Αναρτήσεις
ΑΦΙΕΡΩΜΑ
22 Μαΐου 1968: Περίπου πενήντα Ελληνες φοιτητές ανακηρύσσουν «Ελεύθερο Ελληνικό Εδαφος» την εστία τους στην Πανεπιστημιούπολη του Παρισιού
Του Νίκου Σβέρκου
Ο Γαλλικός Μάης βρήκε την Ελλάδα στον «γύψο». Τον Μάιο του 1968 η Ελλάδα ζούσε επί ένα χρόνο και λίγες μέρες τη Χούντα των Συνταγματαρχών, με τις συνεχείς διώξεις να καλύπτονται από
την επίπλαστη ευημερία και τις κιτς φιέστες να δίνουν τον εορταστικό τόνο της καθημερινότητας σε μια κοινωνία σε αμηχανία. Η ελληνική Αριστερά ήταν αποδεκατισμένη, ενώ η ηγεσία της περνούσε την πιο βαθιά κρίση της. Σε αυτό το πλαίσιο τα γεγονότα στο Παρίσι έφταναν στην Ελλάδα μέσα από τον παραμορφωτικό φακό των εφημερίδων που συνεχίζαν να λειτουργούν και το περιεχόμενό τους ελέγχόταν από τη λογοκρισία της Χούντας.
Την ίδια ώρα όμως, «μετανάστες» φοιτητές στο Παρίσι συμμετείχαν ενεργά στα γεγονότα, μέσα από την κατάληψη του «Ελληνικού Σπιτιού» (Fondation Hellenique). Οι μαρτυρίες των συμμετεχόντων δίνουν μια πολύ ευκρινή εικόνα της νοοτροπίας που επικρατούσε στις τάξεις των εξεγερμένων, αλλά και για την κατάσταση της ελληνικής Αριστεράς και όλες τις παθογένειες των αλληλοσυγκρουόμενων ρευμάτων της Αριστεράς. Και φυσικά πρόκειται για μια ιστορία που δεν μεταφέρθηκε στην Ελλάδα από τον Τύπο της εποχής. Οι εφημερίδες άλλωστε κόπτονταν μόνο για να μεταφέρουν μια εικόνα πλήρους αναρχίας στη γαλλική πρωτεύουσα, που δημιουργήθηκε από «αναρχικά και κομμουνιστικά στοιχεία». Σκοπός; Η καλλιέργεια φόβου και η εμπέδωση της «ασφάλειας» της χούντας.
Το βράδυ της 21ης Μαΐου, στο αμφιθέατρο 5 της Σορβόνης, προοδευτικοί και αριστεροί Ελληνες, που είτε εντάχθηκαν στην Αριστερά στη γαλλική πρωτεύουσα, είτε αυτοεξορίστηκαν και έφυγαν από τη χουντική Ελλάδα, συγκεντρώθηκαν για να συζητήσουν πως θα μπορούσαν να συμμετάσχουν στο πρωτόγνωρο κύμα απεργιών και διαδηλώσεων. Οι πρώτες ιδέες για κατάληψη της ελληνικής πρεσβείας απορρίπτονται. Αλλωστε οι Γάλλοι αστυνομικοί που τη φυλάσσουν συνοδεύονται από τραμπούκους.
Η συζήτηση στη συνέλευση φυσικά δεν περιορίστηκε στα τεκταινόμενα στο Παρίσι, αλλά γρήγορα πέρασε στα της Ελλάδας. Και εκεί ξεκίνησαν οι αντιπαραθέσεις για το πως θα επανέλθει η δημοκρατία στη χώρα, τι μορφή θα έχει αυτή και ποιος θα τη φέρει. Η κατάληξη είναι ορισμένοι φοιτητές να αντιπαρατίθενται με όρους ενδοαριστερού συνδικαλισμού. «Ρεβιζιονιστή», «ρεφορμιστή», «ξεπουλημένε» είναι μερικές μόνο από τις εκφράσεις που ακούγονται από τα στόματα των φοιτητών και των εργαζομένων.
Ευτυχώς αυτή η κατάσταση ξεπεράστηκε γρήγορα και η απόφαση των Ελλήνων που απέμειναν στη συνέλευση ήταν να καταληφθεί το «Ελληνικό Σπίτι» στην Πανεπιστημιούπολη. Τα ξημερώματα της επομένης, περίπου πενήντα Ελληνες έφτασαν στο κτίριο, το κατέλαβαν και ανακήρυξαν το «Ελεύθερο Ελληνικό Εδαφος». Ο διευθυντής του Ελληνικού Σπιτιού, χουντικός και αυτός όπως μαρτυρούσαν οι παρευρισκόμενοι, αναγκάζεται σε «κατ’ οίκον περιορισμό» και στο να φορά συνεχώς πιτζάμες. Το χιούμορ ήταν άλλωστε συστατικό στοιχείο αυτής της εξέγερσης.
Η συνέχεια περιελάμβανε ο,τι μπορεί να συναντήσει κανείς μέχρι σήμερα σε μια φοιτητική κινητοποίηση. Αέναες συζητήσεις για την αυτοοργάνωση και την επανάσταση, αναμεμειγμένες με αποπομπή των λιγοστών «φιλήσυχων» η φιλοχουντικών φοιτητών που διέμεναν στην Fondation Hellenique. Στο κείμενο, που μεταβιβάζεται στη συντονιστική επιτροπή της κατάληψης της Σορβόνης, αναφέρονται μάλιστα τα εξής: «Η κατάληψη εκφράζει το πνεύμα αντίστασης στον ελληνικό φασισμό και είναι πράξη συμπαράστασης στο γαλλικό κίνημα. Από σήμερα το Ελληνικό Σπίτι ορίζεται σαν τόπος κατοικίας, συγκέντρωσης και ελεύθερων συζητήσεων με σκοπό να γίνει κέντρο επαναστατικής δραστηριότητας».
Οργανώνονται θεματικές επιτροπές, ανταλλάσσονται απόψεις και χαρακτηρισμοί («σταλινικέ», «ρεφορμιστή» και άλλα πολλά) κυκλοφορούν σήμερα για απόπειρα επανακατάληψης του Σπιτιού από ακροδεξιούς. Γι’ αυτό και διοργανώνεται συγκέντρωση από τους φιλοχουντικούς μπροστά στο Διεθνές σπίτι στις 23 Μαΐου. Ωστόσο οι υποστηρικτές των καταλήψεων αποδεικνύονται πολύ περισσότεροι και σταματά κάθε απόπειρα εκδίωξης των καταληψιών.
Η καμπή του απεργιακού κινήματος στη γαλλική πρωτεύουσα προκαλεί και την παύση της κατάληψης. Ωστόσο όσοι συμμετείχαν σε αυτή και έγραψαν δύο-τρία λόγια για αυτή την εμπειρία μιλούσαν για μια κατάσταση σχεδόν ονειρική, ως μια μικρή περίοδο που όλα ήταν δυνατά. Κάτι ανάμεσα στα συνθήματα που ήταν γραμμένα στον τοίχο του Ελληνικού Σπιτιού: «Η φαντασία στην εξουσία» και «Είμαι κι εγώ εδώ».
"Εφημερίδα τωνΣυντακτών"
22 Μαΐου 1968: Περίπου πενήντα Ελληνες φοιτητές ανακηρύσσουν «Ελεύθερο Ελληνικό Εδαφος» την εστία τους στην Πανεπιστημιούπολη του Παρισιού
Του Νίκου Σβέρκου
Ο Γαλλικός Μάης βρήκε την Ελλάδα στον «γύψο». Τον Μάιο του 1968 η Ελλάδα ζούσε επί ένα χρόνο και λίγες μέρες τη Χούντα των Συνταγματαρχών, με τις συνεχείς διώξεις να καλύπτονται από
την επίπλαστη ευημερία και τις κιτς φιέστες να δίνουν τον εορταστικό τόνο της καθημερινότητας σε μια κοινωνία σε αμηχανία. Η ελληνική Αριστερά ήταν αποδεκατισμένη, ενώ η ηγεσία της περνούσε την πιο βαθιά κρίση της. Σε αυτό το πλαίσιο τα γεγονότα στο Παρίσι έφταναν στην Ελλάδα μέσα από τον παραμορφωτικό φακό των εφημερίδων που συνεχίζαν να λειτουργούν και το περιεχόμενό τους ελέγχόταν από τη λογοκρισία της Χούντας.
Την ίδια ώρα όμως, «μετανάστες» φοιτητές στο Παρίσι συμμετείχαν ενεργά στα γεγονότα, μέσα από την κατάληψη του «Ελληνικού Σπιτιού» (Fondation Hellenique). Οι μαρτυρίες των συμμετεχόντων δίνουν μια πολύ ευκρινή εικόνα της νοοτροπίας που επικρατούσε στις τάξεις των εξεγερμένων, αλλά και για την κατάσταση της ελληνικής Αριστεράς και όλες τις παθογένειες των αλληλοσυγκρουόμενων ρευμάτων της Αριστεράς. Και φυσικά πρόκειται για μια ιστορία που δεν μεταφέρθηκε στην Ελλάδα από τον Τύπο της εποχής. Οι εφημερίδες άλλωστε κόπτονταν μόνο για να μεταφέρουν μια εικόνα πλήρους αναρχίας στη γαλλική πρωτεύουσα, που δημιουργήθηκε από «αναρχικά και κομμουνιστικά στοιχεία». Σκοπός; Η καλλιέργεια φόβου και η εμπέδωση της «ασφάλειας» της χούντας.
Το βράδυ της 21ης Μαΐου, στο αμφιθέατρο 5 της Σορβόνης, προοδευτικοί και αριστεροί Ελληνες, που είτε εντάχθηκαν στην Αριστερά στη γαλλική πρωτεύουσα, είτε αυτοεξορίστηκαν και έφυγαν από τη χουντική Ελλάδα, συγκεντρώθηκαν για να συζητήσουν πως θα μπορούσαν να συμμετάσχουν στο πρωτόγνωρο κύμα απεργιών και διαδηλώσεων. Οι πρώτες ιδέες για κατάληψη της ελληνικής πρεσβείας απορρίπτονται. Αλλωστε οι Γάλλοι αστυνομικοί που τη φυλάσσουν συνοδεύονται από τραμπούκους.
Η συζήτηση στη συνέλευση φυσικά δεν περιορίστηκε στα τεκταινόμενα στο Παρίσι, αλλά γρήγορα πέρασε στα της Ελλάδας. Και εκεί ξεκίνησαν οι αντιπαραθέσεις για το πως θα επανέλθει η δημοκρατία στη χώρα, τι μορφή θα έχει αυτή και ποιος θα τη φέρει. Η κατάληξη είναι ορισμένοι φοιτητές να αντιπαρατίθενται με όρους ενδοαριστερού συνδικαλισμού. «Ρεβιζιονιστή», «ρεφορμιστή», «ξεπουλημένε» είναι μερικές μόνο από τις εκφράσεις που ακούγονται από τα στόματα των φοιτητών και των εργαζομένων.
Ευτυχώς αυτή η κατάσταση ξεπεράστηκε γρήγορα και η απόφαση των Ελλήνων που απέμειναν στη συνέλευση ήταν να καταληφθεί το «Ελληνικό Σπίτι» στην Πανεπιστημιούπολη. Τα ξημερώματα της επομένης, περίπου πενήντα Ελληνες έφτασαν στο κτίριο, το κατέλαβαν και ανακήρυξαν το «Ελεύθερο Ελληνικό Εδαφος». Ο διευθυντής του Ελληνικού Σπιτιού, χουντικός και αυτός όπως μαρτυρούσαν οι παρευρισκόμενοι, αναγκάζεται σε «κατ’ οίκον περιορισμό» και στο να φορά συνεχώς πιτζάμες. Το χιούμορ ήταν άλλωστε συστατικό στοιχείο αυτής της εξέγερσης.
Η συνέχεια περιελάμβανε ο,τι μπορεί να συναντήσει κανείς μέχρι σήμερα σε μια φοιτητική κινητοποίηση. Αέναες συζητήσεις για την αυτοοργάνωση και την επανάσταση, αναμεμειγμένες με αποπομπή των λιγοστών «φιλήσυχων» η φιλοχουντικών φοιτητών που διέμεναν στην Fondation Hellenique. Στο κείμενο, που μεταβιβάζεται στη συντονιστική επιτροπή της κατάληψης της Σορβόνης, αναφέρονται μάλιστα τα εξής: «Η κατάληψη εκφράζει το πνεύμα αντίστασης στον ελληνικό φασισμό και είναι πράξη συμπαράστασης στο γαλλικό κίνημα. Από σήμερα το Ελληνικό Σπίτι ορίζεται σαν τόπος κατοικίας, συγκέντρωσης και ελεύθερων συζητήσεων με σκοπό να γίνει κέντρο επαναστατικής δραστηριότητας».
Οργανώνονται θεματικές επιτροπές, ανταλλάσσονται απόψεις και χαρακτηρισμοί («σταλινικέ», «ρεφορμιστή» και άλλα πολλά) κυκλοφορούν σήμερα για απόπειρα επανακατάληψης του Σπιτιού από ακροδεξιούς. Γι’ αυτό και διοργανώνεται συγκέντρωση από τους φιλοχουντικούς μπροστά στο Διεθνές σπίτι στις 23 Μαΐου. Ωστόσο οι υποστηρικτές των καταλήψεων αποδεικνύονται πολύ περισσότεροι και σταματά κάθε απόπειρα εκδίωξης των καταληψιών.
Η καμπή του απεργιακού κινήματος στη γαλλική πρωτεύουσα προκαλεί και την παύση της κατάληψης. Ωστόσο όσοι συμμετείχαν σε αυτή και έγραψαν δύο-τρία λόγια για αυτή την εμπειρία μιλούσαν για μια κατάσταση σχεδόν ονειρική, ως μια μικρή περίοδο που όλα ήταν δυνατά. Κάτι ανάμεσα στα συνθήματα που ήταν γραμμένα στον τοίχο του Ελληνικού Σπιτιού: «Η φαντασία στην εξουσία» και «Είμαι κι εγώ εδώ».
"Εφημερίδα τωνΣυντακτών"
0 comments :
Δημοσίευση σχολίου