Καλύτεροι άνθρωποι; Χα!…

Ένα επίμονο ρεφρέν κατά την πρώτη περίοδο της κρίσης, εκεί στο 2010, ήταν «με τις δυσκολίες και τα προβλήματα θα γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι».

Υπονοούσε ότι εκ των πραγμάτων ξεπερνώντας μια απατηλή εποχή αφθονίας και ευμάρειας, θα ανακαλύπταμε εκ νέου ξεχασμένες αξίες, συντροφικότητα, αλληλεγγύη… Δεν υποτιμώ καθόλου, ότι σ’ αυτά τα χρόνια υπήρξαν και υπάρχουν τέτοιες αξιόλογες και δύσκολες προσπάθειες.

Όμως εκείνο που έχω να πω είναι ότι τελικά, με την κρίση γίναμε χειρότεροι άνθρωποι. Κλειστήκαμε περισσότερο στο μικρόκοσμό μας. Χαθήκαμε στην πορεία με φίλους. Παίξαμε ακόμα και άθελα μας τα παιχνίδια κοινωνικών αυτοματισμών.

Αναζητήσαμε τη σιγουριά τη δική μας στην αβεβαιότητα και στην ανασφάλεια του διπλανού μας. Κι ακόμα, στις μέρες μας πλέον έχει περισσέψει η κακογλωσσιά. Αφού απαλλαχτήκαμε, τρόπος του λέγειν, από τις αυταπάτες μας, αποκτήσαμε νέες βεβαιότητες τις οποίες περιφέρουμε με δάχτυλο μονίμως υψωμένο.

Αλλά το χειρότερο είναι ότι «εξοικειωθήκαμε» με μικρές και μεγάλες καθημερινές τραγωδίες που συμβαίνουν όχι πια κάπου μακριά, αλλά έξω από την πόρτα μας, καμιά φορά και μέσα στο ίδιο μας το σπίτι. Κάποιοι φωστήρες του κοινωνικού δαρβινισμού θα το έλεγαν αξιοθαύμαστη προσαρμοστικότητα. Εγώ το λέω κατάντια.

Αντιλαμβάνομαι πλήρως τις ενστάσεις που μπορεί να έχουν πολλοί και κατανοώ τα επιχειρήματά τους. Όποιος θέλει ας εξαιρέσει τον εαυτό του. Για πάρτη μου όμως δεν θα το κάνω…
Καλύτεροι άνθρωποι; Χα!…

Πηγή: Ερυθρό Καγκουρό