Του Γιώργου Ανανδρανιστάκη
Σαν ήλιος βγήκες φωτεινός στς Αμερικής τ'αλώνι/ μεγάλος ήρθες νικητής και σ΄αγαπάμε όλοι. Αυτή ήταν η μαντινάδα που αφιέρωσε ο Γιάννης Σμαραγδής στον πρωθυπουργό μας Αντώνη Σαμαρά, που λίγο πριν του είχε απονείμει ένα βραβείο, το οποίο είχε φτιαχτεί ειδικά για να βραβεύσει ο Σαμαράς τον Σμαραγδή, ο Σμαραγδής τον Σαμαρά ή τέλος πάντων όποιος προλάβει πρώτος.
Λίγο πριν από τη μαντινάδα, ο πρωθυπουργός είχε δηλώσει ότι ο Σμαραγδής είναι ο μέγας ανηφορίζων του ελληνικού κινηματογράφου, σε αντίθεση με τον Μπέργκμαν, που ήταν ο μεγάλος κατηφορίζων του σουηδικού, αφού από εκεί ψηλά που είναι η Σουηδία, μόνο να κατηφορίσεις μπορείς. Εκτός κι αν ο κ. Σαμαράς εννοούσε με το ανηφορίζων ότι βλέποντας τις ταινίες του κ. Σμαραγδή, ειδικώς τις πλέον πρόσφατες, παίρνεις ενστικτωδώς τον ανήφορο που οδηγεί εκτός της αιθούσης, αλλά μάλλον δεν εννοούσε αυτό.
Ο κ. Σμαραγδής πάντως, ως Κρητικός, θα έπρεπε να γνωρίζει ότι οι ομοιοκαταληξίες των μαντινάδων πρέπει να είναι ακριβείς και όχι στο περίπου. Το αλώνι, επί παραδείγματι, δεν ταιριάζει με το όλοι, γι' αυτό η μαντινάδα θα έπρεπε να τροποποιηθεί ως εξής: Σαν ήλιος βγήκες φωτεινός στς Αμερικής τ' αλώνι/ μα γύρισες, Αντώνη μου, με δίχως παντελόνι. Ή: Σαν ήλιος βγήκες φωτεινός στς Αμερικής τ' αλώνι/ εσύ καθόσουν στο w.c. κι ο Ομπάμα στο σαλόνι. Γενικώς η λέξη αλώνι καλό είναι να αποφεύγεται σε δημόσιες συναθροίσεις, καθώς προκαλεί δύσοσμους συνειρμούς, που ουδόλως ταιριάζουν σε έναν πρωθυπουργό και κυρίως σε έναν ανηφορίζοντα. Αντί για αλώνια, ο κ. Σμαραγδής θα μπορούσε να απαγγείλει το εξής: Είσαι ψηλός και λυγερός λικνίζεσαι σαν χέλι/ πώς έπεσες, Αντώνη μου, στα νύχια του Βαγγέλη;
Το 2004, ο κ. Σμαραγδής είχε σπεύσει να στηρίξει ασμένως τον τότε πρωθυπουργό Κώστα Καραμανλή, που έμεινε στην ιστορία ως ο Λέων του Βουκουρεστίου, αν και ο μόνος λέοντας στον οποίο παραπέμπει είναι εκείνος των γνωστών εμπλάστρων. Μαντινάδες δεν έγραψε για τον Καραμανλή ο Σμαραγδής, αν έγραφε όμως, θα ήταν κάπως έτσι: Κώστα, μονάχα εσύ μπορείς τη γη να φέρεις τούμπα/ μα μέχρι να το δυνηθείς, φάε καμιά γαρδούμπα.
Ο κ. Σμαραγδής είχε αποκαλέσει τον Καραμανλή ελπίδα της Ελλάδος ή κάτι τέτοιο κι όταν ο Κώστας έφερε την Ελλάδα στο χείλος της καταστροφής, ο σκηνοθέτης προτίμησε να σωπάσει σαν τον ηγεμόνα του Καβάφη, που τον έκανε τον δύστυχο ταινία, όπως και τον ακόμη δυστυχέστερο Ελ Γκρέκο. Ταινία θα κάνει ο Σμαραγδής και τον Καζαντζάκη, οπότε σε λίγα χρόνια στον τάφο του μεγάλου Κρητικού δεν θα γράφει πλέον το θρυλικό δεν πιστεύω τίποτα, δεν ελπίζω τίποτα, είμαι λέφτερος. Θα γράφει, δεν πιστεύω τίποτα, δεν ελπίζω τίποτα, είμαι έξαλλος!