Γράφει ο Πάνος Σκουρολιάκος*
Εκεί λοιπόν που το είχαμε πάρει απόφαση ότι θα περάσουμε τη ζωή μας ως μια έντιμη Αριστερά που θα αγωνίζεται για να εξασφαλίζει για τον λαό καλύτερες συνθήκες ζωής μέσα σ' αυτήν την άπονη καπιταλιστική κοινωνία, αυτή (η άπονη) κλατάρισε! Μπήκε σε κρίση. Κι εκεί που ένα βράδυ κοιμηθήκαμε με ένα 4%, ξυπνήσαμε με ένα απίστευτο 27% και τα είδαμε όλα. Στην αρχή, υπέστημεν ένα σοκ, πώς να το κάνουμε. Γιατί εμείς, τα λέγαμε. Είχαμε θέσεις, αγώνες, πορεία αξιοπρεπή. Έπρεπε να προκύψει αυτό το χάος για να μας το αναγνωρίσουν; Δηλαδή, οι Έλληνες την έπαθαν σαν τον βοσκό με τον λύκο; Φώναζε η Αριστερά τόσα χρόνια, κανένας δεν την άκουγε. «Ψέματα λέει», σκεφτόντουσαν. «Δεν υπάρχει λύκος!». Μέχρι που ο εν λόγω λύκος ενέσκηψε άγριος και νεοφιλελεύθερος, αλλά πια ήταν αργά. Πλησίασαν, λοιπόν, τον ΣΥΡΙΖΑ. Κι εμείς πιαστήκαμε στον ύπνο. Τόσον κόσμο πού να τον φιλοξενήσουμε; Το σπίτι μικρό! Έπρεπε να αναζητηθεί καινούργια στέγη. Τι κάνουμε; Να χτίσουμε κάνα δυο δωμάτια ακόμα; Να κάνουμεπανωσήκωμα ή να φτιάξουμε ένα καινούργιο σπίτι; «Μα το παλιό έχει τόσο ωραία υλικά! Πολλά απ' αυτά είναι πολύτιμα!» Ναι. Να τα χρησιμοποιήσουμε. Αλλά να βάλουμε και καινούργια. Να φροντίσουμε ώστε να μην υπάρχουν οι κακοτεχνίες που υπήρχαν στο παλιό. Να μη στάζουν οι βρύσες. Αυτές οι διαρροές πολύ μας ταλαιπώρησαν στο παρελθόν. Και, βρε παιδί μου, να 'χει καθένας την ανεξαρτησία του, αλλά να έχουμε και έναν μεγάλο κοινό χώρο, ένα καθιστικό που λέμε, ώστε να βρισκόμαστε σαν οικογένεια. Να μας χωράει όλους και να προβλέψουμε να χωράει κι άλλους που θα 'ρθουν ! Να καθόμαστε εκεί, να μιλάμε και να αποφασίζουμε τι θα κάνουμε σαν οικογένεια. Να μη μας λέει ο απέναντι «Ο γιος σου είπε πως θέλουμε άσφαλτο κι εσύ λες άσ' το έτσι, καλντερίμι, είναι πιο γραφικό. Ξεκαθαρίστε, κύριέ μου, τι θέλετε σαν οικογένεια και μην ταλαιπωρείτε τη γειτονιά!» Σωστά, έχει δίκιο ο γείτονας...
Να κάνουμε ένα σπίτι με τα βασικά «λιθάρια» της οικογένειας και να κοιτάξουμε το ιδιαίτερο και προσωπικό γούστο καθενός από μας να μην καθορίσει όλο το οικοδόμημα. Δεν ζητάμε ν' αλλάξει κανένας... γούστα. Όχι. Απλώς να σεβαστούμε το κοινό μας σπίτι, μιας και ο κόσμος γι' αυτό έρχεται. Και όχι για τις επιμέρους κλασικές, ποπ, ρομαντικές, κουλέρ λοκάλ ή άλλες στυλιστικές επί μέρους προτιμήσεις μας. Να συνεννοηθούμε σε έναν κοινό τόπο. Μην ανησυχείτε, το 'χουμε!
Άλλωστε, σε τέτοιες περιπτώσεις δεν πρέπει να φοβόμαστε τις αλλαγές. Ιδιαίτερα όταν αυτές ακουμπάνε στο βραχώδες (από τα ξερονήσια) έδαφος των βασικών (που λέει κι ο Νιόνιος) αρχών μας. Πώς το 'πε εκείνος ο νέος; «Αν δεν αλλάξουμε εμείς, πώς θα αλλάξουμε την κοινωνία;».
Κοιτάξτε. Σας θυμίζω πως τον κόσμο που ήρθε τον βολέψαμε όπως-όπως στο άβολο σαλονάκι της παλιάς μας κατοικίας και του είπαμε: «Mισό λεπτάκι, εμείς αποσυρόμαστε στην κρεβατοκάμαρα, γιατί έχουμε να συζητήσουμε κάτι δικά μας, κι ερχόμαστε».
Είναι προφανές ότι ο κόσμος στο σαλονάκι δεν θα περιμένει για πολύ ώστε να τελειώσουμε εμείς τα δικά μας στην κρεβατοκάμαρα. Πρέπει όλοι μαζί να ξεκινήσουμε την οικοδόμηση της καινούργιας μας στέγης, γιατί αυτό που ζούμε τώρα είναι λίγο μπροστά σ' αυτό που έρχεται. Διότι «έρχεται βροχή, έρχεται μπόρα, έρχεται κρύο και παγωνιά». Και ο νεοφιλελεύθερος λύκος μάς καταπίνει ήδη μια χαρά!

* Ο Πάνος Σκουρολιάκος είναι μέλος της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ
Πηγή : Εφημερίδα ΑΥΓΗ