Η υποκρισία στις δόξες της

 

γράφει ο Πέτρος Μανταίος

 

Τώρα που βγήκαν στη φόρα τα σαράντα κόσκινα και κοσκινίζουν (ακόμα δεν τον είδαμε, Γιαννάκη τον βαφτίσαμε...) το επικείμενο (οψέποτε...) νομοσχέδιο για το γάμο και την τεκνοθεσία ομόφυλων ζευγαριών, είδα στη «Συντακτών» (15/1) τη «διευκρίνιση» του κυβερνητικού εκπροσώπου Παύλου Μαρινάκη (ρ/σ Σκάι 14/1), επί των «προθέσεων» Μητσοτάκη περί την σχετική ψηφοφορία:

 

«Τι λέει;» (ο κ. Μητσοτάκης κατά τον κ. Μαρινάκη). (Λέει) «Νομίζω κάτι που κάποιος το καταλαβαίνει πολύ εύκολα, δεν είναι πυρηνική φυσική για να μην το καταλάβει. Οτι, αν είσαι κατά (του ν/σ), είναι καλύτερο να μην πας (να ψηφίσεις), να απέχεις δηλαδή, παρά να καταψηφίσεις. Νομίζω, είναι απολύτως λογικό και είναι και κάτι το οποίο είναι συνεπές (...) Αλλωστε και η αποχή είναι μία λύση...».

 

Μάλιστα, και «απολύτως λογικό» και «συνεπές» και «μία λύση». Λέω, ότι γενικά ο ρόλος του κυβερνητικού εκπροσώπου είναι ρόλος άχαρος. Ομως, ορισμένες φορές είναι τόσο άχαρος, που γίνεται... συμπαθής. Εβλεπα κάποτε, σε κωμωδία του παλιού ελληνικού κινηματογράφου, τον γνωστό καρατερίστα, σε ρόλους «καρπαζοεισπράκτορα», Αλέκο Τζανετάκο (εξαίρετος στην προσωπική του ζωή, όπως μου είπαν όσοι τον γνώρισαν: απλός, αυθόρμητος, αλληλέγγυος, φιλότιμος, δεινότατος δε οδηγός!). Μετρούσα τις καρπαζιές. Από μια στιγμή και μετά, μου έγινε συμπαθής αμετάκλητα!

 

Αυτό πάω να πάθω τώρα με τον κ. Μαρινάκη. Είναι τόσο δύσκολος ο ρόλος του, που αν επιμείνει στους «αυτοσχεδιασμούς» θα γίνει συμπαθής. Δεν πάμε καλά! Εναν νόμο –πρακτικά, εντελώς κανονιστικό– έχουμε μπροστά μας, που, επί της ουσίας, πάει, αν όχι να απαλείψει, τουλάχιστον να μετριάσει κάποιες κοινωνικές ανισότητες, και πάμε να ανατινάξουμε τη χώρα!

 

Ποτέ άλλοτε σ’ αυτή τη χώρα η υποκρισία δεν ήταν τόσο πολύ στις δόξες της! Οσο για τον... συνεπή αντιτιθέμενο στο ν/σ κ. Βορίδη που δήλωσε («Βήμα») ότι και να παραιτηθεί από υπουργός «δεν θα χάσει η Βενετιά βελόνι»... Συμφωνώ απολύτως!