Γεύμα με τον πρίγκιπα και την παρέα του…

γράφει η Σοφία Χουδαλάκη

Έλαμψε το Προεδρικό Μέγαρο το βράδυ της Τετάρτης, όταν άνοιξαν οι πύλες του για να υποδεχτούν τον διάδοχο του θρόνου του Ηνωμένου Βασιλείου και της συζύγου του. Οικοδεσπότης ο Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας και καλεσμένοι οι κορυφαίοι της πολιτικής και πολιτειακής ηγεσίας του τόπου μας. Μεταξύ αυτών, ως συνήθως, παραβρέθηκαν και μέλη του ντόπιου επιχειρηματικού κόσμου, αλλά και η επίσημη Εκκλησία.

Συνολικά συγκεντρώθηκαν σχεδόν εκατό άνθρωποι, οι οποίοι μετά από μια ξενάγηση στον πρώτο όροφο του Προεδρικού Μεγάρου, εκεί που δεσπόζουν τα πορτραίτα των μελών της δικής μας τέως βασιλικής οικογένειας, προχώρησαν για το επίσημο δείπνο. Πληροφορίες λένε ότι ο διάδοχος του θρόνου ζήτησε το μενού να βασίζεται στην παραδοσιακή ελληνική κουζίνα, καθώς ο ίδιος είναι λάτρης της χώρας μας την οποία επισκέπτεται συχνά για τις θερινές του διακοπές.

Με άξονα την πριγκιπική επιθυμία, ο σεφ και οι υπεύθυνοι έκαναν το καλύτερο δυνατόν. Δημιούργησαν μια σειρά από παραδοσιακά πιάτα της πατρίδας μας, απ’ αυτά που τρώει μια μέση ελληνική οικογένεια,  μια οικογένεια με τον έναν γονιό άνεργο, τον άλλον με βασικό μισθό που έχει να τον λάβει εδώ και έξι μήνες και τη γιαγιά με μια σύνταξη που έχει υποστεί 28 περικοπές και δεν καλύπτει ούτε τα φάρμακά της. 

Με άξονα αυτή τη μέση ελληνική οικογένεια και με μια αυθαίρετη εικασία ότι αυτή η οικογένεια έχει ακόμα ένα σπίτι να μένει, οπότε υπάρχει ένα τραπέζι για να ακουμπήσει τα πιάτα της, το επίσημο  πρώτο πιάτο ήταν -όπως διαβάζουμε στο μενού- μια «Τριλογία ψαριών με ούζο και αυγοτάραχο».  Ας μην σχολιάσουμε το ούζο, καθώς στις οικογένειες με παιδιά το αλκοόλ είναι προτιμότερο να αποφεύγεται. Ας μην σχολιάσουμε ούτε την «Τριλογία» καθώς αφήνει ασάφειες για το ακριβές περιεχόμενο του πιάτου. Ας μείνουμε στο κεντρικό συστατικό της σούπας, που είναι το διάσημο αβγοτάραχο Μεσολογγίου, καθότι παραδοσιακό προϊόν που μπαίνει κάθε βδομάδα στα ελληνικά σπίτια για να ενισχύσει την υγιεινή διατροφή και την γαστριμαργική μας  απόλαυσή. Εμείς, αγοράζουμε το αυγοτάραχό μας συστηματικά αλλά με μέτρο, δεδομένου ότι κάνει περίπου 420 ευρώ ανά κιλό και ο μοναδικός εργαζόμενος της οικογένειας, όποτε τύχει να πληρωθεί, λαμβάνει λίγο παραπάνω από το κόστος του ενός κιλού, γύρω στα 495 ευρώ.

Βέβαια, η εγγύτητα της περιστασιακής αμοιβής του μέσου Έλληνα εργαζόμενου με το κόστος απόκτησης του αυγοτάραχου δεν είναι λόγος να μην θεωρηθεί το δεύτερο ως «παραδοσιακό προϊόν». Ξεπερνώντας αυτό το μικρό εμπόδιο απόκτησης του αυγοτάραχου, η παραδοσιακή οικογένεια προχωρεί στο δείπνο της με ένα δεύτερο πιάτο, ψάρι στον φούρνο με ψητά λαχανικά. Ας προσπεράσουμε τα λαχανικά και ας πάμε στο ψάρι. Ποιο ψάρι προτιμά η παραδοσιακή μας κουζίνα; Μα φυσικά τη σφυρίδα ως γευστική και υγιεινή και με ένα κόστος που δεν υπερβαίνει τα 40 με 45 ευρώ ανά κιλό.

Βέβαια το μέσο μεροκάματο του σύγχρονου Έλληνα εργαζόμενου κυμαίνεται μεταξύ 18 -25 ευρώ. Άρα, για να πάρει ο εργαζόμενος ένα κιλό σφυρίδα χρειάζεται να δουλέψει δύο-τρεις μέρες χωρίς στο ενδιάμεσο να έχει άλλα έξοδα. Αν αυτός ο εργαζόμενος έχει την ατυχία να είναι κάτω των 25 ετών, άρα να αμείβεται με 432 ευρώ και κάτω, τότε πρέπει να δουλέψει μερικές μέρες παραπάνω, αλλά νέος είναι και αντέχει να μείνει νηστικός… μέχρι να απολαύσει μια σφυρίδα.

Το κλείσιμο του επίσημου γεύματος ήταν και αυτό παραδοσιακό, είχε καρυδόπιτα και παγωτό με μαστίχα Χίου. Ίσως αυτό να ήταν, στην πραγματικότητα το μοναδικό παραδοσιακό μέρος του συγκεκριμένου μενού, όχι λόγω καρυδόπιτας, αλλά λόγω μαστίχας. Όχι της χιώτικης μαστίχας, αλλά της άλλης, αυτής που αγοράζουμε από τα περίπτερα. Γιατί έτσι όπως διαμορφώνουν, όλοι αυτοί που έτρωγαν τα αυγοτάραχα και τις σφυρίδες, την εργασιακή μας ζωή το μοναδικό περιθώριο αγοράς που μας επιτρέπουν να έχουμε είναι η αγορά της μαστίχας, για να την μασάμε προσπαθώντας να ξεγελάσουμε την πείνα μας.

Αυτό τείνει πλέον να γίνει παράδοση και στην ίδια την πατρίδα του διαδόχου του βρετανικού θρόνου, όπου σε πρόσφατη έρευνα αναφέρθηκαν τα εξής στοιχεία [1]:

Τα παιδιά στο Ηνωμένο Βασίλειο που ζουν σε συνθήκες φτώχειας είναι σήμερα 3.100.000, έχοντας αυξηθεί από το 2010 κατά 1.000.000.

Αυτά τα παιδιά είναι μέλη οικογενειών που οι γονείς είναι εργαζόμενοι και όχι άνεργοι. Προφανώς πρέπει να είναι οι αντίστοιχοι εργαζόμενοι με τους δικούς μας των τετρακοσίων ευρώ ανά μερικούς μήνες.

Ο περιορισμός των αμοιβών του δημόσιου τομέα και των περικοπών των επιδομάτων στο εισόδημα των νοικοκυριών έχει οδηγήσει σε μειώσεις των οικογενειακών προϋπολογισμών που ξεκινούν από 128 λίρες / μήνα και φτάνουν τις 332 λίρες/μήνα.

Οι μισθοί στους τομείς της Υγείας, της Εκπαίδευσης και της Δημόσιας διοίκησης έχουν υποστεί μειώσεις της τάξης του 14% – 15%.

Από την εποχή που τιμούσαμε τον Ξένιο Δία, η μεγαλύτερη παράδοση που έχουμε ως Έλληνες είναι η παράδοση της καλής φιλοξενίας, που συμπεριλαμβάνει και την προσφορά του καλού φαγητού. Αυτό, όντως, είναι θεμελιώδες στοιχείο του Λαού μας και του πολιτισμού μας. Ωστόσο, το φαγητό που προσφέρουμε είναι αυτό που έχουμε στο σπίτι μας, αυτό που τρώμε όλοι.

Το πραγματικά εξαιρετικό μενού που απόλαυσαν οι συνδαιτυμόνες στο Προεδρικό Μέγαρο θα έπρεπε να ήταν το μενού που θα μπορούσε να χαρεί μια ελληνική οικογένεια. Μια οικογένεια που θα είχε και τους δύο γονείς να στηρίζουν το σπίτι τους με αξιοπρεπείς μισθούς, που θα είχε τη γιαγιά με τη σύνταξή της να μπορεί να αγοράσει στα εγγόνια της ένα δώρο, και κυρίως μια οικογένεια που θα είχε σίγουρη την ύπαρξη ενός σπιτιού, που στο κέντρο του θα υπήρχε ένα μεγάλο τραπέζι με φαγητό και για τους δικούς και για τους ξένους. Προς το παρόν τα παραδοσιακά πιάτα που προσφέραμε εμείς, ως λαός που πληρώσαμε γι’ αυτό το τραπέζι υπερβαίνουν, ανά κιλό πρώτων υλών, στις καθαρές μηνιαίες αποδοχές ενός εργαζόμενου με πτυχίο που πρέπει να θρέψει μια ολόκληρη οικογένεια.

[1] https://www.tuc.org.uk/news/child-poverty-working-households-1-million-children-2010-says-tuc