"Ποιος θα φτιάξει έναν καλύτερο κόσμο: Ο καλύτερος ή εμείς;"

• Κοσυφόγλου Αλίκη

Τη Δευτέρα 27 Μαΐου και την Τρίτη 28, με κινηματογραφικό φόντο, η Νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ επιδιώκει να πιάσει το νήμα των 45 χρόνων που μας χωρίζουν από τον Μάη του '68. Δύο συζητήσεις και δύο προβολές για την πολιτική, τον πολιτισμό, τη νεολαία και για τη φλόγα που θα έφερνε «φαντασία στην εξουσία» πρόκειται να φιλοξενηθούν στον κινηματογράφο Τριανόν.

Όπως ομολογούν σχεδόν όλες και όλοι που είχαν την τύχη να βρεθούν στο Παρίσι τον Μάιο του '68, ό,τι συνέβη έμοιαζε αναπάντεχο ή ακόμη και σχεδόν ακαριαίο. Μέσα στους φρενήρεις ρυθμούς εκείνων των ημερών δεν αφηνόταν κανένα περιθώριο αναστοχασμού σε σχέση με τον πολύπλευρο χαρακτήρα των κοινωνικών συγκρούσεων που διαδραματίζονταν. Η γενεακή, η έμφυλη αλλά και η ταξική διάσταση αυτών των γεγονότων αποτιμήθηκε αργότερα με την ψύχραιμη ματιά που εξασφαλίζει η χρονική απόσταση. Ωστόσο, αυτό που εξ αρχής έγινε σαφές - όπως επίσης παραδέχονται όσες/οι βρίσκονταν εκεί - ήταν ότι ο Μάης του '68 στο Παρίσι επέφερε βαθιά ρωγμή σε μια μέχρι πρότινος κοινά αποδεκτή πραγματικότητα.

Με άλλα λόγια, ο Μάης του '68, ήταν ένα σοκ, ήταν η καμπύλη σε μία μονότονα γραμμική συνθήκη που εκτυλισσόταν. Δεν ξέρουμε αν όντως η νεολαία στη Γαλλία «έπληττε», όπως ανέφεραν τα δημοσιεύματα της Le Monde, (Νίκος Πολίτης, Αυγή 19.5.13), είναι βέβαιο όμως ότι το κλίμα του πνιγηρού και «μικρόψυχου» μικροαστισμού που καταγγελόταν στα συνθήματα που γράφτηκαν σε τοίχους και σε πανό ώθησε εκατοντάδες νέες και νέους να συμμετέχουν σε μία εξέγερση που κανείς δεν θα ξέχναγε ποτέ. Οι πρόωρες εκλογές αλλά και η μετέπειτα αποκατάσταση της κανονικότητας μέσω ενός πλέγματος συντηρητικών μεταρρυθμίσεων δεν στάθηκαν ικανές να ανακόψουν τη δυναμική της επιρροής που ασκήθηκε, αναμορφώνοντας την καθημερινή ζωή της νεολαίας. Η πολιτική στάση, τα πολιτιστικά πρότυπα αλλά ακόμη και οι διαπροσωπικές σχέσεις μπολιάστηκαν με το ανατρεπτικό πνεύμα της εξέγερσης. Επρόκειτο για μια μοναδική ευκαιρία κοινωνικής χειραφέτησης της νεολαίας, την οποία έχασε η ελληνική νεολαία της εποχής ζώντας στη χουντοκρατούμενη Ελλάδα.

Το εφήμερο, η ακραία ολιστικότητα ως απαίτηση του αδύνατου θεωρήθηκαν - ίσως εύλογα - οι αδυναμίες του Μάη, από την άλλη αυτή η συλλογική πίστη στο άλλοτε θεωρούμενο «αδιανόητο» να συμβεί ήταν αυτή που τελικά φαίνεται πως τροφοδότησε τη μαζικότητα της συμμετοχής και τη διαθεσιμότητα για αντίσταση.

Οι σύγχρονες συζητήσεις για τον Μάη του '68 απασχολούνται κυρίως με τον Μάη ως απειλή - έστω πρόσκαιρη - για την κυρίαρχη ιδεολογία καθώς και με τα αποτυπώματα που άφησε στο ρεπερτόριο των κοινωνικών κινημάτων αλλά και με τις ριζικές αλλαγές που επέφερε στον πολιτισμό. Μια άλλη ενδιαφέρουσα προς διερεύνηση πτυχή του αφορά τον βαθμό κατά τον οποίο ο Μάης του '68 αποτέλεσε ένα κίνημα που έκανε την καλούμενη «αντικουλτούρα» βαθύτερα επιδραστική για πολύ ευρύτερα κομμάτια της νεολαίας.

Συντρέχουν όμως ποτέ οι προϋποθέσεις για την αναγέννηση ενός αντίστοιχου νεολαιίστικου ρεύματος ανατροπής για τα επιμέρους αλλά και για το «σύνολο»; Και πώς εμποδίζεται το «άδοξό» του τέλος; Προφανώς η αναζήτηση της απάντησης προσιδιάζει στην «αναζήτηση του αδύνατου» σύμφωνα με το πνεύμα του Μάη του '68. Εξάλλου, το αίτημα για έμπνευση είναι διαχρονικά το πιο σημαντικό διακύβευμα για κάθε προοδευτική νεολαία.

www.avgi.gr