Και Η Προσφυγιά και Η Φτώχεια Καλά Κρατούν…

γράφει η Παναγιώτα Μπλέτα (συγγραφέας)

Σύμφωνα με έκθεση της UNICEF με τον τίτλο «Ξεριζωμένα», σχεδόν 50 εκατομμύρια παιδιά σε όλο τον κόσμο έχουν ξεριζωθεί και εκατομμύρια περισσότερα μεταναστεύουν με την ελπίδα να βρουν μια καλύτερη, ασφαλέστερη ζωή.

Συχνά τραυματισμένα από τις συγκρούσεις και τη βία που διαφεύγουν, αντιμετωπίζουν επιπλέον κινδύνους στο δρόμο, συμπεριλαμβανομένου του πνιγμού περνώντας τη θάλασσα, υποσιτισμού και αφυδάτωσης, εμπορίας, απαγωγής, βιασμού, ακόμη και φόνου. Στις χώρες δια μέσου των οποίων ταξιδεύουν και στους προορισμούς τους, συχνά αντιμετωπίζουν την ξενοφοβία και τις διακρίσεις.

Τα παιδιά αποτελούν ένα δυσανάλογο και αυξανόμενο ποσοστό των ατόμων που έχουν αναζητήσει καταφύγιο έξω από τις χώρες που γεννήθηκαν: αποτελούν περίπου το ένα τρίτο του παγκόσμιου πληθυσμού, αλλά περίπου το ήμισυ του συνόλου των προσφύγων. Το 2015 περίπου το 45% όλων των παιδιών προσφύγων υπό την προστασία της Ύπατης Αρμοστείας (UNHCR) προέρχονταν από τη Συρία και το Αφγανιστάν.

•    28 εκατομμύρια παιδιά έχουν εκδιωχθεί από τα σπίτια τους από τις συγκρούσεις και τη βία εντός και εκτός συνόρων, στα οποία συμπεριλαμβάνονται 10 εκατομμύρια παιδιά πρόσφυγες - 1 εκατομμύριο αιτούντα άσυλο των οποίων το καθεστώς ως πρόσφυγες δεν έχει ακόμη καθοριστεί - και κατ' εκτίμηση 17 εκατομμύρια παιδιά εκτοπισμένα στο εσωτερικό των χωρών τους - παιδιά σε απελπιστική ανάγκη για ανθρωπιστική βοήθεια και πρόσβαση σε κρίσιμες υπηρεσίες.

•    Όλο και περισσότερα παιδιά διασχίζουν τα σύνορα μόνα τους. Το 2015, πάνω από 100.000 ασυνόδευτοι ανήλικοι υπέβαλαν αίτηση για άσυλο σε 78 χώρες - τριπλάσιος αριθμός σε σχέση με το 2014. Τα ασυνόδευτα παιδιά είναι μεταξύ εκείνων που διατρέχουν τον υψηλότερο κίνδυνο από εκμετάλλευση και κακοποίηση, συμπεριλαμβανομένης της διακίνησης και εμπορίας ανθρώπων.

•    Περίπου 20 εκατομμύρια άλλα παιδιά διεθνείς μετανάστες έχουν εγκαταλείψει τα σπίτια τους για διάφορους λόγους, συμπεριλαμβανομένων της ακραίας φτώχειας ή της βίας των συμμοριών. Πολλά διατρέχουν ιδιαίτερο κίνδυνο κακοποίησης και κράτησης, επειδή δεν έχουν καθόλου χαρτιά, έχουν αβέβαιο νομικό καθεστώς και δεν υπάρχει συστηματική παρακολούθηση και έλεγχος της ευημερίας τους.

Σύμφωνα με την ίδια έκθεση, η Τουρκία φιλοξενεί το μεγαλύτερο συνολικό αριθμό των πρόσφατων προσφύγων, και πολύ πιθανόν το μεγαλύτερο αριθμό των παιδιών προσφύγων στον κόσμο. Σε σχέση με τον πληθυσμό του, ο Λίβανος φιλοξενεί το μεγαλύτερο αριθμό προσφύγων σε συντριπτική αναλογία: Περίπου 1 στους 5 ανθρώπους στο Λίβανο είναι πρόσφυγας. Συγκριτικά, υπάρχει περίπου 1 πρόσφυγας για κάθε 530 άτομα στο Ηνωμένο Βασίλειο και 1 για κάθε 1.200 στις Ηνωμένες Πολιτείες. Όταν εξετάζουμε χώρες φιλοξενίας προσφύγων με βάση το επίπεδο του εισοδήματος ωστόσο, η Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό, η Αιθιοπία και το Πακιστάν φιλοξενούν τη μεγαλύτερη συγκέντρωση προσφύγων.

Στην Ελλάδα το 38% (60.000 από σύνολο 160.000) των αφίξεων προσφύγων ήταν παιδιά ενώ στην Ιταλία ήταν μόνο 16% (15.000 από σύνολο 94.000). Πρώτη χώρα προέλευσης για την Ελλάδα η Συρία (48%) ενώ για την Ιταλία η Νιγηρία (20%).

Στην Ελλάδα, την Ισπανία και τη Γαλλία, μεταξύ 45% και 55% των παιδιών των μεταναστών ζουν στη φτώχεια, σε διπλάσιο ποσοστό απ' ότι τα παιδιά από γονείς μη-μετανάστες.

Ποιες είναι όμως οι ευκαιρίες που μπορούν να δοθούν σε αυτά τα παιδιά και τις οικογένειες τους σε χώρες με κατεστραμμένες οικονομίες όπως η Ελλάδα, για να αντιμετωπίσουν την φτώχεια και να ενσωματωθούν στο κοινωνικό και μαθησιακό περιβάλλον;

Από λίγες έως ελάχιστες, καθώς ο προυπολογισμός δεν επαρκεί για τέτοιες δράσεις.

Ποια είναι η συμμετοχή της Ευρωπαικής Ένωσης ή της διεθνούς κοινότητας στην αντιμετώπιση αυτού του ορυμαγδού;

Από ελάχιστη έως μηδενική.

Τα παιδιά που αποτελούν το μέλλον αυτού του κόσμου, τα φυτώρια δηλαδή της κοινωνίας μας, ξεριζώνονται βίαια, διώκονται, αναγκάζονται να ζήσουν σε συνθήκες χειρότερες και από αυτές που ζουν τα κακοποιημένα ζώα. Την ίδια στιγμή που αυξάνεται ο πλούτος  στα χέρια της διεθνούς ολιγοκρατίας…

Βέβαια αν δεν συνέβαιναν οι ανακατατάξεις πληθυσμών, η αναδιανομή του ιδιωτικού και εθνικού πλούτου μέσω πολέμων και κερδοσκοπικών επιθέσεων , δε θα μπορούσε να αυξηθεί ο πλούτος υπέρ των ολίγων.

Η τεχνητές ανισότητες αυτές της ζωής τελικά, σκοπό έχουν να οριοθετήσουν μια άλλη ζωή στον πλανήτη κόντρα στην φυσική του κατανομή.

Για αυτό και ο ρατσισμός, οι διακρίσεις φυλετικές και οικονομικές,  που ρυθμίζουν την αγορά της ζωής σχετικά με τη κατανομή των εισοδημάτων και του πλούτου υπέρ των πλουσίων -και προσέξτε το οξύμωρο τώρα - και η απορύθμιση, η απελευθέρωση δηλαδή της επιχειρηματικής αγοράς πάλι όμως υπέρ των πλουσίων, αποτελούν δυστυχώς αγαπητοί μου τον σημερινό μας πολιτισμό, που αντιτίθεται σε όποια ηθική ισότητα ή ανισότητα της φύσης…