είναι φτιαγμένος από τα μανιχαϊστικά υλικά των καλών Ρώσων, κακών δυτικών και δουλοπρεπών ή ηρωικών ελλήνων πολιτικών.

Ετσι δημιουργήθηκε η αχλύ ενός μύθου. Ο Καραμανλής έφυγε γιατί ενόχλησε. Διότι αμφισβήτησε το παγκόσμιο status των δρόμων της ενέργειας, διότι δεν υπήρξε ο συνήθης βολικός εταίρος των Αμερικανών, διότι έκανε ανεξάρτητη εθνική πολιτική (αυτήν δηλαδή που κάνει κάθε έλληνας πολιτικός που προτιμά τους Ρώσους από τη Δύση). Ο Καραμανλής δεν έφευγε γιατί βούλιαξε την οικονομία με το πρωτοφανές δημοσιονομικό (κρυφό) έλλειμμα 15,6%, δεν έφευγε γιατί εκτόξευσε το χρέος σε δυσθεώρητα ύψη με 120 δισ. δάνεια σε πέντε χρόνια, δεν έφευγε γιατί προσλάμβανε δημοσίους υπαλλήλους σαν να μην υπάρχει αύριο, δεν έχανε πανηγυρικά με 10 μονάδες — αποχωρούσε ηρωικά σαν τον Βενιζέλο, με τις σφαίρες να τον περιμένουν στη γωνία. Και για αυτό το λόγο εχρίσθη εις το διηνεκές εθνική εφεδρεία.

Βοήθησε ασφαλώς και το γεγονός ότι στα χρόνια που ακολούθησαν την πτώση του άρχισε να αναδύεται με ορμή μια Ελλάδα ευεπίφορη στους μύθους, τη συνωμοσιολογία, το σύνδρομο καταδίωξης, τον κρατικισμό, τον αντιδυτικισμό και τη ρωσοφιλία, ένα ρεύμα που γιγάντωσε δύο κόμματα κρυφούς και φανερούς θαυμαστές του Καραμανλή. Το σενάριο του ασυμβίβαστου που έχασε γιατί συγκρούστηκε συντηρήθηκε από αυτό το κλίμα, και με τον καιρό έγινε το κλασικό αντιπαράδειγμα στους Κουίσλινγκ νεοφιλελεύθερους.

Τώρα όμως κάποιοι από τους βωβούς οφείλουν εξηγήσεις. Ποιοι γνώριζαν την αλήθεια για το κινηματογραφικό σχέδιο δολοφονίας και γιατί δεν φρόντισαν να αποκαταστήσουν εγκαίρως την αλήθεια; Για τον ίδιο τον πρώην Πρωθυπουργό, την παγκόσμια πρωτοτυπία βωβού βουλευτή, δεν τρέφει κανείς αυταπάτες ότι θα μας πει αν πίστευε ότι απειλήθηκε η ζωή του. Εδώ δεν μίλησε για άλλα που τον αφορούσαν, από τα οποία απειλήθηκε η ζωή της χώρας.