Το αράδιασμα ημερομηνιών δεν είναι πολιτικό αφήγημα

 

Οι διαρροές για το «πότε ανοίγει» το ένα ή το άλλο, δεν επιλύουν προβλήματα. Τα θολώνουν.

 

γράφει ο Γεράσιμος Λιβιτσάνος

 

Είναι αλήθεια πως δύσκολα κανείς ανταπεξέρχεται στο παρόν αν δεν «βλέπει» στο μέλλον. Αυτό τον σκοπό (είναι φτιαγμένα για να) επιτελούν τα πολιτικά αφηγήματα. Ιδίως σε συνθήκες δύσκολες, όπως οι σημερινές.

 

Υπό αυτή την έννοια θα μπορούσε να ψάξει κανείς ένα θετικό στοιχείο στον «βομβαρδισμό αισιοδοξίας» που καταγράφεται τις τελευταίες ημέρες. Με βασικό φορέα την κυβέρνηση όπως εύκολα μπορεί οποιοσδήποτε να παρατηρήσει.

 

Ενώ οι δείκτες που προσδιορίζουν την ένταση της πανδημίας παραμένουν όχι απλά σε υψηλά επίπεδα, αλλά «σπάνε ρεκόρ» το κεντρικό πολιτικό αφήγημα αναφέρεται στην επόμενη μέρα.

 

Συμπαρασύροντας μαζί του την ειδησεογραφία. Πόσο μάλλον τα τμήματα της που είναι …πρόθυμα να παρασυρθούν.

 

Η λογική της διαρροής σεναρίων σχετικά με το πότε είναι πιθανόν να ανοίξει η μία ή η άλλη δραστηριότητα συναντούν υπαρκτές ανάγκες ανθρώπων. Πολύ περισσοτερο όταν συνοδεύονται από υποσχέσεις κοινοτικών ενισχύσεων.

 

Ψυχολογικές ανάγκες που προκύπτουν μετά από την πολύμηνη καραντίνα. Οικονομικές, που «πατάνε» σε εύλογα άγχη για το μεγαλύτερο τμήμα της κοινωνίας.

 

Το πραγματικό ερώτημα όμως είναι το αν μπορούν τα σενάρια να απαντήσουν στις ανάγκες αυτές. Κι εδώ τα πράγματα ζορίζουν: Γιατί η κατάσταση που υπάρχει στα νοσοκομεία της χώρας, δείχνει ότι επί του παρόντος η πανδημία δεν μπορεί να σταθεροποιηθεί.

 

Οι ρυθμοί του εμβολιασμού «μιλούν από μόνοι τους». Λένε ξεκάθαρα ότι η εύθραυστες ισορροπίες της πανδημίας θα υπάρχουν για μήνες ακόμη. Αν δεν συμβεί κάτι χειρότερο.

 

Όταν λοιπόν το «παρόν» είναι σε τόσο μεγάλο βαθμό ασταθές, είναι δυνατόν να προδικάζουμε το μέλλον; Με αναφορές – μάλιστα – σε συγκεκριμένες ημερομηνίες και χρονοδιαγράμματα; Ακόμη και αν τα περισσότερα από αυτά θα διαψευσθούν;

 

Ένα πραγματικό πολιτικό αφήγημα πρέπει να έχει στοιχεία από το μέλλον. Οφείλει όμως να είναι «γειωμένο» στο παρόν. Να κάνει προβολές στο «αύριο» ενώ επιλύει τα προβλήματα του «τώρα». Έτσι εμπνέει εμπιστοσύνη και δημιουργεί δυναμική.

 

Αλλιώς δεν πρόκειται για «πολιτικό αφήγημα». Κινείται κάπου ανάμεσα στο διαφημιστικό κόλπο και τον πολιτικό εμπαιγμό.     

πηγή