Πες μου μια ιστορία για την κραυγή απελπισίας που δεν ακούγεται

Μετά από αρκετές μέρες νιώθω την ανάγκη να γράψω, να εκφραστώ, να ακουστεί αυτή η φωνή που σίγησε για λίγο. Είναι καιρός να εκφραστώ επιτέλους για αυτή την κατάσταση που οι περισσότεροι βιώνουμε πλέον στην Ελλάδα, μα σχεδόν κανείς δεν αντιδρά και μοιάζουν όλοι απλά σαν να αποδέχονται παθητικά όλα όσα συμβαίνουν γύρω τους.
Γίνεστε μαριονέτες ενός άθλιου συστήματος Κύριοι και Κυρίες αυτής της χώρας. Πρώτα εκλέγετε αυτές τις άθλιες κυβερνήσεις, αφήνετε αυτούς τους ελεεινούς ανθρώπους να σας εκμεταλλεύονται για να εξασφαλίσετε μια μονότονη και βαρετή θεσούλα στο δημόσιο. Σας έχω νέα άθλιες γενιές. Το Δημόσιο πέθανε και καλά θα κάνετε να σταθείτε στα πόδια σας πριν να είναι αργά. Ύστερα πιστεύετε τα ψέματα που σας προσφέρουν όλοι αυτοί που ψηφίσατε.
 
Νομίζετε πως η ευτυχία σας είναι εξασφαλισμένη επειδή βολέψατε όλη σας την οικογένεια; Και έτσι όπως σας βόλεψαν σας ξεβολεύουν τώρα σωστά; Εσείς τους ψηφίζατε τόσα χρόνια, νομίζατε ότι όλα είναι δεδομένα. Ε, λοιπόν τίποτα δεν μπορεί να είναι δεδομένο στην Ελλάδα του 2013.
 
Νιώθω ότι με τα τελευταία γεγονότα που συνέβησαν γινόμαστε μαριονέτες ενός άθλιου κοινωνικοπολιτικού συστήματος. Νιώθω οργή γιατί είμαι νέα και ταυτόχρονα δυστυχισμένη. Δύο λέξεις που κανονικά δεν ταιριάζουν. Που δεν πρέπει να έχουν καμία σχέση μεταξύ τους παρά μόνο σχέση γραμματική και συντακτική.
 
Όταν αποφοίτησα το 2009 το κοινωνικοπολιτικό και οικονομικό αδιέξοδο είχε αρχίσει να κάνει αισθητή την παρουσία του στην χώρα μας. Τότε πιστεύαμε ότι θα ξεπεραστεί.
 
Δυστυχώς πολλοί ακόμα θεωρούν το ίδιο. Φαίνεται πως τα πράγματα άρχισαν να πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο. Συνεχίζουν να κυβερνούν συνεχώς ελεεινά τρισάθλια και λούμπεν άτομα. Το 2009 όμως ήμουν απλώς μία απόφοιτη Λυκείου με όνειρα και σχεδίαζα ένα μέλλον που ήθελα να ζήσω ως φοιτήτρια αλλά σε καμία περίπτωση δεν είχα συνειδητοποιήσει όσα μας περίμεναν στην άλλη άκρη της γωνίας.
 
Βίωσα έντονα τον θάνατο του Αλέξη Γρηγορόπουλου το 2008. Ήταν ένας νέος που είχε όνειρα που σήμερα θα ήταν στην ηλικία μου, στην ηλικία σας. Και όμως πάει, έφυγε και πίσω δεν γυρίζει. Και όλα ξεχάστηκαν, αλλά ο πόνος της οικογένειας μεγάλος. Ο πόνος της μάνας μεγαλύτερος. Ο πόνος της απώλειας είναι τεράστιος. Τώρα πια τι έμεινε; Mια πικρή ανάμνηση των όσων διαδραματίστηκαν εκείνες τις ημέρες. Αυτός ο νέος δεν είχε όνειρα;
 
Πέθανε και ήταν ένα μικρό παιδί γεμάτο με όρεξη για ζωή. Του έκλεψαν τα όνειρα, του σταμάτησαν βίαια την ζωή του. Η κοινωνία πλέον κυριολεκτικά και μεταφορικά δολοφονεί τους νέους της. Όπως όλοι μας είχα και γω όνειρα, μπήκα στην σχολή που επιθυμούσα και όμως τίποτα δεν λειτουργεί σωστά. Βλέποντας τα πάντα γύρω μου να καταρρέουν αναρωτιέμαι για πόσο μπορεί να κρατήσει το όνειρο μου. Όταν είσαι νέος πιστεύεις πως ο κόσμος σου ανήκει πως όλα μπορείς να τα καταφέρεις.
 
 Φτάνουμε στην Ελλάδα του 2013 με μία κατηγορία ανθρώπων που συνεχίζουν απολαμβάνουν όσα έκλεψαν από τους συμπολίτες τους και άλλη μία κατηγορία που  γίνονται μαριονέτες στα χέρια τους καθώς δεν έχουν την εξουσία που διαθέτουν οι
 
παραπάνω. Υψηλοί φόροι, Ανεργία, Απεργίες σε σχολεία, Κλειστά Πανεπιστήμια, Ιατρική Περίθαλψη άθλια, Μισθοί Βουλγαρίας, Οι αγορές άδειες, τα μαγαζιά κλείνουν το ένα μετά το άλλο, οι Έλληνες μεταναστεύουν αναζητώντας ένα καλύτερο μέλλον. Και για να ξαναγυρίσω στα σοβαρά και δυστυχώς τραγικά γεγονότα ακόμα μία δολοφονία ενός νέου ανθρώπου, φέτος, μας χτυπάει την πόρτα για ακόμη μια φορά.
 
Ακόμα ένας άνθρωπος φεύγει από αυτό τον μάταιο κόσμο και όλοι οι υπόλοιποι σιωπούν. Δεν θα σχολιάσω ποιοι το έκαναν, γιατί όλοι ξέρουμε ποιοι το έκαναν. Αρκετός λόγος έχει γίνει για όλους αυτούς.
 
Υπάρχουν άτομα ανάξια λόγου. Υπάρχει μια λέξη που λέγεται ανωτερότητα και αξιοπρέπεια. Για μία ακόμα φορά η κοινωνία παραμένει ατάραχη όταν μπροστά στα μάτια της γίνονται εν ψυχρώ δολοφονίες. Η κατάθλιψη και η μιζέρια ολοένα και μας πνίγει σε αυτή την χώρα. Λυπάμαι, λυπάμαι γιατί ζούμε σε μία λούμπεν παρακμιακή κοινωνία. Και ενώ όλα καταστρέφονται γύρω μας, παρατηρώ πως όλοι κοιτάνε από απόσταση ασφαλείας και περιμένουν να πέσει και το δικό τους κτήριο για να τους πλακώσει και να πεθάνουν. Να πεθάνουν έτσι απλά χωρίς να έχουν παλέψει για αυτή την ζωή.
 
Δεν κουραστήκατε να βλέπετε γύρω σας την δυστυχία και την μιζέρια; Δεν κουραστήκατε να είστε απλοί παρατηρητές; Δεν βαρεθήκατε να κοιτάτε μονάχα τον εαυτούλη σας; Είναι άθλιο σημάδι του καιρού μας να μην αναγνωρίζεις ότι δεν είσαι μόνος σε αυτό τον κόσμο. Δηλαδή, θεωρητικά μόνος γεννιέσαι και μόνος πεθαίνεις αλλά μεγαλώνεις υποτίθεται σε μία ευνομούμενη κοινωνία μαζί με άλλους ανθρώπους που μπορεί να είναι διαφορετικοί αλλά και ταυτόχρονα ίδιοι με εσένα. Μην σκας, περαστικοί είμαστε όλοι από αυτή την ζωή αλλά τι θα έλεγες να μάθεις να ζεις από εδώ και πέρα με αξιοπρέπεια και ευσυνειδησία… ενδιαφέρον προς τον συνάνθρωπο, η ζωή ποτέ δεν ήταν εύκολη ο άνθρωπος όμως βάζει το χέρι του και την κάνει δυσκολότερη απ’ότι θα έπρεπε να είναι.
 
Σας αφήνω να προβληματιστείτε με μία σκέψη ενός από τους μεγαλύτερους φιλοσόφους της αρχαιότητας τον Αριστοτέλη:
 
Ο καλός πολίτης πρέπει να ξέρει και να κυβερνιέται και να κυβερνάει


pesmoumiaistoriafoititikh.blogspot.gr