Πώς η Τσαπανίδου εγκωμίασε τον Χριστιανόπουλο όταν την πρόσβαλε

«Δεν σας θυμάμαι! Σας μιλώ όχι για την αξία σας, αλλά γιατί με ακούνε κάποιοι (...) Με το ζόρι σας ανέχομαι αυτή τη στιγμή και για λόγους ευγενείας δεν σας έδιωξα». Η επίθεση του Ντίνου Χριστιανόπουλου στην Πόπη Τσαπανίδου, με αυτά στα λόγια, τον Ιανουάριο του 2012, ήταν ένα σοκ στον τηλεοπτικό αέρα. Ζωντανά, απροειδοποίητα, ο «αιρετικός ποιητής» πρόσβαλε την παρουσιάστρια που πίστευε ότι πείθοντάς τον να μιλήσει στην εκπομπή της, τότε στον Σκάι, έκανε επιτυχία. Αλλά βρέθηκε μπροστά σε μια από τις δυσάρεστες στιγμές της καριέρας της. Ο ποιητής ήταν απλησίαστος! Από όπου προσπάθησε να τον προσεγγίσει, συναντούσε οργή. Την πρόσβαλε, ουσιαστικά την έβρισε:

-Εύχομαι το ψωμί σας να το βγάζετε εντίμως.

-Δεν ξέρω καν τη φάτσα σας, τι να επιτεθώ;

-Δεν είστε καλά ενημερωμένη για το πόσο μυστήρια περίπτωση είμαι, ας πω στριμμένος.

Αυτά και άλλα πολλά βγήκαν από τη σωρευμένη αγανάκτηση του ποιητή που ήταν, γενικά, «Εναντίον» όπως είχε γράψει το 1989.

Η Τσπανίδου τα άντεξε όλα αυτά απέναντι σε μια προσωπικότητα που δεν ήταν εύκολα (δεν ήταν καθόλου) «διαχειρίσιμη» σε τηλεοπτική συνέντευξη. Και, βέβαια, εισέπραξε τις ειρωνείες τού δημοσιογραφικού χώρου που έριξε δηλητήριο για εκείνη την περιπέτειάς της. Μια συνάδελφός της, έγραψε τότε:

«Η Πόπη Τσαπανίδου περιορίστηκε σε γέλια αμηχανίας. Καμία πυγμή, καμία αντίρρηση στα όσα της καταλόγιζε. Σα να εξαφανίστηκε αίφνης το δυναμικό πρόσωπο που μέχρι χθες διαχειριζόταν σημαντικά θέματα της επικαιρότητας με σοβαρότητα και μαχητικότητα. Σήκωσε τα χέρια ψηλά κι άφησε τον καλεσμένο της να την "πυροβολεί" και να την εκθέτει».

Εν τέλει, η Τσαπανίδου αντί για αντεπίθεση, έδειξε τον σεβασμό της απέναντι σε μια πνευματική μορφή της Ελλάδας. Και σε κείμενο που ανάρτησε στο προσωπικό της μπλογκ, έγραψε ανάμεσα σε άλλα εγκωμιαστικά: «Σας ευχαριστώ κ. Χριστιανόπουλε, που μας αποδείξατε ότι υπάρχουν ακόμα φρέσκοι άνθρωποι, με ισχυρό σύστημα αξιών! Ότι δηλαδή, υπάρχει ελπίδα».

Ολόκληρο το κείμενο της Πόπης Τσαπανίδου σε εκείνη την ανάρτηση, του 2012, ακολουθεί:

«Ευχαριστώ κ. Χριστιανόπουλε»

{{Ανεξάρτητος, διαφορετικός, αυθάδης, σταθερός, αντισυμβατικός, μόνος απέναντι σε όλους τους συντεταγμένους με τα πρέπει. Με έναν τρόπο ζωής ιδιαίτερο και με τα κότσια να ζήσει βροντερά, τη ζωή αυτή, στο στενό πλαίσιο μιας πόλης μεγάλης -επειδή την λάτρεψε-, αλλά και τόσο μικρής που απομυθοποιεί εύκολα.

Μόνος απέναντι σε μυαλά κλειστά, συμβιβασμένα και υποκριτικά. Να «φωνάζει» με τον τρόπο του χρόνια τώρα.

«Είμαι απαρηγόρητος. Τίποτα δεν σώζει την Ελλάδα. Τίποτα». Είπε, φώναξε και –τι κρίμα, τι άδικο- κάποιοι έμειναν να σχολιάζουν τον τόνο της φωνής. Το ιδιαίτερο του λόγου του.

Ο Ντίνος Χριστιανόπουλος ήταν εκεί, δίπλα μου, στο παραθύρι. Αφορμή για την πρόσκληση, η άρνησή του να παραλάβει το μεγάλο βραβείο του Υπουργείου Πολιτισμού, για το σύνολο του έργου του.

«Εγώ είμαι συνεπής, εσείς δεν είστε ενήμερη» με μάλωσε θυμωμένος που δεν θεώρησα απολύτως φυσιολογική τη στάση του. Και είχε δίκιο. Του έκανα μια ερώτηση την οποία είχε απαντήσει με ένα από τα καλύτερα συγγράμματά του κοντά 35 χρόνια πριν. Το «Είμαι εναντίον» ήταν η διακήρυξη ζωής του. Οι αρχές στις οποίες έμεινε πιστός σε όλη του τη ζωή. 35 χρόνια μετά παραμένει το ίδιο «εναντίον». Δεν εξαγοράζει, δεν εξαρτάται, δεν εξαργυρώνει, δεν «ξεπουλιέται», δεν προωθεί και δεν προωθείται. Αντιδρά με πράξεις και με συνέπεια.

Αυτός ο άνθρωπος λοιπόν, σήμερα, εξέφρασε την απελπισία του ότι η χώρα αυτή δεν σώζεται. Γιατί χάσαμε τον στόχο. Γιατί δεν μείναμε «εναντίον». Εμείς, οι άλλοι, οι πριν και οι μετά… Οι περισσότεροι.

Και μεις, οι περισσότεροι, τον ξαναχάσαμε τον στόχο! Μείναμε στην εύκολη προσέγγιση. Μας έκαψε ο λόγος του. Μας έτσουξε. Ποιος είναι αυτός που μιλάει έτσι; Που δεν διαβάζει εφημερίδες και δεν ξερει ποιος είναι ο πρωθυπουργός. Που δεν «υποκλίνεται» μπροστά στην τηλεοπτική κάμερα; Ποιος είναι αυτός που αγνοεί και περιφρονεί όχι μόνο δημοσιογράφους, αλλά και καταξιωμένους συναδέλφους του. Ποιος είναι αυτός που τολμά να μιλά έτσι σε μια κυρία στην τελική; Ε; Πάει τα έχασε!

Είναι ο Ντίνος Χριστιανόπουλος και τα έχει τετρακόσια. Είναι ένας από τους τελευταίους μεγάλους. Ένας από τους τελευταίους σημαντικούς. Που τόσο λίγους έχει πια αυτή η χώρα, για να του ξαναπροτείνουν το μεγάλο βραβείο των γραμμάτων. (Μα καλά εκεί στο Υπουργείο πολιτισμού τόσο πολιτισμός πια! Δεν ξέρανε τι εστί Χριστιανόπουλος δεν ρώταγαν; Δεν έψαχναν στο google βρε αδελφέ, για να μην φανεί η μιζέρια μας η εθνική και η πνευματική μας φτώχεια;)

Είναι ο Ντίνος Χριστιανόπουλος που του έκοψαν τη σύνταξη και έσφιξε το ζωνάρι αλλά ζει μια χαρά και σήμερα. Γιατί δεν την καταπίνει αμάσητη την «τροφή». Αντιθέτως την φτύνει στα μούτρα αυτών που ΔΕΝ είναι «εναντίον».

«Είμαι απαρηγόρητος. Τίποτα δεν σώζει την Ελλάδα. Τίποτα». αυτό φώναξε σήμερα με τον δικό του τρόπο. Το ακούσατε;

Σας ευχαριστώ κ. Χριστιανόπουλε, που μας αποδείξατε ότι υπάρχουν ακόμα φρέσκοι άνθρωποι, με ισχυρό σύστημα αξιών! Ότι δηλαδή, υπάρχει ελπίδα».  

πηγή