Τελικώς το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο δεν θα κατατεθεί, αλλά ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜ.ΑΡ. κατέληξαν, μετά από διάφορες σκέψεις, να καταθέσουν από κοινού πρόταση νόμου με τις ρυθμίσεις που έχει επεξεργαστεί ο Αντ. Ρουπακιώτης. Η διαφορά είναι τεράστια. Το νομοσχέδιο εκφράζει τη νομοθετική πρωτοβουλία της κυβέρνησης και ψηφίζεται, διότι διαφορετικά αμφισβητείται η δεδηλωμένη. Η πρόταση νόμου δηλώνει πρόθεση κομμάτων της αντιπολίτευσης και συνήθως δεν φτάνει για συζήτηση στη Βουλή. Διευκρινίζεται, λοιπόν, με τον πλέον αδιαμφισβήτητο τρόπο, ότι κυβερνάει ο Σαμαράς και οι άλλοι δύο εταίροι, βυθιζόμενοι ήδη στην γκρίζα δημοσκοπική ζώνη του 3%-5%, αναγκάζονται να ακολουθήσουν.
Η θεωρία σύμφωνα με την οποία υπεράνω όλων είναι η "πολιτική σταθερότητα", δηλαδή η αυτονόητη διατήρηση της κυβέρνησης, ακόμη κι αν επιβάλλει τις απόψεις του το ένα κόμμα, οδηγεί σε πολιτικό εγκλωβισμό και εξαέρωση τα μικρότερα κόμματα. Η σταθεροποίηση του Σαμαρά συντελείται εντός των κυβερνητικών τειχών, εις βάρος των άλλων δύο εταίρων. Μια τέτοια εξέλιξη δεν συνιστά πολιτική σταθερότητα, καθώς παραμένουν ενεργές όλες οι αιτίες που παράγουν την κοινωνική και κατ' επέκτασιν πολιτική αποσταθεροποίηση.
Βενιζέλος και Κουβέλης ακολουθούν τον μονόδρομο που ορίζεται από την τυφλή υποστήριξη του Μνημονίου. Δεν έχουν ορίζοντα απαλλαγής από το Μνημόνιο, ακόμη κι αν φλυαρούν περί τούτου. Η περιβόητη "εθνική συμφωνία", η οποία θα διαδεχθεί το Μνημόνιο που λήγει του χρόνου, θα είναι μεταμφιεσμένη εκδοχή νέου Μνημονίου. Άλλωστε όλες οι κοινωνικές επιπτώσεις του Μνημονίου θα διατηρηθούν, με δραματικότερη εκείνη της ανεργίας. Η "αναιμική ανάπτυξη" μετατίθεται για το αβέβαιο μέλλον. Βενιζέλος και Κουβέλης έχουν δεθεί στο "άρμα Σαμαρά", καθώς έχουν προγραμματιστεί για εκ νέου μετεκλογική συνεργασία. Συνεπώς είναι ειλικρινής η διακήρυξη ότι προέχει η διατήρηση της κυβέρνησης και ανειλικρινή τα όσα περιπτωσιολογικώς αρνούνται.
Η εξέλιξη με το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο αποτελεί ανάγλυφο της πολιτικής κρίσης. Ένα θέμα αξιών διχάζει το κυβερνητικό στρατόπεδο. Ο Σαμαράς το αξιοποιεί για να προσεγγίσει την εκτός Ν.Δ. Ακροδεξιά. Πρόκειται για στρατηγική του επιλογή, γι' αυτό αδιαφορεί για το διεθνές κόστος, αλλά και για το ενδεχόμενο να προκληθεί κυβερνητική κρίση. Οι "κεντροαριστεροί συνεταίροι" αδυνατούν να υποστηρίξουν την ιδεολογική και πολιτική ταυτότητά τους. Λυδία λίθος της αξιοπιστίας τους είναι η παραμονή τους στην κυβέρνηση Σαμαρά.
Αυτή η αντίφαση ενεργοποιεί κινητικότητα στην εκλογική επιρροή του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜ.ΑΡ. Ανιχνεύονται συμπτώσεις και κοινότητα αξιών ανάμεσα σε πολίτες με δημοκρατική διαδρομή και προοδευτικές αξίες. Μέσα στην κοινωνική πόλωση προσλαμβάνει νέα χαρακτηριστικά η πολιτική πόλωση. Το σύνθημα "ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά" αποκτά μια νέα επικαιρότητα. Η αντίθεση Δεξιά - Αριστερά, που ξεπηδά από την αντίθεση Μνημόνιο - δημοκρατική αναγέννηση της χώρας, αποκτά νέα διάσταση. Αυτές τις διεργασίες δεν μπορεί να τις αναστείλει η παλινδρόμηση του Βενιζέλου και του Κουβέλη στη θεωρία των δύο άκρων. Το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο κουρελιάζει αυτή τη θεωρία. Αποδεικνύει ότι το ένα άκρο που υπάρχει έχει καταλάβει το Μέγαρο Μαξίμου. Και ακρωτηριάζει τα πολιτικά δεκανίκια...
http://beta.avgi.gr/