Ορθόδοξη επιχειρηματικότητα

 

γράφει ο Παντελής Μπουκάλας

 

 

«Οταν εξελέγην βουλευτής το 2019, δεν φανταζόμουν πως θα πρέπει να αλλάξω κάτι σε σχέση με την επιχείρησή μου. Επέλεξα να συνεχίζω στον δρόμο της ορθόδοξης επιχειρηματικότητας». Τάδε έφη ο νεοδημοκράτης βουλευτής Φθιώτιδας Θέμης Χειμάρας. Προ παραιτήσεως αυτά. Εμείς πάντως ακόμη αδυνατούμε να φανταστούμε ποιο ακριβώς νόημα απέδιδε ο κ. Χειμάρας στον όρο «ορθόδοξη επιχειρηματικότητα». Ενας κακόπιστος θα ισχυριζόταν πως είναι ελαφρώς ανορθόδοξο να συνεχίζεις να νταραβερίζεσαι με το Δημόσιο παρότι βουλευτής. Αλλά οι λαϊκιστές και οι τοξικοί τέτοια συνηθίζουν να λένε.

 

Εντάξει, οι 270 συμβάσεις που πήρε η εταιρεία του από δήμους και δημόσιους φορείς της εκλογικής του περιφέρειας στα χρόνια 2019-2022, για προμήθεια φωτοτυπικού υλικού, γραφικής ύλης κτλ., δεν είναι καν 300. Και τα 400 χιλιάρικα των συμβάσεων αυτών δεν είναι καν 500. Αρα, μικρό το κακό. Κάτι ανάμεσα σε «έλα μωρέ τώρα» και σε «ε, δεν είναι και Πάτσης». Εξ ου και η πολυήμερη σιωπή της Ν.Δ. μετά την αποκάλυψη του νέου σκανδάλου στους κόλπους της. Σιωπή που ανάγκασε τον υπερευαίσθητο βουλευτή (τύφλα να ‘χει ο Ραν Ταν Πλαν) να παραιτηθεί.

 

Τι νέο να έλεγε άλλωστε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος; Ο,τι ήταν να πει το είπε τέλη Οκτωβρίου, όταν άνοιξε η πληγή Πάτση: «Δεν μπορείς να είσαι πολιτικό πρόσωπο και να παίρνεις αναθέσεις από φορείς που το Δημόσιο έχει συμμετοχή». Σωστά. Δεν μπορείς. Αυτονόητο είναι. Ηθικό και πολιτικό. Οφειλε να το φανταστεί αυτό ο κ. Χειμάρας, όσο κι αν, προ παραιτήσεως, κατήγγελλε τη φαντασία του σαν αδύναμη. Δεν είναι άλλωστε χθεσινός. Την πενταετία 2014-2019 διετέλεσε αντιπεριφερειάρχης του κ. Κώστα Μπακογιάννη και εντεταλμένος περιφερειακός σύμβουλος Επιχειρηματικότητας (εικάζω της ορθόδοξης). Επιπλέον θα μπορούσε να έχει ωφεληθεί από την πείρα του πατέρα του, του Θανάση Χειμάρα, τρις βουλευτή της Ν.Δ., δις νομάρχη Φθιώτιδας, άπαξ νομάρχη Σάμου και συγκεντρωσιάρχη του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη το 1993. Δεν του είχε ζητήσει ποτέ να του ξεκαθαρίσει το τοπίο; Να του πει τι πρέπει – τι δεν πρέπει; Μάλλον όχι. Γι’ αυτό και αρχικά τα φόρτωσε όλα στους συνεργάτες του και επικαλέστηκε άγνοια Συντάγματος. Τα ίδια έλεγε όμως και τον Ιούλιο του 2020, όταν πρωτοαποκαλύφθηκαν στη Βουλή οι ανίερες σχέσεις του με το Δημόσιο. Του πήρε δυόμισι χρόνια για να διαβάσει το Σύνταγμα; Αλήθεια, γιατί δεν του θύμιζε ο πρωθυπουργός το αυτονόητο, αποπέμποντάς τον;

Τα γλυπτά του Παρθενώνα ως εταιρικό προϊόν

 

Αυτό που συμβαίνει τις τελευταίες ημέρες με τα γλυπτά του Παρθενώνα και επίκεντρο τα απανωτά βρετανικά δημοσιεύματα που αναφέρονται σε μυστικές συνομιλίες μεταξύ του Βρετανικού Μουσείου και της ελληνικής κυβέρνησης δεν είναι μόνο ένας δημόσιος ευτελισμός της διεκδίκησης των Γλυπτών ως προϊόντων κλοπής, δεν είναι μόνο ένας δημόσιος διασυρμός κάθε έννοιας σεβασμού απέναντι στην πολιτιστική κληρονομιά.

 

Είναι η δημόσια παραδοχή – επί τρεις ημέρες σιωπηλή και από χθες ηχηρή μέσω δηλώσεων του κ. Γεραπετρίτη – ότι τα ιστορικά μνημεία είναι εταιρικά προϊόντα και ως τέτοια τα διαχειρίζεται η κυβέρνηση.

 

 

Επί τρεις ημέρες, η κυβέρνηση σιωπούσε και το Υπουργείο Πολιτισμού “απαντούσε” χωρίς να απαντάει παρά μόνο να πετάει την μπάλα στον δικομματικό καυγά. Χθες, ο υπουργός Επικρατείας, Γ. Γεραπετρίτης, μιλώντας στην ΕΡΤ είπε: “Το επιβεβαιώνω, είμαστε σε επαφή με το Βρετανικό Μουσείο, σε πολύ δημιουργική συζήτηση με το Βρετανικό Μουσείο», μίλησε για “δύσκολη επιχειρησιακά άσκηση”, και για τον ενδεχόμενο κάποιου “τρικ” ανάμεσα σε Αθήνα και Λονδίνο προκειμένου να ξεπεραστούν τα γνωστά εμπόδια. Είπε, επίσης, πως “είναι προφανές ότι υπάρχουν οι πολύ ριζικές απαγορευτικές γραμμές οι οποίες συνιστούν και την εθνική στάση. Δεν μπορούμε να αποδεχθούμε σε καμία περίπτωση ιδιοκτησία του Βρετανικού Μουσείου. Δεν υφίσταται μια τέτοια διάσταση. Από την άλλη πλευρά η ελληνική πολιτεία δεν μπορεί να αποδεχθεί με οποιαδήποτε μορφή έναν δανεισμό, ο οποίος θα γίνει προς την Ελλάδα, και τούτο διότι αυτό θα υπαινισσόταν ζήτημα ιδιοκτησίας. Εκείνο το οποίο μπορούμε να συζητήσουμε στο πλαίσιο μιας αμοιβαίας κατανόησης με το Βρετανικό Μουσείο είναι η επιστροφή των Γλυπτών υπό ένα νομικό ένδυμα το οποίο θα συζητήσουμε και συζητούμε στο πλαίσιο μιας δημιουργικής λογικής. Έχουμε όντως θέσει ένα θέμα, να μπορούμε να στέλνουμε και ορισμένες από τις ελληνικές αρχαιότητες ή ακόμη και από άλλες περιόδους του Ελληνισμού, τη βυζαντινή περίοδο, στο Βρετανικό Μουσείο για περιοδικές εκθέσεις. Σε κάθε περίπτωση δεν πρόκειται ποτέ να απεμπολήσουμε το οποιοδήποτε δικαίωμα έχουμε απέναντι στα Γλυπτά που αποτελούν την ίδια την ταυτότητά μας”.

 

Τί έχουμε, λοιπόν, εδώ; “Επιχειρησιακές ασκήσεις”(!), “τρικ” (!), “δημιουργική λογική” (!) – ανάλογο του δημιουργική λογιστική… το οποίο μάλλον είναι και πιο συμβατό με αυτό που συμβαίνει γύρω από τα Γλυπτά.

 

Τα περί “αταλάντευτης εθνικής γραμμής” είναι ούτως ή άλλως “καθρεφτάκια” για ιθαγενείς, όχι τώρα, αλλά από τότε που άνοιξε για πρώτη φορά το θέμα “δανεισμός – ανταλλαγή”, δηλαδή το 2001. Οι ζητωκραυγές για την ομολογουμένως κομβική και σημαντική απόφαση της Διακυβερνητικής Επιτροπή της UNESCO το 2021 να  οριοθετήσει το ζήτημα της επιστροφής των Γλυπτών του Παρθενώνα ως “διακρατικό”, δηλαδή ανάμεσα στις δύο χώρες, ήταν απλώς κυβερνητικά πυροτεχνήματα. Διότι “διακρατικό” ζήτημα, θα σήμαινε, ακόμα και στο πλαίσιο των αστικών θεσμών, συνομιλίες μεταξύ των κρατών με τη συνοδεία, συμβολή, συμμετοχή ειδικών επιστημόνων, με ενημέρωση αμφότερων των κοινοβουλίων και λογοδοσία.

 

Αντ’ αυτού εκείνο που συμβαίνει είναι ένα εταιρικό deal για μια win – win συμφωνία, όπου όλοι θα είναι “ικανοποιημένοι”, όπου τα μεγάλα “καταστήματα”, Βρετανικό Μουσείο και Μουσείο Ακρόπολης αμφότερα δεν θα σημειώσουν χασούρα, όπου όχι μόνο δεν θα κινδυνέψει το κύρος της Μ. Βρετανίας, ούτε του Βρετανικού Μουσείου ως προϊόν αιώνων αποικιοκρατίας, αλλά θα ξεπλυθεί κιόλας – όπως ξεπλύθηκε και η συλλογή Στερν – καθησυχάζοντας μάλιστα και μια σειρά άλλων μεγάλων ευρωπαϊκών μουσείων, που δεν θέλουν να δουν  τα εκθέματα τους, ως προϊόντα αποικιοκρατίας, να επιστρέφουν εκεί απ’ όπου λεηλατήθηκαν αρπάχτηκαν.

 

Για περισσότερες ανακοινώσεις και λεπτομέρειες…. όταν το Μέγαρο Μαξίμου κρίνει ότι θα έχουν και το ανάλογο εκλογικό αποτέλεσμα. Κατάντια…

 

 

Δήμητρα Μυρίλλα

Πορτοσάλτε: «Φέρτε πίσω την παλιά γενιά» (της ΝΔ) που «ήξερε και τα κόλπα»....!

 

Την απογοήτευση του για τη «νέα γένια» βουλευτών της ΝΔ εξέφρασε, πριν λίγες μέρες, ο Πορτοσάλτε.

 

Όπως είχε πει, «διαβάζω στα παραπολιτικά των Νέων, υπάρχει και τρίτη περίπτωση για τη ΝΔ, θηλυκού γένους, Βόρεια Ελλάδα. Πάλια για δουλειές με το Δημόσιο» (διαβάστε σχετικά: Καταγγελία: Η βουλευτής της ΝΔ Άννα Ευθυμίου παρείχε «νομικές υπηρεσίες σε σταθερή βάση προς τον ΕΦΚΑ» – Τι απαντά η ίδια).

 

 

 «Υπάρχει ένα άλλο φάουλ για τη ΝΔ», συνέχισε ο Πορτοσάλτε και εξήγησε: «Αυτοί είναι όλοι φρέσκοι. Αν ξεκινάμε με τη νέα γενιά έτσι… Φέρτε πίσω τη παλιά γενιά που τα ήξερε, να τα πω και αλλιώς. που ήξερε και τα κόλπα».

 

Εμείς τι να πούμε; Κάτι θα ξέρει ο Πορτοσάλτε.

 

Δείτε το βίντεο (μετά το 2ο λεπτό):   

πηγή

"Δεν γνωρίζω": Η "γραμμή" Μητσοτάκη που πήραν Πάτσηδες και Χειμάρες…

Βουλευτές της πλειοψηφίας διαπράττουν ανοιχτά παρανομίες και λένε "δεν γνώριζα". Είναι αστείο, γελοίο ή εξοργιστικό.

γράφει ο Γιώργος Καρελιάς

 

Αυτό που συμβαίνει με αξιωματούχους της σημερινής κυβέρνησης είναι πρωτοφανές. Έχουν τη δικαιολογία της «άγνοιας» για ψωμοτύρι.

 

Βουλευτές της πλειοψηφίας διαπράττουν ανοιχτά παρανομίες και λένε «δεν γνώριζα». Είναι αστείο, γελοίο ή εξοργιστικό; Πρόσωπα που εξελέγησαν για να νομοθετούν, για να ψηφίζουν νόμους για τους πολίτες, δηλώνουν ότι δεν γνωρίζουν τους νόμους που αφορούν τους ίδιους.

 

 

Και δεν μιλάμε για κοινούς νόμους. Αλλά για το νόμο των νόμων, το Σύνταγμα της Ελληνικής Δημοκρατίας, το οποίο έχουν ορκιστεί να τηρούν(άρθρο 59). Δύο άρθρα πριν από αυτό, στο άρθρο 57, έχει καθιερωθεί το «ασυμβίβαστο»: «Τα καθήκοντα του βουλευτή είναι ασυμβίβαστα με τα έργα ή την ιδιότητα του ιδιοκτήτη ή εταίρου ή μετόχου ή διοικητή ή διαχειριστή ή μέλους του διοικητικού συμβουλίου ή γενικού διευθυντή ή των αναπληρωτών τους επιχείρησης, η οποία αναλαμβάνει έργα ή μελέτες ή προμήθειες του Δημοσίου ή παροχή υπηρεσιών προς το Δημόσιο ή συνάπτει με το Δημόσιο συναφείς συμβάσεις αναπτυξιακού ή επενδυτικού χαρακτήρα».

 

Δεν πάει να λέει το Σύνταγμα. Υπάρχουν ατσίδες, τους οποίους οι ψηφοφόροι εξέλεξαν για να το εφαρμόζουν, που έκαναν ακριβώς το αντίθετο. Το παραβίαζαν ασύστολα συνάπτοντας συμφωνίες με το Δημόσιο και, φυσικά, παίρνοντας πολλές χιλιάδες ευρώ. Πρώτα ο Πάτσης και τώρα ο Χειμάρας.

 

Ο δεύτερος τουλάχιστον παραιτήθηκε. Ο πρώτος παραμένει στη θέση του και ουδείς-ούτε ο πρόεδρος του Κοινοβουλίου ούτε το κόμμα του- φιλοτιμήθηκε να κινήσει τη διαδικασία έκπτωσής του, η οποία προβλέπεται ρητά ως ποινή.

 

Προφανώς, οι ατσίδες αυτοί ένιωθαν άτρωτοι. Σου λέει «δική μας είναι η εξουσία, γιατί να μην την εκμεταλλευθούμε για να πλουτίσουμε;». Και όταν πιάστηκαν με τη γίδα στην πλάτη, είχαν έτοιμη τη δικαιολογία: «Δεν γνωρίζαμε ότι ήταν ασυμβίβαστο»!

 

Εδώ που τα λέμε, δεν χρειάστηκε να κάνουν μεγάλη προσπάθεια για να την εφεύρουν. Έτοιμη τη βρήκαν. Ο πρώτος διδάξας δεν είναι όποιος κι όποιος: ο πρωθυπουργός ήταν που, μόλις αποκαλύφθηκε η παρακολούθηση του Νίκου Ανδρουλάκη από την ΕΥΠ, δήλωσε «δεν γνώριζα». Φυσικά, δεν γνώριζε και για καμία από τις άλλες παρακολουθήσεις που αποκαλύφθηκαν: του Χατζηδάκη, του Φλώρου, Κουκάκη, Κύρτσου, του Τέλογλου.

 

Όταν, λοιπόν, ο πρωθυπουργός, που έχει υπό τον άμεσο έλεγχό του την ΕΥΠ, λέει ότι «δεν γνώριζε» το θεάρεστο έργο της και το ακούνε οι από κάτω, γιατί αυτοί να μην επικαλεστούν το ίδιο επιχείρημα για να καλύψουν τα δικά τους ανομήματα;

 

Μόνο που στην πολιτική η επίκληση της «άγνοιας» δεν είναι επιχείρημα. Όσοι την επικαλούνται περιφρονούν τους πολίτες, δείχνουν ότι τους θεωρούν κορόιδα.

 

Ο πολίτης που διαπράττει μικρότερης σημασίας αδικήματα τιμωρείται. Και δεν μπορεί να επικαλεστεί άγνοια. Οι Πάτσηδες «δεν γνώριζαν», εισέπρατταν και τη βγάζουν καθαρή.

 

Όπως έχει γράψει ο Γάλλος συγγραφέας Μαρσέλ Προυστ, «το θράσος είναι χρήσιμο σ’ αυτούς που ξέρουν να εκμεταλλεύονται τις ευκαιρίες»…

Το άγος των υποκλοπών: Ο Ράμμος δεν κλώθει, το βλέπει ο Ντογιάκος;

 

γράφει ο Γιώργος Καρελιάς

 

Οι κυβερνήσεις χρησιμοποιούν κάθε μέσο -και τα πιο αθέμιτα- για να εδραιώσουν την εξουσία τους και να μην αισθάνονται ανασφάλεια. Στην επιδίωξή τους αυτή δεν πρέπει να είναι ανεξέλεγκτες, πρέπει να υπάρχουν εμπόδια και φραγμοί. Αυτό (πρέπει να) συμβαίνει στις χώρες με θεσμούς που λειτουργούν, επικεφαλής των οποίων είναι πρόσωπα με αίσθηση του καθήκοντος, που δεν υποτάσσονται στα κελεύσματα της εκτελεστικής εξουσίας.

 

Η γενική αυτή περιγραφή βρίσκει απόλυτη εφαρμογή στο σκάνδαλο των παρακολουθήσεων, που ταλανίζει εδώ και πολλούς μήνες τη δημόσια ζωή:

 

 

1. Η μυστική υπηρεσία της χώρας, που είναι υπό τον άμεσο έλεγχο του πρωθυπουργού, παρακολουθούσε τον πολιτικό αρχηγό Νίκο Ανδρουλάκη, τον υπουργό Κωστή Χατζηδάκη, τον αρχηγό των Ενόπλων Δυνάμεων Κ. Φλώρο, τον ευρωβουλευτή Γ. Κύρτσο και τους δημοσιογράφους Θ. Κουκάκη και Τάσο Τέλογλου. Πρόκειται για επιβεβαιωμένες περιπτώσεις. Υπάρχουν και μερικές χιλιάδες άλλες παρακολουθήσεις, για τις οποίες δεν γνωρίζουμε τίποτα.

 

2. Η κυβέρνηση προσπαθεί να «θάψει» το θέμα. Ο πρωθυπουργός δηλώνει άγνοια. Ο παρακολουθούμενος υπουργός ψελλίζει δικαιολογίες. Η θέση του εξαρτάται από τον πρωθυπουργό. Ο αρχηγός ΓΕΕΘΑ σιωπά επιδεικτικά, περιμένοντας να ανανεωθεί η θητεία του.

 

3. Η δικαιοσύνη, η οποία (υποτίθεται ότι) ερευνά τις καταγγελίες, αργεί χαρακτηριστικά, επιβεβαιώνοντας τον βουλευτή Κ. Τζαβάρα που είπε ότι «οι εισαγγελείς κλώθουν». Κανένα αποτέλεσμα μέχρι στιγμής. Ο εισαγγελέας του Αρείου Πάγου δηλώνει ότι «γίνεται έρευνα σε βάθος», αλλά ξένα μέσα ενημέρωσης αποκαλύπτουν ότι επιχείρησε να εμποδίσει τον έλεγχο της αρμόδιας Αρχής(ΑΔΑΕ) σε εταιρείες τηλεφωνίας.

 

4. Μέσα σε όλη αυτή τη επιχείρηση κουκουλώματος, η Αρχή αυτή είναι μια όαση. Χάρη σε αυτήν τα σκάνδαλο δεν έχει(ακόμη…) κουκουλωθεί εντελώς. Ο πρόεδρος της Αρχής, ο επίμονος δικαστής Χρήστος Ράμμος, τιμά το αξίωμα που του έχει ανατεθεί. Δεν καταθέτει τα όπλα, αν και ξέρει ότι έχει μπει στο στόχαστρο της κυβέρνησης. Η Αρχή, της οποίας προίσταται, έχει την ευθύνη να διασφαλίζει το απόρρητο των επικοινωνιών των πολιτών, όπως ακριβώς λέει και ο τίτλος της. Και διασφάλιση των επικοινωνιών δεν νοείται, αν η ΕΥΠ έχει γίνει κράτος εν κράτει, αν μπορεί να παρακολουθεί χιλιάδες πολίτες χωρίς να δίνει λογαριασμό σε κανέναν.

 

Η ΑΔΑΕ δεν μπορεί να κλείσει τα μάτια μπροστά στο ενδεχόμενο να έχουν διαπραχθεί- και να διαπράττονται ακόμη- σοβαρές παρανομίες με το πρόσχημα των παρακολουθήσεων για «λόγους εθνικής ασφαλείας». Και δεν τα κλείνει. Αποφάσισε να διενεργήσει ελέγχους στις μεγάλες εταιρείες τηλεφωνίας, μέσω των οποίων γίνονται οι περίφημες «επισυνδέσεις» της ΕΥΠ.

 

Η απόφαση αυτή της Αρχής φαίνεται αυτονόητη, αλλά δεν είναι μέσα στο εχθρικό περιβάλλον που έχει διαμορφωθεί. Οι άνθρωποι που την πήραν τιμούν τους ρόλους τους. Ξέρουν ότι έρχονται σε σύγκρουση με την εκτελεστική εξουσία, που δεν θέλει ελέγχους, αλλά να κλείσει πάση θυσία η υπόθεση.

 

Ο δικαστής Ράμμος και τα άλλα μέλη της αρχής έχουν κότσια. Γι’ αυτούς κανένας δεν μπορεί να πει ότι «κλώθουν». Και δίνουν το παράδειγμα στους εισαγγελείς της τακτικής δικαιοσύνης. Τους λένε ότι πρέπει να αγνοήσουν τις κυβερνητικές επιθυμίες και πιέσεις. Η έρευνά τους πρέπει να ρίξει, επιτέλους, άπλετο φώς στα στη σκοτεινή υπόθεση των παρακολουθήσεων.

 

Για να μην τολμήσει ποτέ καμιά κυβέρνηση αύριο να χρησιμοποιήσει απεχθείς μεθόδους για να εδραιώσει την εξουσία της. Για να μη μπορεί κανένας πρωθυπουργός να λέει «δεν γνώριζα»…

Τα σκοτάδια της πόλης και το δικαίωμα να περπατάμε όταν δύει ο ήλιος

 

γράφει η ΜαρίαΧαϊδοπούλου-Βρυχέα*

  

Περπατάω πολύ στο ευρύτερο κέντρο της Αθήνας και δεν θυμάμαι τις τελευταίες δεκαετίες αυτήν την πόλη τόσο απίστευτα σκοτεινή (και δεν μιλάω για τα συλλογικά σκοτάδια μέσα μας). Φαίνεται ότι από την έναρξη της πανδημίας και μετά όσες λάμπες καίγονταν τις άφηναν έτσι ωραία καμένες, μάλλον για να κάνουν πιο ρομαντική την ατμόσφαιρα της πόλης στην μετα-λοκντάουν εποχή (ξέρετε, για τα τουριστάκια, προφανώς ως μέρος του σχεδιασμού για μια πόλη-θεματικό πάρκο). Μετά ήρθε η ενεργειακή κρίση και η κατάσταση έγινε τραγική: λάμπες συνεχίζουν να καίγονται, αλλά ελάχιστες αντικαθιστώνται (και πάντα σε ψυχρό λεντ, αλίμονο).

 

Τώρα που έχει μικρύνει η μέρα φαίνεται ακόμα πιο πολύ: παντού στην Αθήνα, στο Μεταξουργείο, στη Μουστοξύδη, αλλά και στο τρέντι Κουκάκι συναντάς δρόμους και στενά στο απόλυτο σκοτάδι. Οπου υπάρχουν φωτισμένες βιτρίνες η κατάσταση είναι καλύτερη. Κάποιοι έχουν βάλει μέχρι και προβολάκια για να φωτίσουν τον δρόμο (είναι το είδος της ιδιωτικής πρωτοβουλίας που στοχεύει σε ένα πιο συλλογικό καλό, υπάρχουν και τέτοιες, συνήθως των μικρών). Την ίδια στιγμή, εν μέσω ενεργειακής κρίσης, ο ορίζοντας της Πανεπιστήμιου σε τυφλώνει από το υπερθέαμα λαμπακίων σε σημείο που δεν διακρίνεις το κόκκινο και το πράσινο των φαναριών −είναι επικίνδυνο, ζαλίζεσαι από το τόσο φως. Δεν θα μπορούσαν να είναι τα μισά ή ακόμα και το ένα τρίτο; Τα υπόλοιπα χρήματα ας τα δίνανε για να αντικαταστήσουν τα καμένα φώτα των δρόμων ολούθε.

 

Το κερασάκι στην τούρτα είναι ότι κάποιοι (μάλλον άντρες με βιονική όραση) θεωρούν πολύ ωραία ιδέα για την αντιμετώπιση της ενεργειακής κρίσης τη μείωση του φωτισμού στον δημόσιο χώρο. Μα αν εξαιρέσεις το ολοφώτιστο Σύνταγμα και τους γύρω δρόμους (για όσο κρατήσουν οι γιορτές), ο φωτισμός στην Αθήνα είναι ήδη εξαιρετικά μειωμένος. Ως εκεί που δεν πάει! Δεν βλέπουμε πού πατάμε, πέραν του Συντάγματος και κάποιων κεντρικών φωταγωγημένων δρόμων, στρίβεις από την Πανεπιστημίου στη Σίνα και μέχρι την Ακαδημίας είναι μαύρα σκοτάδια. Αν αναλογιστούμε και την κατάσταση των πεζοδρομίων στην πόλη (έχουν ειπωθεί πολλά για το θέμα), το περπάτημα στην Αθήνα γίνεται επικίνδυνο όταν πέφτει η νύχτα, μπορείς εύκολα να πέσεις να τσακιστείς, ακόμα περισσότερο αν είσαι σε αμαξίδιο, έχεις προβλήματα όρασης, είσαι ηλικιωμένη, φοράς τακούνια και πολλά άλλα.

Μάλλον συμβαίνουν δύο τινά: είτε οι αρμόδιοι κινούνται αποκλειστικά με αυτοκίνητο και δεν γνωρίζουν (ως όφειλαν) την κατάσταση, είτε γνωρίζουν και αδιαφορούν για την πλέμπα και τις περίεργες συνήθειες κάποιων κατοίκων να περπατάνε όταν δύει ο ήλιος. Γιατί δεν θέλω να σκεφτώ ότι προσπαθούν να κάνουν την πόλη φοβιστική και να μας αποτρέψουν από το περπάτημα τις βραδινές ώρες!

 

Κορίτσια και άλλα (πολλά) άτομα που χρειάζονται καλύτερα φωτισμένους δρόμους, δίπλα από τις φωτογραφίες με το χριστουγεννιάτικο δέντρο ας βγάλουμε και φωτογραφίες από καμένες λάμπες στις γειτονιές της πόλης μας. Το φως προφανώς δεν θα λύσει τα προβλήματα, αλλά είναι μια καλή αρχή ώστε να μπορούμε όλες, όλοι και όλα να περπατάμε κι όταν δύει ο ήλιος.

 

 

 

*κάτοικος κέντρου Αθήνας

    

Παραιτήθηκε ο βουλευτής της ΝΔ Θέμης Χειμάρας

 

Παραιτήθηκε ο βουλευτής της ΝΔ Θέμης Χειμάρας.  Το όνομά του είχε εμπλακεί σε εταιρεία που είχε επιχειρηματική δραστηριότητα με το Δημόσιο.

 

Σύμφωνα με δημοσίευμα της εφημερίδας Documento, η εταιρεία του, από το 2019 που εκλέχθηκε βουλευτής, έχει κάνει πάνω από 270 συμβάσεις με δήμους της εκλογικής του περιφέρειας και άλλους δημόσιους φορείς. Οι συμβάσεις με φορείς του δημοσίου είναι ύψους άνω των 400.000 ευρώ και αφορούν, μεταξύ άλλων, σε προμήθειες φωτοτυπικού υλικού, γραφικής ύλης, ημερολογίων και βιβλιοδετήσεων, όπως υποστηρίζει η εφημερίδα. 

πηγή

Σκοτώθηκε ο μεγάλος συνθέτης και κιθαρίστας Νότης Μαυρουδής..!

 

Έφυγε από τη ζωή νωρίς το βράδυ της Τρίτης, ενώ βρισκόταν με τη σύζυγό του στο σπίτι τους στην Κουκουράβα του Πηλίου, ο Νότης Μαυρουδής, γνωστός συνθέτης, κιθαρίστας και ραδιοφωνικός παραγωγός.

 

Ο μεγάλος μουσικός πέθανε ξαφνικά, όπως γνωστοποιεί ο γιος του. Η κηδεία του αναμένεται να γίνει στο Χαλάνδρι μέσα στις επόμενες ημέρες.

 

 

Πώς έχασε τη ζωή του

 

«Αν κάτι χαρακτήριζε τον πατέρα μας ως άνθρωπο, ήταν η καλοσύνη του, το ήθος και η σεμνότητά του. Με τον ίδιο σεμνό τρόπο σας ανακοινώνουμε τον ξαφνικό θάνατό του. Η πολιτική κηδεία του θα γίνει στο Χαλάνδρι τις επόμενες ημέρες. Η γυναίκα του Βάσω, τα παιδιά του Ροδή και Χάρης και τα εγγόνια του Ιάσονας, Αριάδνη, Έλλη και Οδυσσέας», γράφει στο Facebook ο γιος του, Χάρης.

 

Ο άτυχος καλλιτέχνης, όπως μεταδίδει το magnesianews.gr, ενώ είχε βρεθεί για διακοπές στο σπίτι του στην Κουκουράβα, λίγο μετά τις 8.30 το βράδυ, έβαλε ένα ξύλο στα κάγκελα της αυλής του σπιτιού του και πάτησε πάνω, ίσως για να διορθώσει κάτι, αλλά πιθανόν έχασε την ισορροπία του ή ζαλίστηκε και έπεσε στο κενό.

 

Σύμφωνα με τα όσα αναφέρει το magnesianews.gr, ο 77χρονος έπεσε από ύψος τριών μέτρων πάνω σε πέτρα με το κεφάλι, με αποτέλεσμα να τραυματιστεί θανάσιμα! Η σύζυγός του, μη μπορώντας να πιστέψει τι είχε συμβεί, κάλεσε το ΕΚΑΒ στις 20.45, κινητή μονάδα με γιατρό πήγε στο σημείο, αλλά ο άτυχος συνθέτης ήταν γεμάτος αίμα και ήδη είχε αφήσει την τελευταία του πνοή. Η σορός του μεταφέρθηκε στο Νοσοκομείο Βόλου, όπου οι γιατροί διαπίστωσαν τον θάνατό του.

 

Ποιος ήταν ο Νότης Μαυρουδής

 

Ο Νότης (Παναγιώτης) Μαυρουδής γεννήθηκε στις 16 Ιουλίου 1945 στη Μακρινίτσα Μαγνησίας. Τα δυο πρώτα χρόνια της ζωής του τα έζησε στη φυλακή δίπλα στη μητέρα του, που ήταν πολιτική κρατούμενη. Το 1958 ξεκίνησε μαθήματα κιθάρας στο Εθνικό Ωδείο με καθηγητή τον Δημήτρη Φάμπα και πήρε το δίπλωμα το 1969 με Άριστα. Το 1970 εγκαταστάθηκε στην Ιταλία, όπου του ανατέθηκε η έδρα κλασικής κιθάρας στη Scuola Ciciva di Milano, στην οποία δίδαξε ώς το 1975. Το 1970 επίσης παρακολούθησε τα μαθήματα της Ακαδημίας Santiago de Compostella στην Ισπανία με τον Jose Tomas.

 

Το 1975 εγκαταστάθηκε οριστικά στην Αθήνα και από αυτή τη χρονιά δίδαξε κλασική κιθάρα στο Εθνικό Ωδείο. Τα έτη 1975, 1977 και 1979 έδωσε ρεσιτάλ στο Φεστιβάλ Κλασικής Κιθάρας του Esztergom της Ουγγαρίας. Το 1978 πήρε μέρος στο διεθνές Φεστιβάλ Πολιτικού Τραγουδιού στο Ανατολικό Βερολίνο και στο 11ο Παγκόσμιο Φεστιβάλ Νεολαίας στην Αβάνα της Κούβας. Ως συνθέτης και σολίστ έχει δώσει πολλά ρεσιτάλ σε πολλές χώρες (Ελλάδα, Ιταλία, Φινλανδία, Ελβετία, Γερμανία, Ουγγαρία, Αυστρία, Κούβα).

 

Ως καθηγητής στο Εθνικό Ωδείο Αθήνας, είχε μαθητές αρκετούς δημοφιλείς καλλιτέχνες όπως οι Μανώλης Ανδρουλιδάκης, Σωκράτης Μάλαμας, Παναγιώτης Μάργαρης, Γιώργος Μελάς, Λάμπρος Ντούσικος, Δημήτρης Σωτηρόπουλος, κ.ά.. Από το 1994 ανέλαβε καθήκοντα προέδρου στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών του Υπουργείου Πολιτισμού και από το 1995 ανέλαβε καλλιτεχνικός διευθυντής στο διεθνές Φεστιβάλ της Πάτρας (από το 1999 τη θέση κατέχει ο Αλέξανδρος Μυράτ).

 

Ο Νότης Μαυρουδής μπήκε στη δισκογραφία το 1964 με τα τραγούδια «Άκρη δεν έχει ο ουρανός» και «Τα γιορτινά σου φόρεσε», σε στίχους του Γιάννη Κακουλίδη με ερμηνευτή τον Γιώργο Ζωγράφο. Το 1966 έγραψε μουσική για το θέατρο και τον κινηματογράφο.

 

Μερικοί δίσκοι-σταθμοί στη δισκογραφία του:

 

Το 1968 μελοποίησε το έργο του Οδυσσέα Ελύτη Άσμα ηρωϊκό και πένθιμο για τον χαμένο Ανθυπολοχαγό της Αλβανίας, που είναι ένα λαϊκό ορατόριο για φωνή-χορωδία και ορχήστρα.

 

Τον Ιούλιο του 1974 ο τραγουδιστής Πέτρος Πανδής και Ο Νότης Μαυρουδής, είχαν αποφασίσει να ηχογραφήσουν τα αντάρτικα. Ο δίσκος «Chants de la resistance grecque» είχε εξώφυλλο τον Άρη Βελουχιώτη. Στο εξώφυλλο, έγραφε, στα γαλλικά: «Σε μια χώρα όπως η Ελλάδα, όπου η εθνική αντίσταση κόντρα στους διάφορους κατακτητές προκάλεσε πολλές μάχες και κόστισε πολύ σε αίμα και που, αντίθετα με άλλες χώρες, ήταν απαγορευμένα και καταδιωκτέα, η έκδοση ενός τέτοιου δίσκου επιθυμεί, από τη μια να συστήσει την πραγματικότητα και την οξύτητα αυτών των μαχών και από την άλλη, να διασώσει για τις μελλοντικές γενιές, τις ζωντανές μαρτυρίες που μεταφέρουν αυτά τα τραγούδια. Αυτές, δεν έχουν φυσικά τη δύναμη μιας ζωντανής καταγραφής, ωστόσο, αντανακλούν το πνεύμα μιας εποχής που, για τον Έλληνα, δεν έπαψε να είναι πραγματικότητα».   

Ο δίσκος, με την ενορχήστρωση του Μαυρουδή που βασίζεται στην κιθάρα και τη φωνή του Πανδή, καταγράφει δέκα κομμάτια. Τα περισσότερα, είναι βασισμένα σε λαϊκές ρώσικες μελωδίες που απέκτησαν ελληνικούς στίχους, εκτός από το «Στ’ Άρματα» του Νίκου Καρβούνη και του Άκη Σμυρναίου-Αστραπόγιαννου, τον «Μπελογιάννη» των Ρέντη-Χατζή και τον «Άρη-του Μικρού Χωριού» της Ναυσικάς Φλέγκα-Παπαδάκη.   

 Το 1976 κυκλοφόρησε ο δίσκος Ζωγραφιές απ’ τον Θεόφιλο σε στίχους του Άκου Δασκαλόπουλου, εμπνευσμένους από τις ζωγραφιές του Θεόφιλου.

 

Το 1977 μελοποίησε ποιήματα του Μάνου Χατζιδάκι στον δίσκο Παιδί της Γης.

 

Το 1985 κυκλοφόρησε ο δίσκος Έρως ανίκατε μάχαν σε ποίηση του Ηλία Πετρόπουλου. Από το 1990 έγραφε τραγούδια για Παιδική Χορωδία, και συνεργαζόταν με την Παιδική Χορωδία Δημήτρη Τυπάλδου.

 

Το 1998 κυκλοφόρησαν οι δίσκοι με μουσική για τις θεατρικές παραστάσεις «Όλιβερ Τουίστ» (με μουσική και τραγούδια του για την παράσταση του «Θιάσου 81»), και «Ιφιγένεια εν Αυλίδι» (με μουσική και 3 τραγούδια, για την παράσταση της ομώνυμης τραγωδίας από τον Θίασο «Θυμέλη»).

 

Μεταξύ 1999-2008 ηχογράφησε μαζί με τον μαθητή του Παναγιώτη Μάργαρη τη βραβευμένη σειρά Cafe de l’ art, στην οποία διασκεύαζαν γνωστά τραγούδια από το ελληνικό και διεθνές ρεπερτόριο, για δύο κιθάρες.

 

Στο ίδιο πνεύμα, το 2018 ξεκίνησε τη σειρά Cafe Latino με τον Γιώργο Τοσσικιάν. Το 2019 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις IANOS το έργο “Άγρυπνο φεγγάρι”, Μελοποιημένοι Έλληνες ποιητές από τον 19ο και τον 20ό αιώνα.

 

Το 1999 κυκλοφόρησε ο δίσκος Λούνα Παρκ, με την Παιδική Χορωδία του Δημήτρη Τυπάλδου και συμμετοχή του Γιώργου Νταλάρα. Το 2002 έγραψε τραγούδια για γυναικείες φωνές, στον δίσκο Στην ηχώ του έρωτα, στον οποίον συμμετέχουν μεγάλα ονόματα όπως η Χάρις Αλεξίου, η Γλυκερία, η Ελευθερία Αρβανιτάκη, η Έλλη Πασπαλά.

 

Το 2006 έγραψε με τον Ηλία Κατσούλη τραγούδια που «αφηγούνταν» τις ιστορίες μεγάλων Ελλήνων καλλιτεχνών (Γρ. Μπιθικώτσης, Στ. Χασκήλ, Ρόζα Εσκενάζυ, Μαρίνα Νίνου, Φλέρυ Νταντωνάκη, Σωτηρία Μπέλλου κ.ά.) και κυκλοφορούν στον δίσκο Carte Postale.

 

Ο Νότης Μαυρουδής είχε συνεργαστεί με σπουδαίους ποιητές όπως ο Οδυσσέας Ελύτης, ο Γιάννης Κακουλίδης, ο Ηλίας Πετρόπουλος, ο Άκος Δασκαλόπουλος, Μάνο Χατζιδάκι, και τραγουδιστές όπως Θανάσης Γκαϊφύλλιας, Γιώργο Ζωγράφο, Αρλέτα, Πόπη Αστεριάδη, Ελένη Βιτάλη, Γιώργο Μουφλουζέλη, Γιάννη Σαμσιάρη, Νένα Βενετσάνου, Πέτρο Πανδή, Κώστα Θωμαΐδη, Σταμάτη Κραουνάκη, Τάνια Τσανακλίδου, Μανώλη Μητσιά, Χάρις Αλεξίου, Γιώργο Νταλάρα, Γλυκερία, Παντελή Θαλασσινό, Έλλη Πασπαλά, Αναστασία Μουτσάτσου κ.ά..     

πηγή

Θάνος Πλεύρης : "Οι αυξήσεις στα φθηνά φάρμακα… συμφέρουν τον ασθενή"!

 

Αυξήσεις τιμών σε φάρμακα προανήγγειλε ο υπουργός Υγείας Θάνος Πλεύρης, επικαλούμενος το κόστος παραγωγής των φαρμακοβιομηχανιών και υποστηρίζοντας ότι είναι για το καλό των ασθενών!

 

Συγκεκριμένα, σε συνέχεια των χθεσινών δηλώσεων της αναπληρώτριας υπουργού, Μίνας Γκάγκα (Ορθάνοιχτο το ενδεχόμενο αυξήσεων στα φάρμακα σε περίοδο πανδημίας κι έξαρσης των ιώσεων!) προσπάθησε να μας πείσει ότι μπορεί να γίνουν ορισμένες μικρές αυξησούλες σε φτηνά φάρμακα για το… καλό μας!

 

 

Με πλήρη αντιστροφή της λογικής ισχυρίστηκε ότι αύξηση στις τιμές των φτηνών φαρμάκων συμφέρει (!) τον ασθενή διότι αν δεν υπάρξει αύξηση, τότε θα υπάρξει έλλειψη του φτηνού φαρμάκου και ο ασθενής θα κληθεί να πληρώσει άλλο φάρμακο που θα είναι ακριβότερο!Δηλαδή, το φτηνό φάρμακο γίνεται ακριβό, διότι ούτως ή άλλως με την έλλειψή του, πάλι ακριβό θα αναγκαστεί να αγοράσει ο ασθενής! Επομένως, ας γίνει το χατήρι των φαρμακευτικών να ακριβύνουν όλα!

 

Μεγαλειώδες!

 

Προσέξτε πόσο… προσεκτικά πούλησε το παραμύθι ο υπουργός Υγείας:

 

«Αυξήσεις φαρμάκων δεν υπάρχουν. Αυξήσεις φαρμάκων θα υπάρχουν εκεί που υπήρχαν πάντα όταν αποδεικνύεται – σε πάρα πολύ φτηνά φάρμακα του 1 και των 2 ευρώ – ότι κοστολογικά δεν βγαίνουν λόγω της αύξησης της ενέργειας. Αν αποσυρθούν αυτά τα φάρμακα ο πολίτης θα χρειαστεί να πάρει πολύ πιο ακριβά φάρμακα».

 

Ακούστε στο βίντεο μετά το 8.55:

Ο υπ. Υγείας, μας δουλεύει αποκάλυπτα για να αντιστρέψει τη βασική λειτουργία του καπιταλισμού και της υποτιθέμενης ελεύθερης αγοράς… δηλαδή την τεχνητή έλλειψη προϊόντων με σκοπό να ξαναριχτούν στην αγορά πιο ακριβά και να αυξηθεί η κερδοφορία.

 

Στις ενδεχόμενες αυξήσεις ανέφερε συγκεκριμένο παράδειγμα γενόσημου φαρμάκου που έχει τιμή 2,20 ευρώ και το κόστος παραγωγής είναι 2 ευρώ. Εκτίμησε ότι πρέπει να αυξηθεί 0,20 με 0,30 ευρώ, προσθέτοντας ότι η αύξηση θα καλυφθεί σχεδόν στο σύνολό της από τον ΕΟΠΥΥ.

 

Ισχυρίστηκε ότι επί της ουσίας η κυβέρνηση ζητάει από τον λαό να πληρώσει ακριβότερα για να έχει φάρμακα, ικανοποιώντας τη φαρμακοβιομηχανία η οποία ήδη λαμβάνει ζεστό χρήμα 250 εκατ. ευρώ από το Ταμείο Ανάκαμψης.

 

Για τις ελλείψεις των φαρμάκων εκτίμησε ότι θα συνεχιστούν στα ιδιωτικά φαρμακεία όσο υπάρχει έξαρση των ιώσεων και πως δεν υπάρχει πρόβλημα ελλείψεων στα δημόσια νοσοκομεία και στα φαρμακεία του ΕΟΠΥΥ.

 

Για την Κίνα και τον κορωνοϊό ανέφερε ότι το αρνητικό τεστ είναι η μόνη προϋπόθεση για ταξίδι στην Ελλάδα.  

πηγή

Νέες ανατιμήσεις σε τουλάχιστον 500 προϊόντα ευρείας κατανάλωσης.!

 

Με αμείωτη ένταση αναμένεται να συνεχιστεί και το 2023 το μπαράζ των ανατιμήσεων σε δεκάδες βασικά αγαθά, όπως είναι τα τρόφιμα, επιβαρύνοντας ακόμη περισσότερο τους οικογενειακούς προϋπολογισμούς, προς όφελος των επιχειρηματικών ομίλων που θησαυρίζουν από τη λεηλασία σε βάρος της κοινωνίας.

 

Σύμφωνα με τα στοιχεία που έχει στη διάθεσή της η Realnews, η νέα χρονιά θα κάνει «ποδαρικό» με ανατιμήσεις σε τουλάχιστον 500 προϊόντα ευρείας κατανάλωσης, αριθμός που, σύμφωνα με παράγοντες της αγοράς, αναμένεται να αυξηθεί ακόμη περισσότερο εντός Ιανουαρίου. Οι βιομηχανίες και οι εμπορικές επιχειρήσεις έχουν αποστείλει ήδη στα καταστήματα τροφίμων τα νέα τους τιμολόγια, που περιλαμβάνουν μεσοσταθμικές αυξήσεις σε ποσοστό 10%.

 

 

Το πότε οι ανατιμήσεις αυτές αναμένεται να περάσουν σταδιακά στα ράφια των σούπερ μάρκετ και να γίνουν αντιληπτές από τους καταναλωτές θα εξαρτηθεί από τα αποθέματα που έχουν τα καταστήματα λιανικής πώλησης τροφίμων στις αποθήκες τους. Η ακρίβεια, σύμφωνα με την ενδιάμεση έκθεση της Τράπεζας της Ελλάδος (ΤτΕ), ήρθε για να μείνει για τουλάχιστον ακόμη δύο χρόνια.

 

Ειδικότερα, όπως αναφέρεται στην έκθεση, ο πληθωρισμός από 9,4% το 2022 σε μέσα επίπεδα, θα μειωθεί στο 5,8% το 2023 και περαιτέρω στο 3,6% το 2024 κυρίως λόγω της εκτιμώμενης αποκλιμάκωσης των τιμών της ενέργειας, δηλαδή του φυσικού αερίου, της ηλεκτρικής ενέργειας και του πετρελαίου μπρεντ. Ωστόσο, προβληματισμό προκαλεί στους καταναλωτές το γεγονός ότι ενώ η τιμή του φυσικού αερίου έχει αποκλιμακωθεί σημαντικά και κινείται στην περιοχή των 80 ευρώ η μεγαβατώρα -όταν στο τέλος Αυγούστου είχε φτάσει ακόμη και τα 345 ευρώ- και οι τιμές στα καύσιμα έχουν μειωθεί αισθητά, οι τιμές σε πολλά τρόφιμα συνεχίζουν να αυξάνονται.

 

Η λίστα

 

Αναλυτικότερα, από τις αμέσως επόμενες ημέρες αναμένεται να αυξηθούν σταδιακά οι τιμές στα εξής προϊόντα: Παιδικές πάνες, απορρυπαντικά, σαμπουάν, ξυραφάκια, σοκολατοειδή και μπεσαμέλ έως 30%, ζυμαρικά και σάλτσες έως 29%, λουκούμια έως 27%, τσίχλες και καραμέλες έως 22%, λιαστές ντομάτες έως 20%, μπάρες δημητριακών και κονσέρβες λαχανικών έως 19%, καθαριστικά σπιτιού έως 18% τυριά, μπισκότα και φρυγανιές έως 16%, ζωοτροφές έως 15%, ελαιόλαδο έως 14%, ρύζι 13%, κονσέρβες τόνου έως 12,5%, μαρμελάδες και ξύδι βαλσάμικο έως 11%, εμφιαλωμένο νερό έως 10%, αναψυκτικά έως 9%, γιαούρτια 7,5%, βρεφικό γάλα και φρουτόκρεμες έως 8%, φασόλια και κρουασάν έως 7%, μέλι και καφές εσπρέσο έως 6% και είδη προσωπικής υγιεινής έως 5%. Σημειώνεται, ωστόσο, ότι οι συγκεκριμένες ανατιμήσεις δεν αφορούν το σύνολο των κατηγοριών αλλά μεμονωμένα προϊόντα βιομηχανιών τροφίμων, κάποιες από τις οποίες προμηθεύουν σχεδόν όλες τις μεγάλες αλυσίδες σούπερ μάρκετ.

 

Σύμφωνα με έρευνα της Κεντρικής Ένωσης Επιμελητηρίων Ελλάδος, η ανασφάλεια και ο φόβος είναι τα βασικά συναισθήματα που δηλώνουν ότι νιώθουν 4 στους 10 (37%) καταναλωτές σε σχέση με την οικονομική κατάσταση που βιώνουν σήμερα. Το σημαντικότερο εύρημα της έρευνας είναι ότι ένας στους δύο καταναλωτές περιόρισε τις αγορές βασικών καταναλωτικών αγαθών, όπως για παράδειγμα τα τρόφιμα, ενώ το 70% δηλώνει ότι έχει περιορίσει τις δαπάνες ένδυσης και υπόδησης, καθώς και εκείνες που αφορούν ψυχαγωγία και ταξίδια.

 

Επίσης, ένας στους πέντε (22%) καταναλωτές ηλεκτρικού ρεύματος και ένας στους τέσσερις καταναλωτές (25%) θέρμανσης δηλώνουν ότι δεν είναι σε θέση να αποπληρώσουν τους αντίστοιχους λογαριασμούς. Οι καταναλωτές, εκτός από τη μείωση της κατανάλωσης, προσπαθούν να αγοράσουν προϊόντα που βρίσκονται σε προσφορές, αλλά και εκείνα που περιλαμβάνονται στο «καλάθι του νοικοκυριού». Σημειώνεται ότι από τα μέσα Φεβρουαρίου αναμένεται να ξεκινήσουν οι αιτήσεις για το market pass, με την καταβολή των πρώτων επιδομάτων να πραγματοποιείται στο τέλος Φεβρουαρίου.  

πηγή

Η πληγή των ανισοτήτων αναζητά θεραπεία

γράφει ο Γιώργος Αλεξάκης

 

Μετά την πανδημία, ο πληθωρισμός και η ακρίβεια. Αυτό το εκρηκτικό κοκτέιλ φαίνεται ότι δίνει φλόγα στην "πυρομάχι" των ανισοτήτων, όντας πλέον το βασικό ζήτημα που αναζητά θεραπεία σε επίπεδο οικονομικού γίγνεσθαι. Κι αυτό, πριν η φωτιά εξαπλωθεί και τροφοδοτήσει λογής λογής ακρότητες και θεσμικές αμφισβητήσεις πλήττοντας τη δημοκρατία, τους θεσμούς και την ίδια την κοινωνία.

 

Πώς άλλωστε μέσα σε ένα καθεστώς φτώχειας για πολλούς, έκπτωσης του επιπέδου ζωής για άλλους, αλλά και αφανισμού του κινητήριου για δράση οράματος για κοινωνική κινητικότητα και άνοδο, θα μπορέσουν οι πολίτες να πειστούν ότι η δημοκρατία διασφαλίζει ευημερία και ειδικότερα βοηθά την πολύπαθη χώρα να γυρίσει σελίδα “πατώντας” σε στέρεες βάσεις, επουλώντας τις πληγές των μνημονίων, που τείνουμε να ξεχάσουμε.

 

 

Ουσιαστικά το κλασικό αίτημα των μεταπολεμικών αστικών πολιτικών παραδόσεων για δικαιοσύνη, ίσες ευκαιρίες, αναλογική κατανομή των πόρων καθίσταται περισσότερο παρά ποτέ επίκαιρο και θα έλεγα αναγκαίο, για να καθορίσει την ατζέντα των επόμενων εκλογών. Τα περιθώρια άλλωστε εφησυχασμού είναι μηδενικά, μετά από δέκα και πλέον χρόνια, μνημονιακών “εκπτώσεων” σε θέματα αγοράς εργασίας, κοινωνικών πολιτικών και εισοδημάτων, όπου ήρθε να προστεθεί και ο καλπάζων πληθωρισμός αλλά και η ανάγκη για έναν νέο κύκλο μετα - πανδημικής δημοσιονομικής προσαρμογής με νέους στόχους πλεονασμάτων.

 

Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ακόμη και η Τράπεζα της Ελλάδος στην ενδιάμεση έκθεσή της για την ελληνική Οικονομία στέλνει σήμα κινδύνου για τις ανισότητες. λόγω του πληθωρισμό προβλέποντας ότι το 2023 θα κινηθεί στα επίπεδα του 5,8%, υψηλότερα δηλαδή και από 5% που εκτιμά στον προϋπολογισμό η κυβέρνηση.

 

«Ο πληθωρισμός έχει σημαντικές αναδιανεμητικές επιδράσεις, πλήττοντας περισσότερο τα χαμηλά εισοδήματα που έχουν υψηλότερη ροπή προς κατανάλωση» τονίζει στην έκθεσή της η ΤτΕ εστιάζοντας στο θέμα των ανισοτητων.

 

Η νέα μορφή της φτώχειας

Να σημειωθεί ότι, ήδη, νέες μορφές παίρνει η φτώχεια στην Ελλάδα καθώς πλέον όχι μόνο κοινωνικές ομάδες, όπως άνεργοι κτλ, αλλά ακόμη και εργαζόμενοι δεν μπορούν να καλύψουν βασικές τους ανάγκες, έχοντας πλέον μισθούς Βουλγαρίας, αλλά κόστη Δυτικής Ευρώπης, με βάση και την τελευταία Αναφορά του Ελληνικού Δικτύου για την Καταπολέμηση της Φτώχειας.

 

Ουσιαστικά από Αναφορά βλέπουμε ότι έχουμε φτωχούς εργαζόμενους με μερική απασχόληση, αλλά κι ένα ποσοστό που φτάνει 1/3 εργαζομένων να είναι με μισθούς μεταξύ 360 - 400 ευρώ το μήνα.

 

Επίσης υπάρχουν πολλά νοικοκυριά με στέρηση σε βασικά αγαθά, που δεν τρέφονται σωστά, δεν έχουν πρόσβαση στο διαδίκτυο, δεν έχουν ένα δεύτερο ζευγάρι παπούτσια, δεν έχουν χρήματα για μια έκτακτη επίσκεψη σε γιατρό.

 

Εστιάζοντας στα θέματα διατροφής θα πρέπει να σημειώσουμε ότι με βάση την ΕΛΣΤΑΤ πάνω από 600.000 Έλληνες αντιμετώπισαν πρόβλημα τροφής, ενώ 156.000 Ελληνες πεινάνε, δηλαδή, δεν τρώνε για μια μερα την εβδομαδα ή δεν έχουν φάει αν και πεινάνε.

 

Επίσης πάνω από 3.090.000 είναι στα όρια της φτώχειας, ενώ στο 32% είναι ο κίνδυνος εισοδηματικής φτώχεια στα παιδιά που μάλιστα βιώνουν περισσότερη φτώχεια σε σχέση με τους ενήλικες.

 

Σχεδόν ένα στα τέσσερα παιδιά, ζει σε νοικοκυριό με κίνδυνο φτώχειας και ένα στα τρία σε κίνδυνο φτώχειας ή κοινωνικού αποκλεισμού.

 

Σε όλα αυτά, για να μην ξεχνάμε ότι πέρα από την “αστραφτερή” εικόνα που πάνε να “πουλήσουν” κάποιοι/ες, υπάρχει και τα όσα έχει αναφέρει το Ινστιτούτο Εργασίας της ΓΣΕΕ για την κρίση κόστους ζωής στην Ελλάδα, το οποίο καταγράφει την εξέλιξη της ακρίβειας στη χώρα μας και αποτυπώνει την όξυνση της οικονομικής ανισότητας, τη μείωση της αγοραστικής δύναμης των εργαζομένων και τις επιπτώσεις στο βιοτικό επίπεδο των νοικοκυριών. Αναφέρει,δε, ότι ο κατώτατος μισθός έχει χάσει περίπου το 19% της αγοραστικής του δύναμης από τον Απρίλιο , ενώ τονίζει ότι μέσα στο 2022, οι απώλειες αγοραστικής δύναμης φτάνουν στο 40% για τα νοικοκυριά με μηνιαίο εισόδημα έως 750 ευρώ, στο 9-14% για τα νοικοκυριά με εισόδημα 751-1.100 ευρώ, στα άλλα εισοδηματικά κλιμάκια είναι μικρότερες από 11% και μειώνονται όσο αυξάνεται το εισόδημα.

 

Στο φόντο αυτό αξίζει να σημειωθεί ότι με βάση ανάλυση που κάνει για τον πληθωρισμό η Isabel Schnabel, μέλος του Εκτελεστικού Συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας σημειώνεται ότι τα τελευταία 50 χρόνια το μερίδιο της μισθωτής εργασίας μειώνεται σε στενή συσχέτιση με τη μείωση της συμμετοχής των μισθωτών στα συνδικάτα. Παράλληλα τονίζεται ότι όσο μειώνεται η συμμετοχή των μισθωτών στα συνδικάτα και πέφτει το μερίδιο (%) της μισθωτής εργασίας στο ευρωπαϊκό ΑΕΠ, τόσο αυξάνεται το μερίδιο των επιχειρηματικών κερδών. Συγκεκριμένα το ποσοστό των επιχειρηματικών κερδών επί του ΑΕΠ, πριν 50 χρόνια ήταν σε ποσοστό 23% και σήμερα έχει φτάσει στο 33% του ΑΕΠ των ευρωπαϊκών χωρών, σύμφωνα πάντα με τα στοιχεία της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας.

 

Αυτά τα λίγα για να μην ξεχνάμε και να βλέπουμε πιο καθαρά τα προτάγματα του αύριο. 

Μια ευχή για το 2023

 

γράφει η Ναταλί Χατζηαντωνίου

  

Η χώρα έχει να επιδείξει σύγχρονες δημιουργίες που επιτρέπουν στους εμπνευστές τους να σταθούν ισότιμοι με το ευρωπαϊκό τους «περιβάλλον».

Από το Α έως το Ω, ο πολιτισμός, «κλασικός» τε και σύγχρονος, δεν πέρασε ακριβώς καλά τη χρονιά που φεύγει. Εχει ένα επιπλέον κίνητρο βέβαια για τη χρονιά που έρχεται. Τη διοργάνωση του «Ελευσίς: Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης 2023».

 

Αλλά αρκεί αυτό, όσο άρτιες (μυστηριακές, «τελετουργικές» κι εντυπωσιακές, κατά τα προαναγγελθέντα) κι αν αποδειχτούν οι εκδηλώσεις που πρόλαβε να εμπνευστεί, οργανώσει, ταξινομήσει και θα παρουσιάσει ο καλλιτεχνικός διευθυντής του φορέα, Μιχαήλ Μαρμαρινός, και οι (πολλοί) συνεργάτες του; Οχι, δεν αρκεί.

 

Και δεν αξίζει και στον Μαρμαρινό να σηκώσει μόνος στους ώμους του τις προσδοκίες ενός τεράστιου πεδίου όσο είναι αυτό που εκπροσωπεί ο όρος «σύγχρονος πολιτισμός» στην Ελλάδα. Κι απ’ την άλλη πλευρά, ουδείς άλλος θέλει να αποδεχτεί τον όρο, με την ομορφιά, τις κατακτήσεις, αλλά και τις... επιπτώσεις του.

Παράξενο, διότι αν ο πολιτισμός της χώρας συζητιέται κάποτε διεθνώς δεν είναι για την ιστορική του έκφανση. Οσο κι αν προβάλλεται ή πλήττεται αυτή η τελευταία σε ρεπορτάζ που στοιχηματίζουν (ή όχι) στην «επιστροφή» π.χ. των Γλυπτών του Παρθενώνα ή διαφωνούν με την πολιτική που εκπροσωπεί ο χειρισμός της Συλλογής Στερν, δεν είναι αυτά που κάνουν σήμερα τη διαφορά.

 

Και χωρίς καμία διάθεση υποβιβασμού αυτών των θεμάτων που έχουν ξεκάθαρα -αν όχι κυρίαρχα- πολιτική διάσταση, αν κρίνουμε απ’ ό,τι συνέβη τα τελευταία χρόνια, τη διαφορά την κάνουν όσοι σημερινοί καλλιτέχνες απέδειξαν, έστω και σε αντίξοες συνθήκες, πως αυτή η χώρα έχει να επιδείξει σύγχρονες δημιουργίες που επιτρέπουν στους εμπνευστές τους να σταθούν (αν μη τι άλλο) ισότιμοι με το ευρωπαϊκό τους «περιβάλλον»: απ’ τις παραγωγές των Πειραματικών Σκηνών της Λυρικής ή του Εθνικού, που επιχειρούν να κατανοήσουν τη σύγχρονη κοινωνικοπολιτική πραγματικότητα, μέχρι τα τεράστια (αν και αρκετά μοναχικά) βήματα του ελληνικού σινεμά κι από εκεί στις εκτός Μπρόντγουεϊ σκηνές, όπου ήδη θέατρο και χορός, ακόμα και με δραματικά μειωμένες επιδοτήσεις, πραγματεύονται τα καινούργια μεταπανδημικά «τραύματά» μας.

 

Ενας κόσμος υπάρχει κόντρα στις πολιτικές αντιξοότητες. Παραδόξως είναι κι αυτός που πλήττεται περισσότερο και μονίμως. Να, λοιπόν, μια ευχή για το 2023. Να γίνει αυτός ο κόσμος όσο χρειάζεται ορατός για να υποστηριχτεί όσο του αξίζει. Καλή χρονιά!

Ξημερώνει ξανά

 

γράφει η Αρχοντία Κάτσουρα

 

 

Ενας χρόνος φεύγει, ένας νέος έρχεται. Αέναη παράθεση ετών από τότε που αρχίσαμε να τα μετράμε, επιλέγοντας μια σύμβαση. Αρχίζει τότε και τελειώνει τότε. Γιατί σε μας τους ανθρώπους αρέσει να ελέγχουμε τα πάντα, αναζητώντας μια τάξη και μια σειρά μέσα σε μια ζωή που πάντα μπορεί να μας εκπλήξει και να μας βγάλει από τον δρόμο μας.

 

Κάπως έτσι ορίζουμε γιορτές και επετείους, γενέθλια και ονομαστικές γιορτές, αρχές και τέλη ακαδημαϊκών ετών, διακοπές και εργάσιμες ημέρες. Και καλύπτουμε την ανάγκη μας για ευταξία στο χάος ενός κόσμου που όλο τρέχει, όλο αλλάζει κι εμείς νομίζουμε ότι ακολουθούμε, αλλά ποτέ δεν προλαβαίνουμε.

 

Η ζωή στην πραγματικότητα μοιάζει με εκείνα τα φιλμ που σε γρήγορη κίνηση δείχνουν να ξημερώνει, να έρχεται μεσημέρι, απόγευμα, νύχτα και ξανά πρωί, με τα σύννεφα να τρέχουν, τον ήλιο να ανατέλλει και να δύει, πότε να βρέχει και πότε να χιονίζει πάνω από μεγαλουπόλεις με θηριώδη κτίρια και πάνω από ερήμους, βουνά, μικρά χωριά και ωκεανούς.

Και οι ζωές μας; Κλάσματα δευτερολέπτου στην αιωνιότητα. Μόνο αν σταματήσουμε μια στιγμή, μια σημαντική ή όχι τόσο σημαντική στιγμή, όλα αποκτούν νόημα. Δεν χρειάζεται ενδοσκόπηση πάντα, μερικές φορές αρκεί να κάνεις μια παύση για λίγα δευτερόλεπτα του συμβατικού σου χρόνου, να κλείσεις τον νου έξω από τους θορύβους του περιβάλλοντος και να αναρωτηθείς: Αν μπορούσες να ζητήσεις ένα δώρο, όποιο δώρο, τι θα ήταν αυτό;

 

Παύση λίγων δευτερολέπτων. Ισως και περισσότερων.

 

Ακόμη ένας χρόνος κατά σύμβαση τελειώνει και ένας νέος αρχίζει. Ευχές -ειλικρινείς, από υποχρέωση, διαφημιστικές, από αγάπη και φροντίδα- ακούς και διαβάζεις παντού: Υγεία -πάνω από όλα και χωρίς εκπτώσεις-, χαρές, έρωτες και γεννητούρια, χρήματα, δουλειά, ταξίδια, καλοτυχία, αλλά και άλλα, πιο μεγάλα, που απαιτούν δουλειά και σε κάποιο βαθμό αυταπάρνηση: δικαιοσύνη, ειρήνη, αλληλεγγύη. Ο,τι επιθυμεί ο καθείς και ό,τι χρειάζονται όλοι.

 

Αλλά αν αναρωτηθείς τι χρειάζεσαι εσύ, τι μπορείς να απαντήσεις; Είναι κάτι που μπορείς να κρατήσεις στο χέρι σου ή κάτι τόσο μεγάλο και βαθύ ταυτόχρονα που δεν μπορεί να αγοραστεί όσα χρήματα κι αν έχεις;

 

Ενα κοριτσάκι, μόλις έξι ετών, φέτος τα Χριστούγεννα, ανάμεσα στα δώρα που πήρε βρήκε και ένα μαλακό μολύβι, σαν αυτά που χρησιμοποιούν οι ζωγράφοι για να μπορούν να κάνουν σκιές και να δίνουν βάθος στα έργα τους. Η τιμή του, κάτι ελάχιστο, μικρότερη από αυτήν μιας σοκολάτας. Και όμως, γυρνούσε σε όλο το σπίτι, με το μολυβάκι στο χέρι και έλεγε όλο χαρά: «Εχω μολύβι! Εχω μολύβι!» Ενα μικρό φθαρτό αντικείμενο που αντιπροσωπεύει το σημερινό μεγάλο όνειρό της: να γίνει κάποτε ζωγράφος. Πόσοι από εμάς μπορούμε να πούμε ότι κάτι τόσο μικρό και φθηνό θα μας έκανε να χαρούμε τόσο πολύ; Να νιώσουμε ότι κάναμε ένα βήμα για την υλοποίηση ενός μεγάλου ονείρου;

 

Λίγες ώρες έμειναν για την αυγή της νέας χρονιάς. Και όλοι ξέρουμε ότι πιθανότατα θα μοιάζει πολύ με την προηγούμενη: η μεγάλη πολιτική δεν αφήνει περιθώρια ελπίδας, αν διαβάσει ή ακούσει κανείς ειδήσεις, θα το συνειδητοποιήσει.

 

Αλλά, ακολουθώντας την ετήσια τάξη πραγμάτων θα βρεθούμε σε γιορτές, θα σβήσουμε τα μεσάνυχτα της 31ης προς την 1η τα φώτα και θα τα ανάψουμε πάλι και θα ευχηθούμε «Καλή Χρονιά». Και η νέα χρονιά θα ξημερώσει και στο ρολόι μας τα δευτερόλεπτα θα γίνουν λεπτά, εκείνα ώρες και μετά μέρες. Και σε ένα χρόνο από σήμερα, με λίγες ρυτίδες παραπάνω, ίσως βρεθούμε να κάνουμε έναν ακόμη απολογισμό.

 

Μακάρι όλοι να έχουμε πάρει εκείνο το δώρο που χρειαζόμαστε: την ελπίδα για την πραγμάτωση ενός ονείρου και ένα μικρό εργαλείο για να αρχίσουμε να δουλεύουμε γι’ αυτό. Ισως αυτή τη νύχτα, όπως έγραψε κι ο τόσο σπουδαίος και τρυφερός Τάσος Λειβαδίτης, «ένα φλάουτο κάπου/ ή ένα άστρο συνηγορεί/ για όλη την ανθρωπότητα».

Ευχές για το 2023. Χρόνια πολλά.!

Καλή Πρωτοχρονιά σε εσάς και την οικογένειά σας. Ας είναι το ξεκίνημα του 2023 αφετηρία μίας δημιουργικής εποχής που θα φέρει στη ζωή μας νέα ελπίδα, νέες προσδοκίες και θα αφήσει στο παρελθόν τις πίκρες… Χρόνια πολλά με υγεία, ευτυχία και ειρήνη σε όλο τον κόσμο.!