Η τελευταία «αντιμνημονιακή» πράξη…

Στο Συμβούλιο της Επικρατείας θύμωσαν με τον τρόπο που τους εξέθεσε ο πρώην πρόεδρος. Και θεωρούν την παραίτησή του την τελευταία πράξη του... αντιμνημονιακού του αγώνα. Τώρα η υπόθεση για την περικοπή των συντάξεων θα πρέπει να εξεταστεί από την αρχή

Του Κώστα Γιαννακίδη

Η αλήθεια είναι ότι στο Συμβούλιο της Επικρατείας μετρούσαν τις μέρες μέχρι την 30ή Ιουνίου και τη συνταξιοδότηση του Νίκου Σακελλαρίου. Ο πρόεδρος δεν ήταν και τόσο δημοφιλής. Τώρα προσπαθούν να μετρήσουν τα λόγια τους και να συγκρατήσουν την οργή τους. Θεωρούν ότι ο τρόπος με τον οποίο αποφάσισε να αποχωρήσει ο κ. Σακελλαρίου προσβάλλει και τους ίδιους και το Συμβούλιο.

Ο κ. Σακελλαρίου στη δήλωση αποχώρησής του αναφέρει ότι η απόφασή του εκπορεύεται από την παραβίαση του απορρήτου της διάσκεψης για τη μείωση των συντάξεων, όπως προβλέπεται από τον νόμο Κατρούγκαλου. Καταγγέλλει, δηλαδή, τους συναδέλφους του. Ομως αν τον ενοχλούσαν οι διαρροές, θα έπρεπε να είχε φύγει όταν μαθαίναμε από τα ρεπορτάζ τα περί αντισυνταγματικότητας του νόμου Παππά.

Οπως ίσως θυμάστε, πριν από μερικές μέρες έγινε γνωστό, διά διαρροής, ότι το ΣτΕ κρίνει συνταγματικό τον νέο υπολογισμό των συντάξεων και τις μειώσεις που επιφέρει. Η σχετική απόφαση, υπό την προεδρία του κ. Σακελλαρίου, ελήφθη με οριακή πλειοψηφία, 13 ψήφων υπέρ και 12 κατά. Ο ίδιος δεν θα ήθελε η τελευταία απόφαση της καριέρας του να αφορά τη μείωση των συντάξεων. Η παραίτησή του επανεκκινεί τη διαδικασία. Ολα πάλι από την αρχή, με νέα σύνθεση. Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι, διά της παραιτήσεως του, ο πρώην πρόεδρος του ΣτΕ υπερασπίζεται αυτό που αναφέρει στη δήλωση του, δηλαδή την καταγγελία των μνημονιακών ρυθμίσεων. Δεν υπάρχει πλέον απόφαση που να θεωρεί συνταγματική τη μείωση των συντάξεων. Aπό την άλλη, δίνει την ευκαιρία στο να υπάρξει η ίδια απόφαση, αλλά με ισχυρότερη πλειοψηφία.

Υπενθυμίζεται ότι ο κ. Σακελλαρίου υιοθετούσε πάντα «αντιμνημονιακή» στάση κατά τη συζήτηση των εφαρμοστικών νόμων, ευρισκόμενος απέναντι από τον τότε πρόεδρο, τον Παναγιώτη Πικραμμένο. Για παράδειγμα, είχε ψηφίσει ως αντισυνταγματικό και το PSI. Και η τοποθέτησή του στη θέση του προέδρου του ΣτΕ, στο τέλος του 2015, είχε την αποδοχή της κυβέρνησης Τσίπρα, επί υπουργίας Παρασκευόπουλου.

Το πιθανότερο είναι ότι ο τρόπος και το ύφος της αποχώρησής του δεν κρύβουν τίποτα περισσότερο από τη διάθεση υπεράσπισης και προβολής προσωπικών θέσεων. Είναι, άλλωστε, πρωτοφανές ένας ανώτατος δικαστικός, ντυμένος την τήβεννο με το προστήθιο, να απευθύνει διάγγελμα σε δραματικούς τόνους, δείχνοντας και τον βαθμό της συγκίνησης του.

Κρύβει πολιτικές φιλοδοξίες όλο αυτό που παρακολουθήσαμε; Ισως και να κρύβει. Ομως όποιος του χορηγήσει στέγη, θα αναλάβει και το σχετικό ρίσκο, σωστά;