Του Θανάση Καρτερού
Λέγονται και γράφονται διάφορα για τον τρόπο με τον οποίο ο Σαμαράς κλώτσησε με το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο. Για τους λόγους που τον ώθησαν να το αντιμετωπίσει από την πρώτη στιγμή σαν μπάσταρδο της ΔΗΜ.ΑΡ. και του ΠΑΣΟΚ που έθιγε την τιμή και την υπόληψη του ίδιου, της Ν.Δ. και της κυβέρνησής του. Και για τους υπολογισμούς πίσω από τη σχεδόν ανοιχτά περιφρονητική στάση του απέναντι και στον υπουργό Δικαιοσύνης, αλλά και στους -υποτίθεται- ισότιμους και -επίσης υποτίθεται- εταίρους του.
Σωστά πράγματα γενικώς. Ότι επιχειρεί να συγκινήσει τις καρδιές των νοικοκυραίων που χτυπούν για τον Κασιδιάρη -εξ ου και ο έρωτας με τον Βορίδη και τον Άδωνι, αλλά και το φλερτ με τον Καρατζαφέρη. Ότι δεν θέλει να τα χαλάσει με τον σκληρό πυρήνα των ακροδεξιών της Ν.Δ., που έχουν ξεσαλώσει. Και φυσικά ότι θέλει να δείξει προς όλες τις κατευθύνσεις ποιος είναι το αφεντικό στην κυβέρνηση σωτηρίας -θου Κύριε φυλακή τω στόματί μου. Με τούτα και με κείνα πέτυχε πάντως να του αναγνωρίσει ο Economist ότι "κατάφερε να κρατήσει υπό έλεγχο την περίεργη κυβέρνηση συνεργασίας".
Μαζί με όλα αυτά πάντως τα λογικά, καλό είναι να μην ξεχνάμε κάτι βασικό: Αυτά κάνει γιατί αυτός είναι ο Σαμαράς. Του πάνε, τον εκφράζουν, η μούχλα, η μαυρίλα, ο παγωμένος συντηρητισμός, η απέχθεια για κάθε τι προοδευτικό ή έστω καινούργιο. Σ' όλη του την πολιτική διαδρομή θα βρει κανείς μπόλικη εθνικιστική και συντηρητική σαβούρα, άφθονο παλαιοκομματισμό, απέραντες φιλοδοξίες -αλλά ούτε μια σταγόνα φως. Και όλη του η πρωθυπουργική θητεία, από τις εξαγγελίες για πόλεμο κατά των μεταναστών, μέχρι τις μπουραντάδικες ανοησίες για την Αριστερά, δείχνει ότι δεν μπορεί να ξεφύγει από τον εαυτό του.
Τόσος ήτανε -αυτό θα γράψει κάποτε η Ιστορία αν καταδεχτεί να του αφιερώσει μια αράδα. Το ερώτημα αφορά τους άλλους και κυρίως τους αριστερούς της ΔΗΜ.ΑΡ. Πόσες ακόμα σφαλιάρες πρέπει να φάνε δημοσίως για να εννοήσουν ποιος είναι αφεντικό; Πόσες διαρροές ακόμα εις βάρος τους πρέπει να εξαπολύσει ο Σαμαράς για να καταλάβουν σε πόση εκτίμηση έχει κι αυτούς και τις λυγμικές τους ευαισθησίες; Και τελικώς: Θα επιτρέψουν στον πρωθυπουργό, που κατά δήλωσή του δεν μασάει, να τους καταπιεί αμάσητους;