Αυτή τη Ρωμιοσύνη να την κλαις, Μίκη...

Η ώρα του απολογισμού ήρθε. Εγιναν δύο συλλαλητήρια, ένα στη Θεσσαλονίκη και ένα στην Αθήνα. Η αξιωματική αντιπολίτευση τα στήριξε. Η Εκκλησία τα ευλόγησε. Επιστρατεύτηκε ο Μίκης Θεοδωράκης λόγω της τεράστιας καλλιτεχνικής δημιουργίας του, της διεθνούς φήμης του και της μακρόχρονης δράσης του στον χώρο της Αριστεράς. Κινητοποιήθηκαν όλα τα κατεστημένα μέσα ενημέρωσης - έντυπα και ηλεκτρονικά. Συγκεκριμένοι μεγαλοεπιχειρηματίες έκαναν ό,τι μπορούσαν.

Το αποτέλεσμα ήταν κατώτερο των προσδοκιών τους. Αλλά δεν είναι αυτό που πρέπει να μας απασχολήσει.

Το κύριο αφορά τη χρησιμότητα που θα μπορούσε να έχει μια τέτοια μαζική εκδήλωση, με αυτούς τους οργανωτές, την ώρα που η κυβέρνηση διαπραγματεύεται τη λύση ενός προβλήματος που κρατάει σχεδόν 30 χρόνια, δηλητηριάζοντας τις σχέσεις της χώρας μας με τη γείτονα και υψώνοντας τείχη ανάμεσα σε δύο λαούς που δεν έχουν τίποτε να μοιράσουν μεταξύ τους.

Οσοι στήριξαν τα συλλαλητήρια οφείλουν να απαντήσουν στο βασικό ερώτημα: μπορεί η χώρα να διαπραγματευτεί έστω και στον ελάχιστο βαθμό ξεκινώντας από τη θέση ότι «Η Μακεδονία είναι ελληνική»;

Αυτό φώναζαν οι διαδηλωτές και αυτό επιβράβευσε ο Κυρ. Μητσοτάκης, ο οποίος με δήλωσή του χαρακτήρισε το συλλαλητήριο της Αθήνας «έκφραση εθνικής υπερηφάνειας».

Ας απαντήσει επομένως: με αυτή τη θέση πρέπει να διαπραγματεύεται η χώρα; Με αυτή τη θέση θα διαπραγματευόταν ο ίδιος αν ήταν πρωθυπουργός;

Αν όχι, τότε πώς συνιστά έκφραση εθνικής υπερηφάνειας ένα σύνθημα με βάση το οποίο δεν μπορεί να γίνει καμία διαπραγμάτευση και φυσικά δεν μπορεί να λυθεί το πρόβλημα;

Ενα επιζήμιο για τα εθνικά συμφέροντα αίτημα από πότε συνιστά έκφραση εθνικής υπερηφάνειας;

Εχουμε τρελαθεί εντελώς ή ο πολιτικός καιροσκοπισμός είναι πάνω από όλα;

Και κάτι τελευταίο. Ο Μίκης Θεοδωράκης έχει στο έργο του δύο τραγούδια που αφορούν άμεσα τη Ρωμιοσύνη. Το ένα του 1966 είναι το αριστούργημα του Γιάννη Ρίτσου που λέει: «Τη Ρωμιοσύνη μην την κλαις».

Το άλλο είναι του 1985, από τον «Διόνυσο» σε δικούς του στίχους, που ζητάει ακριβώς το αντίθετο: «Τη Ρωμιοσύνη να την κλαις».

efsyn.gr