«Αλλ’ ανάσασιν καμιά…»

 

γράφει η Κυριακή Μπεϊόγλου

 

Είναι αλήθεια πως ξεσήκωσε σφοδρές αντιδράσεις από τον κόσμο της Τέχνης, ιδιαίτερα της μουσικής, η «εκτέλεση» του Εθνικού μας Υμνου κατά την έπαρση της σημαίας στον βράχο της Ακρόπολης. Πιστεύω πως οι λόγοι είναι πολύ πιο ουσιαστικοί από ό,τι θέλουν να παρουσιάζουν «κυβερνητικοί» ανταποκριτές που εύκολα αποφάσισαν πως όποιος κρίνει τους εορτασμούς των διακοσίων χρόνων της Ελληνικής Επανάστασης του 1821 ανήκει στους «μίζερους και απάτριδες».

 

Φαίνεται πως δεν έχει γίνει αρκετά σαφές στους κυβερνητικούς κύκλους πως οι περισσότεροι καλλιτέχνες βρίσκονται σήμερα σε μια σφοδρή εσωτερική μάχη. Ανεργοι, δίχως φως στο τούνελ της πανδημίας, προσπαθούν να κρατήσουν ζωντανή μέσα τους τη φλόγα της τέχνης τους, που βάλλεται διαρκώς από ένα απαθές υπουργείο Πολιτισμού που μοιάζει να απευθύνεται στους λίγους και εκλεκτούς του. Δεν έχει κομματικό πρόσημο η αντίδραση των καλλιτεχνών για την ερμηνεία του Εθνικού Υμνου την ημέρα της 25ης Μαρτίου. Είναι η λογική αντίδραση όσων αισθάνονται βαθιά στην ψυχή τους σήμερα το: «Αλλος σου έκλαψε εις τα στήθια,/ Αλλ’ ανάσασιν καμιά,/ Αλλος σου έταξε βοήθεια /Και σε γέλασε φρικτά».

 

Εκείνη τη στιγμή του Υμνου περίμεναν όλοι οι Ελληνες πως θα ενωθούν, πέρα από τα προσωπικά τους «πιστεύω». Περίμεναν να ανατριχιάσουν από δέος στο μεγαλειώδες που έπραξαν οι πρόγονοί τους. Περίμεναν να ανασάνει μια σταλιά, πάνω στον Ιερό Βράχο και το δικό τους χιλιοταλαιπωρημένο κορμί. Περίμεναν. Δεν το ένιωσαν. Οχι γιατί φταίει η τραγουδίστρια. Αλλά γιατί μια τόσο σημαντική στιγμή πέρασε από «φιλικές» παρέες της κυβέρνησης κι ύστερα από τα γραφεία στρατιωτικών, όπως «ευθαρσώς» και δίχως συνείδηση των όσων λέει «ομολόγησε» γνωστός δημοσιογράφος.

 

Δεν ήταν η ιδέα μου, σκέφτηκα, μόλις είδα καταξιωμένους Ελληνες μουσικούς, τραγουδιστές, τραγουδίστριες της κλασικής μουσικής αλλά και του παραδοσιακού και του λαϊκού τραγουδιού να βγαίνουν οργισμένοι στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης δηλώνοντας την αντίδρασή τους σε αυτό που είδαν. Δεν ήταν η ιδέα μου, ούτε έκανε λάθος το κορμί μου, που συνήθως ανατριχιάζει όταν ακούει τον Εθνικό Υμνο από ένα μικρό παιδί σε μια σχολική γιορτή. Ο,τι ένιωσα, το νιώσαμε μαζί. Ενας λαός ταυτόχρονα. Ενας λαός που δοκιμάζεται σκληρά βλέποντας φίλους, γνωστούς, άγνωστους συμπατριώτες να περιμένουν ετοιμοθάνατοι για ένα κρεβάτι σε μια ΜΕΘ.

 

Οχι, λοιπόν, «δεν είμαστε μίζεροι και απάτριδες», απαντώ σε αυτούς που με τόση ευκολία γράφουν αυτές τις βαριές λέξεις την ώρα του «πένθους» που βιώνουμε κλεισμένοι στα σπίτια μας. Αυτήν την ώρα που η άνοιξη είναι ακόμα μια υπόσχεση. Και νιώθουμε πως «μας έταξαν βοήθεια και μας γέλασαν φρικτά». 

πηγή