Με τον πατριωτισμό των άλλων

Τι συνέβη ξαφνικά και εκεί που άπλωναν τις χλαμύδες οι μακεδονομάχοι του Κυριάκου Μητσοτάκη τώρα απλώνουν τις πετσέτες στις παραλίες; Τι προέκυψε και μόλις ξεπρόβαλε το «Ορούτς Ρέις» αντικατέστησαν τις περικεφαλαίες με μάσκες βυθού;

Θα περίμενε κάποιος ότι η εικόνα των τουρκικών πλοίων να σουλατσάρουν στην ελληνική υφαλοκρηπίδα θα γέμιζε αγανάκτηση τους πατριώτες του πρόσφατου εκλογικού και μακεδονικού αγώνα του Μητσοτάκη. Οσο προχωρά το «Ορούτς Ρέις», όσο μεθοδεύει τις προκλήσεις ο Ερντογάν τόσο αυτοί που φώναζαν πατριωτικά συνθήματα φτιάχνουν ψιθύρους περί αβλαβούς διέλευσης του πλοίου και έρευνας που και να είναι έρευνα, πόσο έρευνα να είναι, βρε αδερφέ;

Ούτε σάρισες σηκώνονται ούτε το έθνος των Ελλήνων θυμούνται ούτε με τον Μεγαλέξανδρο έχουν πια συγγένεια. Ο Αδωνης συνιστά πίστη στην Ηγεσία (ναι, με κεφαλαίο το Η γιατί μόλις του αφαίρεσε υπουργικές αρμοδιότητες η ηγεσία), ο Βορίδης συνεχίζει τις διακοπές του στην ωραία Μάνη και ούτε κουβέντα για τσαμπουκάδες και στρατιωτικές ετοιμότητες. Ολα γίνονται στα μουλωχτά, με τρόπο που να μη δημιουργούν θόρυβο και κυρίως ερωτήματα.

Κάθε δώδεκα ώρες το διαδίκτυο που καταναλώνει καύσιμα της λίστας Πέτσα επιχειρεί την εθνική ανάταση βεβαιώνοντας ότι «αποχώρησε το “Ορούτς Ρέις” από την ελληνική υφαλοκρηπίδα», ζώντας τη δική του Ημέρα της Μαρμότας μέσα από την επιστροφή στην αρχική κατάσταση. Εν ολίγοις, αν πρόκειται για κανένα κρατίδιο τύπου Βόρεια Μακεδονία, που σε τελευταία ανάλυση δεν μας απείλησε εδαφικά, ή για κάποιον ταλαιπωρημένο πρόσφυγα που ζητά καταφύγιο στην Ελλάδα, το ακροατήριο του Κυριάκου Μητσοτάκη δεν σηκώνει μύγα στο DNA του.

Είναι έτοιμο να γίνει σκληρό, ανυποχώρητο και αδυσώπητο. Αλλά όταν εμφανίζονται ο τουρκικός στόλος και η πραγματική απειλή, ο καλός μητσοτακικός γίνεται λίγο διπλωμάτης, διαλλακτικός και κυρίως ανεκτικός. Ακόμη και ο μέχρι τέλους Αντώνης Σαμαράς από λιοντάρι του ανυποχώρητου πατριωτισμού παριστάνει την κατοικίδια γατούλα στην αυλή του Κυριάκου Μητσοτάκη, την ώρα που τα χαμπέρια από τον Ερντογάν δίνουν και παίρνουν. Πού να μην ήταν και πρώην πρωθυπουργός δηλαδή. Την ίδια ώρα οι ίδιοι άνθρωποι είναι έτοιμοι να χαρακτηρίσουν προδότη, προσκυνημένο στους Τούρκους και πέμπτη φάλαγγα του Ερντογάν οποιονδήποτε θέσει ερωτήματα για όσα συμβαίνουν με την ανοχή της ελληνικής κυβέρνησης.

Ο ίδιος ο πρωθυπουργός στο διάγγελμά του εγκαινίασε με μαεστρία το αφήγημα του «εσωτερικού εχθρού» μιλώντας για μέσα ενημέρωσης που είναι σε διατεταγμένη υπηρεσία. Και επειδή δεν είναι πρωθυπουργός της Τουρκίας ώστε να υποθέσουμε ότι μιλάει για τα τουρκικά ΜΜΕ, μάλλον μιλούσε για τα ελληνικά. Ο «εσωτερικός εχθρός», αυτή η παλιά κατασκευή της Δεξιάς, εισβάλλει και πάλι στη ζωή μας φιλοτεχνημένος με την οικογενειακή κομψότητα που διέπει τη Φαμίλια. Μόνο που αυτήν τη φορά δεν είναι προσωπική πρωτοβουλία του Μητσοτάκη. Πρόκειται για ιστορική λειτουργία της Δεξιάς που απλώς ενεργοποιεί και τα αντανακλαστικά του σημερινού πρωθυπουργού.

Η Δεξιά είχε πάντα ιδιαίτερη σχέση με τον πατριωτισμό, που αφορούσε πρωτίστως την εκμετάλλευση του όρου αλλά και τη διαστροφή του. Η συντηρητική παράταξη στην Ελλάδα παρήγε λεκτικά πατριωτισμό για να καλύπτει τον αρνητικό ρόλο της στις μεγάλες πατριωτικές επιταγές. Οταν απελευθερώθηκε η Ελλάδα από τους ναζί οι συνεργάτες τους βαφτίστηκαν πατριώτες αντικομμουνιστές και κυβέρνησαν τη χώρα. Τα μαύρα χρόνια της δεκαετίας του ’50 και του ’60 αντικατέστησαν το πατριωτικό χρέος για την ανοικοδόμηση της χώρας με το κυνήγι των πολιτικών τους αντιπάλων και την καθιέρωση της πολιτικής ανωμαλίας. Οταν ανέλαβαν οι απριλιανοί, απέδωσαν στον εαυτό τους όλες τις πατριωτικές αρετές (ναι, αυτοί που κατέλυσαν την ίδια τη δημοκρατία) και στους αντιπάλους τους τη ρετσινιά του ανθέλληνα.

Εν ολίγοις, η Δεξιά ζούσε με τον πατριωτισμό των άλλων. Δηλαδή είτε με την επίκληση στη μακραίωνη ιστορία της χώρας την οποία επικαλούνταν ως δικιά τους ιδιοκτησία (για κάποιο λόγο οι αριστεροί δεν είχαν κληρονομιά) είτε κατηγορώντας τον πατριωτισμό των αντιπάλων της. Οι άνθρωποι που απελευθέρωσαν τη χώρα στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο κατηγορήθηκαν ως μιάσματα, προδότες, συμμορίτες, ξένοι πράκτορες και μη Ελληνες. Οσο πιο πολύ ήταν ενεχόμενοι στον δωσιλογισμό και τον μαυραγοριτισμό οι Δεξιοί τόσο πιο πατριώτες εμφανίζονταν και τόσο πιο πολύ κατηγορούσαν όσους αγωνίστηκαν για τη χώρα. Πουλούσαν πατριωτισμό της σημαίας και από κάτω του έκρυβαν εγκλήματα κατά Ελλήνων, προδοσίες και οικονομικά κέρδη.

Ο πατριωτισμός των «άλλων» ήταν ανύπαρκτος, άρα αφού οι «άλλοι» ήταν ανθέλληνες, οι ίδιοι ήταν οι κανονικοί πατριώτες χωρίς να απαιτείται να αποδείξουν τι πατριωτικό και πότε το έκαναν. Η Δεξιά και όχι η Αριστερά δημιούργησε το ελληνικό πραξικόπημα το 1967 και στη συνέχεια το κυπριακό που ξεπούλησε την Κύπρο. Ο πρώτος «Αττίλας» έγινε επί χούντας, αλλά ο δεύτερος, σαν σήμερα επί Καραμανλή το 1974, με εμπλοκή παραγόντων της σύγχρονης Δεξιάς που ακόμη παραμένει αδιευκρίνιστη και κρυφή. Οποτε η Δεξιά μιλάει για πατριωτισμό δείχνοντας τους άλλους ως εχθρούς και μη πατριώτες, είναι έτοιμη να παραδώσει γη και ύδωρ.

Στην τρέχουσα ελληνοτουρκική κρίση υπάρχουν ενδείξεις ότι οδεύουμε για παράδοση υδάτων κάτω από τα οποία υπάρχουν πετρέλαια.

ΥΓ.: Θα μου επιτρέψετε να μεταφέρω μια οικογενειακή ιστορία. Οταν το 1967 κατέλαβε την εξουσία η χούντα, ο παππούς μου, μεγάλος σε ηλικία, ήρωας και τραυματίας της μικρασιατικής εκστρατείας, κλήθηκε από τον μοίραρχο της αστυνομίας και του ζητήθηκε να μεσολαβήσει ώστε να υπογράψει ο πατέρας μου «δήλωση μετανοίας» και να μην πάει εξορία.

Με φιλικό ύφος ο μοίραρχος είπε στον παππού: «Ηρθε η ώρα, μπαρμπα-Κώστα, να κάνεις κι εσύ κάτι για την πατρίδα, να πείσεις τον γιο σου να υπογράψει». Ο παππούς τον κοίταξε και του είπε: «Εγώ ότι είμαι πατριώτης το ξέρω γιατί έχω μια σφαίρα στο πόδι και ένα παράσημο τιμής. Εσύ, ρε πατριώτη, πού τα πήρες τα παράσημα που φοράς; Στη μάχη στον Αχλαδόκαμπο;».

Την ιστορία τη θυμάμαι όποτε σκέφτομαι τον πατριωτισμό της Δεξιάς που έφτασε έως τα πραξικοπήματα και τη δίωξη Ελλήνων πατριωτών. Και Δεξιών ακόμη. 

Κώστας Βαξεβάνης