Η εκτίναξη της ανεργίας στην Ευρώπη, με αιχμή τις χώρες της Νότιας και Ανατολικής Ευρώπης, σε συνδυασμό με τα κακά μαντάτα ότι η Ευρωζώνη, ακόμη και η Γερμανία, γλιστράει στην ύφεση, ενεργοποιούν πολιτικούς προβληματισμούς και κοινωνικές συμπεριφορές που αμφισβητούν την αυτονόητη επί χρόνια επικράτηση του νεοφιλελεύθερου παραδείγματος.
Κεντρική αγωνία αναδεικνύεται το διαφαινόμενο τέλος για μια ολόκληρη νέα γενιά. Η προοπτική μια ολόκληρη γενιά να μη γνωρίσει στοιχειώδη εργασιακή εμπειρία, να παραδέρνει ανάμεσα στην ανεργία και την επισφαλή απασχόληση. Εκατομμύρια νέοι και νέες τρόφιμοι ταμείων κοινωνικής ελεημοσύνης, που και αυτών οι πόροι συνεχώς μειώνονται εξαιτίας της δογματικής προσήλωσης στη λιτότητα. Και το "ευοίωνο" σενάριο είναι η καταδίκη της νέας γενιάς σε "ανάπτυξη με ανεργία".
Είναι, άραγε, λύση η μετανάστευση των νέων της Νότιας Ευρώπης στη Γερμανία; Μια τέτοια εξέλιξη (με την Ελλάδα να κατέχει κι εδώ τα θλιβερά σκήπτρα...) αφαιρεί από τις χώρες του Νότου εξειδικευμένο και μορφωμένο δυναμικό, που για την κατάρτισή του ξοδεύτηκαν τεράστιοι κοινωνικοί πόροι. Πρόκειται για αντίστροφη αναδιανομή, από τον Νότο προς τον Βορρά. Και ακόμη εκατοντάδες χιλιάδες μορφωμένοι νέοι θα συνωστίζονται στην υπό κρίση ευρισκόμενη γερμανική οικονομία, σε συνθήκες υπερεκμετάλλευσης, όπως συνέβη τη δεκαετία του '90 με τη μετανάστευση πτυχιούχων από τις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης.
Χρειάζεται ένα δυνατό και ευκρινές μήνυμα. Κανείς νέος δεν θα σωθεί μόνος του, μετανάστης δεύτερης κατηγορίας σε χώρες όπως η Γερμανία. Κανείς νέος και νέα δεν θα σωθεί μακριά από τη γενιά του, όταν αυτή βυθίζεται στο τέλμα και την τραγική διάψευση των προσδοκιών της. Μόνον όλοι μαζί μπορούμε να χαράξουμε μια νέα πορεία! Ένας - ένας, όχι!
Στην Ελλάδα το αίτημα της δημοκρατικής ανατροπής αναδεικνύεται ολοένα και περισσότερο σε επείγον. Τίποτε ουσιαστικό δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς την ανατροπή του μνημονιακού πολιτικού συστήματος. Μόνο μια νέα πολιτική αρχή, με πρόγραμμα την παραγωγική ανασυγκρότηση και με προτεραιότητα την εργασία και τις κοινωνικές ανάγκες, μπορεί να ανοίξει δρόμους, ώστε η "χαμένη γενιά" να μπει μπροστά στην προσπάθεια της εθνικής και κοινωνικής αναγέννησης.
Προχθές ήρθε στην Ελλάδα ο πρωθυπουργός της Ιρλανδίας και ξανακούσαμε ότι η χώρα μας πρέπει να γίνει... Ιρλανδία! Νομίζουν ότι δεν έχουμε πληροφορηθεί ότι και από εκεί κατά εκατοντάδες χιλιάδες μεταναστεύουν οι νέοι;