Τα κουβαδάκια μου και σ’ άλλη παραλία

γράφει η Ντίνα Δασκαλοπούλου

Νιώθετε κι εσείς ότι πρωταγωνιστείτε άθελά σας σε ταινία; Και τι ταινία είναι αυτή; Εγώ άλλοτε νιώθω ότι βρίσκομαι σε θρίλερ κι άλλες σε μαύρη κωμωδία, άλλες ξημερώνω σε επιστημονική φαντασία κι άλλες (τις λιγότερες, αλλά πιο λαμπερές) σε ερωτική κομεντί. Πάντως ταινία μοιάζει όλο αυτό που ζούμε και πώς αλλιώς να το πάρεις όταν βρίσκεσαι στην παραλία και η άρτι αφιχθείσα -φυσικά θορυβώδης, ασφαλώς με ιμπεριαλιστικές τάσεις- οικογένεια στην απλή παρατήρηση «μήπως να κρατούσαμε μια κάποια απόσταση» απαντά με ένα χορωδιακό λογύδριο για τον «ανύπαρκτο ιό» και την «παγκόσμια δικτατορία»;

Και τι κάνεις τότε; Το συζητάς; Γελάς; Βάζεις τις φωνές; Παίρνεις τα κουβαδάκια σου και πας σε άλλη παραλία; Και πού ακριβώς να πας όταν οι αρνητές του ιού βρίσκονται παντού, από τα πάρτι σε βίλες της Μυκόνου μέχρι τα γαμήλια γλέντια και τις εκκλησίες; Χρειάστηκε πριν από λίγες μέρες να ακούσω με τα ίδια μου τα αυτιά για να πιστέψω ότι όντως υπάρχει η εξωφρενική δήλωση ιερέα που πέταξε έξω από την εκκλησία του ηλικιωμένη πιστή γιατί φορούσε μάσκα. «Κάποιοι από αυτούς που πέθαναν στην Ελλάδα από κορονοϊό πληρώθηκαν για να πουν ότι πέθαναν», υποστήριξε (στη δημόσια τηλεόραση) ο (μισθολογούμενος από τον δημόσιο κορβανά) πατέρας Ιγνάτιος.

Μέσα στο αλαλούμ που ζούμε -με αντιφατικά μέτρα από την κυβέρνηση και συνεχείς παλινωδίες- ο κάθε πατέρας Ιγνάτιος και οι θεωρίες συνωμοσίας φουντώνουν όσο και η πανδημία. Σταματήστε τη Γη να κατέβω, ρε παιδιά. Αλλά, ξέχασα, η Γη είναι επίπεδη, οπότε αν περπατήσω αρκετά θα φτάσω στην άκρη της και γεια χαραντάν γήινοι.