Τέλος Εποχής

Κάθε φορά που τελειώνει μια Εποχή τα σημάδια είναι τα ίδια.

Ανικανοποίητοι, πλήρεις απωθημένων, κομπλεξικοί εκφραστές της, οι οποίοι νιώθουν ότι δεν έχουν πολύ χρόνο για να επιτύχουν την πολυπόθητή τους αναγνώριση και να κατευνάσουν κάπως την λιμασμένη ματαιοδοξία τους, δρουν σε δύο επίπεδα ταυτοχρόνως:

Κάποιοι αυτοδιαφημίζονται και αλληλογλύφονται επί σκηνών, στηλών εφημερίδων και τηλεοπτικών παραθύρων, παρουσιαζόμενοι ως φιλόσοφοι, ευέλπιδες ή έμπειροι πολιτικοί, ωραίοι, σωτήρες, εγγυητές της σταθερότητας και μοναδικοί φορείς της ελπίδας για το μέλλον ενώ την ίδια στιγμή δεν είναι τίποτε παραπάνω από μπάζα πια, αδρανή υλικά, ψυχικά και πνευματικά που οδεύουν ολοταχώς προς την αδρανοποίηση και της ύλης τους σφραγίζοντας την αλλαγή αυτή της Εποχής τους.

Κάποιοι άλλοι, της ιδίας συνομοταξίας και την ίδια απολύτως χρονική και ποιοτική περίοδο του βίου τους διανύοντες, επιδίδονται με μανία στο κυνήγι και στην κατασυκοφάντηση των νέων ανθρώπων, της νέας γενιάς, δηλαδή της νέας Εποχής, που νομοτελειακά έρχεται να αντικαταστήσει την δική τους και νιώθουν την καυτή της ανάσα απειλητική να τους ακουμπά στην πλάτη, που, αν και σάπια, όπως όλο το σύστημα εντός τους και γύρω τους, διαθέτει ακόμη κάποιους νευρώνες και διεγείρεται, κυρίως εξ ενστίκτου αυτοσυντήρησης, το οποίο λειτουργεί ως την τελευταία ώρα βεβαίως και μάλιστα όσο πλησιάζει αυτή, τόσο αυτό  εκφράζεται πιο βίαια, πιο κυνικά, πιο ηλιθιωδώς επικίνδυνα.

Τα στερνά τιμούν τα πρώτα, λέει η λαϊκή σοφία εννοώντας φυσικά ότι ο άνθρωπος όσο γερνάει και οδεύει προς την απόσυρση από τον ενεργό βίο, τότε δείχνει το ποιόν του  Η στερνή του συμπεριφορά θα τιμήσει ή όχι τα προηγούμενα χρόνια του. Το αν και κατά πόσο θα ανοίγει δρόμους, θα σέβεται και θα ενθαρρύνει τους νέους, το αν και κατά πόσο δεν θα φέρεται κομπλεξικά απέναντί τους, το αν και κατά πόσο θα έχει συνείδηση της θέσης και της πορείας του, δεν θα αυτοχρίζεται, αυτοδιαφημίζεται, αυτοπροβάλλεται και τελικά αυτογελοιποιείται.

Τον τελευταίο αυτόν καιρό βλέπουμε σε πλήρη έξαρση τα φαινόμενα αυτά, την πολύ έντονη δράση δηλαδή γηραιών και προς απόσυρση ανθρώπων που μας πετούν κατάμουτρα τον ανικανοποίητο εγωισμό τους, την υπέρμετρη ματαιοδοξία τους, την κυνικότητα της προθανάτιας αίσθησης που τους κατατρώει και συνειδητοποιούν ότι δεν ισχύει η βεβαιότητά με την οποίαν ζούσαν τόσα χρόνια, ότι αυτοί οι ίδιοι είναι το παν και ότι μετά από το τέλος τους το προσωπικό, τελειώνει και ο κόσμος.

Φορτσάρουν με τεντωμένα τα ράμφη τους και εκφράζουν απόλυτα ολόκληρη τη σαπίλα που πεθαίνει επιτέλους.

Γιάννης Μακριδάκης