Του Γ. Ανανδρανιστάκη
Η βλακεία και ο φασισμός είναι άρρηκτα συνδεδεμένα, συχνά δεν μπορείς να ξεχωρίσεις που αρχίζει το ένα και που τελειώνει το άλλο,σαν τη θάλασσα και τον ουρανό που αγκαλιάζονται στο βάθος του ορίζοντα. Βλακεία και φασισμός, σαν τον γονιό που πήγε στο σχολείο, για να καταγγείλει τη δασκάλα ότι κάνει ισλαμική προπαγάνδα, μέσω του «Κεμάλ» του Χατζιδάκι και του Γκάτσου. Σαν τη διευθύντρια του σχολείου, που αντί να πετάξει έξω το γονιό, επέπληξε τη δασκάλα, επειδή δίδασκε στα παιδιά τον «Κεμάλ».
Παλαιότερα ίσως γελούσαμε με το γεγονός, ίσως το διηγούμασταν στις παρέες ως ένδειξη της περιρρέουσας γραφικότητας. Σήμερα που οι εποχές είναι σκοτεινές και εγκυμονούσες, τα γέλια παγώνουν στο στόμα. Τίποτε δεν πρέπει να πέφτει κάτω, εξ όνυχος τον λέοντα, αν και εδώ δεν πρόκειται για όνυχα, πρόκειται για ολόκληρο το πόδι. Διαβάστε την καταγγελία που έκανε μια δασκάλα στο εκπαιδευτικό σάιτ alfavita.gr και φρίξτε: "Γονιός ήρθε στο σχολείο να διαμαρτυρηθεί στη διευθύντρια, επειδή δίδαξα στα παιδιά (Ε' δημοτικού) τον Κεμάλ του Χατζιδάκι στο μάθημα της μουσικής κατηγορώντας με για ισλαμική προπαγάνδα. Αντίδραση διευθύντριας; Μπήκε στην τάξη και μάζεψε από τα παιδιά τις φωτοτυπίες που είχα μοιράσει. Έπειτα με κάλεσε στο γραφείο της και αφού δήλωσε απογοητευμένη από τη δουλειά μου, μου ανέλυσε για ποιους λόγους στο δημοτικό μόνο μας μέλημα οφείλει να είναι να μαθαίνουμε στα παιδιά να αγαπούν την πατρίδα και να τονώνουμε το εθνικό τους φρόνημα».
Από πού να αρχίσεις και που να τελειώσεις. Πήγε ο πατέρας να διαμαρτυρηθεί για την ισλαμική προπαγάνδα του «Κεμάλ», νομίζοντας ότι πρόκειται για τον Κεμάλ Ατατούρκ. Τον Κεμάλ που διέλυσε τον Τουρκικό ισλαμισμό, για να εγκαθιδρύσει το κοσμικό κράτος. Άσε που ο Γκάτσος δεν αναφέρεται καν στον Ατατούρκ, αλλά στον Κεμάλ, το νεαρό πρίγκιπα της Ανατολής, που ήθελε να αλλάξει τον κόσμο, ανατρέποντας το καθεστώς. Για λάθος λόγους μπουκάρατε  στο σχολείο, φιλόστοργε πατέρα. Η δασκάλα δεν δίδασκε στο βλαστάρι σας τον ισλαμισμό, δίδασκε την επανάσταση.
Και καλά ο πατέρας, μπορεί να είχε φάει κατακέφαλα κάποια από τις πέτρες που του πετάει καθημερινά η τηλεόραση. Η διευθύντρια, η διορισμένη από το κράτος, η εκπρόσωπος του κράτους στο σχολείο; Αντί να πετάξει έξω τον εισβολέα, αντί να υπερασπιστεί την υφισταμένη της, αντί να υπερασπιστεί την πολιτιστική κληρονομιά, στην οποία ανήκει αναμφισβήτητα ο «Κεμάλ», μπήκε στην τάξη και μάζεψε τις φωτοτυπίες, για να μην μολυνθούν τα ελληνόπαιδα από τον ισλαμισμό.
Πριν από 80 χρόνια και είκοσι ημέρες, στις 10 Μαίου του 1933, ναζιστές φοιτητές έκαψαν στην Μπάμπελ Πλατς του Βερολίνου βιβλία εχθρικά προς την Γερμανία και το λαό της. Βιβλία του Μαν, του Τσβάιχ, του Ρεμάρκ, του Φρόιντ, τους  τετρακόσιους έφτασαν οι συγγραφείς που έπεσαν στην πυρά. Θα μπορούσαμε να βρούμε κι εμείς μια πλατεία, την Ομόνοια ίσως, και να κάψουμε τραγούδια που προωθούν τον Ισλαμισμό: Την Γιουλμπαχάρ, την Σεράχ, την Ζεχρά, το Ένα τραγούδι απ΄τ' Αλγέρι, το Κάιρο, Ναύπλιο, Χαρτούμ, τον Γουίλι τον Μαύρο Θερμαστή από το Τζιμπουτί, το Μεσ' του Βοσπόρου τα στενά, το Η μάνα η Τούρκα και η Μάνα η Γκρέκα, το Αραπίνες λάγνες ερωτιάρες και εκατοντάδες άλλα.
Αν πάτε σήμερα στην Μπάμπελ Πλατς, θα δείτε άδεια ράφια βιβλιοθηκών και μια πλακέτα με τη ρήση του Heinrich Heine: «Εκεί που καίγονται βιβλία, στο τέλος θα καούν άνθρωποι". Μόνο που όταν τοποθετήθηκε η πλακέτα, οι άνθρωποι είχαν καεί ήδη. Διότι «πικρές οι βουλές του Αλλάχ και σκοτεινές οι ψυχές των ανθρώπων».