Αναρτήσεις
Πάντα μου άρεσε να ακούω τη γιαγιά μου να αποκαλεί τους μήνες όχι με τα κανονικά τους τα ονόματα αλλά με εκείνα που οι απλοί άνθρωποι της υπαίθρου τους είχαν δώσει ανάλογα με τις γεωργικές εργασίες που έκαναν.
Έτσι ήξερα τον Θεριστή, τον Αλωνάρη, τον Τρυγητή. Η αλήθεια είναι όμως ότι πρώτη φορά άκουγα το προσωνύμιο του Γενάρη. Τον πρώτο μήνα του χρόνου τον αποκαλούν λοιπόν και Κλαδευτή, αφού οι αγρότες ξεκινούν το κλάδεμα, για να δώσουν ζωή στο δέντρο, που παλεύει να τη δημιουργήσει ακόμα και μέσα στα κρύα του Γενάρη. Και παρότι μένω σε πόλη καθαρά αγροτική, ήταν η πρώτη φορά που βρέθηκα στα χωράφια την ώρα του κλαδέματος και πραγματικά εντυπωσιάστηκα.
Στρέμματα μπροστά μας αναρίθμητα, εκτάσεις εύφορης γης. Μιας μάνας γης που τόσα εκατομμύρια χρόνια φροντίζει να θρέφει τα παιδιά της, χωρίς να βαρυγκωμά, χωρίς να ζητά ανταλλάγματα. Απλά με λίγη φροντίδα προσφέρει όλα της τα αγαθά. Κομμάτια γης κομμένα σε τετράγωνα σα να έβαλε κάποιος ένα τεράστιο χάρακα και σχημάτισε παράλληλες και κάθετες ευθείες. Το χέρι του ανθρώπου μαζί με το χέρι του θεού δημιουργεί θαύματα. Είμαστε όμως ικανοί να το καταλάβουμε όλοι; Μπορεί ένας άνθρωπος που ζει σε αγροτική περιοχή και ζει από τη γη να την εκτιμήσει όσο και όπως πρέπει; Οι εικόνες που ξεδιπλώνονται μπροστά μου δίνουν αντιφατικές απαντήσεις. Χωράφια καλοφτιαγμένα, φροντισμένα, περιποιημένα, σειρές από δέντρα, στα οποία έχει ήδη ξεκινήσει το κλάδεμα δίπλα σε εκτάσεις παραμελημένες, εγκαταλελειμμένες, με δέντρα που τα κλαδιά τους έχουν μπερδευτεί άτσαλα μεταξύ τους και μοιάζουν σα να πνίγονται από την μοναξιά. “ Δεν αντέχουν όλοι τον κόπο και τον μόχθο που ζητά η γη” σκέφτομαι και κοιτώ παραδίπλα.
Σκάλες και αγροτικά αυτοκίνητα χωμένα πίσω από τα δέντρα είναι οι πρώτες ενδείξεις ανθρώπινης ζωής ανάμεσα στις ροδακινιές. Οι μόνοι ήχοι που ακούγονται είναι τα ψαλίδια που κρατούν οι αγρότες στα χέρια και κλαδεύουν.” Κρακ, κρακ, η ζωή κρύβεται μέσα στο δέντρο. Κρακ, κρακ, δεν πρέπει να είσαι πολύ ψηλή ροδακινιά γιατί θα παγώσεις. Κρακ, Κρακ, τα περιττά κλαδιά πρέπει να φύγουν για να δημιουργηθούν νέα, δυνατά, που θα αντέχουν τους νόστιμους καρπούς. Κρακ, κρακ, θα σε φροντίσω για να με φροντίσεις και εσύ.” Κλαδιά μικρά και μεγάλα, πεσμένα στο χώμα, πλεκτό σκέπασμα στη γη. Ομιλία καμιά. Είναι μοναχικό το επάγγελμα του αγρότη. Άλλωστε εκείνη την ώρα μιλά μόνο ο κορμός. Διατάζει να τον κλαδέψουν για να ομορφύνει. Και ο αγρότης στωικά τον ακούει και τον περιποιείται. Άλλωστε δεν είναι μόνο που νιώθει ευγνωμοσύνη, γιατί του δίνει ζωή. Αυτό το δέντρο, αυτή η γη, είναι η ίδια του η ζωή.
Πιάνω κουβέντα για λίγο μαζί τους. "Δεν έχει ο αγρότης, κορίτσι μου, γιορτές και αργίες. Κάθε μέρα είμαστε εδώ. Η γη δεν περιμένει. Μονάχα αναπαύεται, αλλά και τότε πρέπει να την προσέξεις. Βλέπεις έχουμε να παλέψουμε και με τον καιρό. Το μαγαζί του αγρότη είναι πάντα ξεσκέπαστο, όμως όσες οι δυσκολίες τόση η αγάπη μας για αυτήν. Κλαδεύω μόνος γιατί πρέπει να μειώσω τα μεροκάματα. Αν δεν φροντίσω εγώ τη γη μου, ποιος θα το κάνει; Οικονομικά όσο πάνε γίνονται πιο δύσκολα τα πράγματα, λιγότερα πλέον τα μεροκάματα που θα δώσουμε σε εργάτες, περισσότερος κόπος από εμάς τους ίδιους. Εμείς, δυστυχώς, δεν μπορούμε να κάνουμε συμφωνία με τον Θεό για να μας δίνει πάντα τις καλύτερες καιρικές συνθήκες και να έχουμε την επιθυμητή καρποφορία. Ας είναι όμως, έτσι μάθαμε από τους γονείς μας, έτσι θα μάθουμε και στα παιδιά μας. Άλλωστε και η ζωή ένας συνεχής αγώνας είναι. Απλά εμείς σε αυτή τη ζωή αγωνιζόμαστε με τη γη."
κείμενο | δήμητρα_λαμπροπούλου
φωτο | γιάννης_παπαναστάσης+τάσος_θώμογλου
επιμέλεια | ιάκωβος_καγκελίδης
arive.gr
Έτσι ήξερα τον Θεριστή, τον Αλωνάρη, τον Τρυγητή. Η αλήθεια είναι όμως ότι πρώτη φορά άκουγα το προσωνύμιο του Γενάρη. Τον πρώτο μήνα του χρόνου τον αποκαλούν λοιπόν και Κλαδευτή, αφού οι αγρότες ξεκινούν το κλάδεμα, για να δώσουν ζωή στο δέντρο, που παλεύει να τη δημιουργήσει ακόμα και μέσα στα κρύα του Γενάρη. Και παρότι μένω σε πόλη καθαρά αγροτική, ήταν η πρώτη φορά που βρέθηκα στα χωράφια την ώρα του κλαδέματος και πραγματικά εντυπωσιάστηκα.
Στρέμματα μπροστά μας αναρίθμητα, εκτάσεις εύφορης γης. Μιας μάνας γης που τόσα εκατομμύρια χρόνια φροντίζει να θρέφει τα παιδιά της, χωρίς να βαρυγκωμά, χωρίς να ζητά ανταλλάγματα. Απλά με λίγη φροντίδα προσφέρει όλα της τα αγαθά. Κομμάτια γης κομμένα σε τετράγωνα σα να έβαλε κάποιος ένα τεράστιο χάρακα και σχημάτισε παράλληλες και κάθετες ευθείες. Το χέρι του ανθρώπου μαζί με το χέρι του θεού δημιουργεί θαύματα. Είμαστε όμως ικανοί να το καταλάβουμε όλοι; Μπορεί ένας άνθρωπος που ζει σε αγροτική περιοχή και ζει από τη γη να την εκτιμήσει όσο και όπως πρέπει; Οι εικόνες που ξεδιπλώνονται μπροστά μου δίνουν αντιφατικές απαντήσεις. Χωράφια καλοφτιαγμένα, φροντισμένα, περιποιημένα, σειρές από δέντρα, στα οποία έχει ήδη ξεκινήσει το κλάδεμα δίπλα σε εκτάσεις παραμελημένες, εγκαταλελειμμένες, με δέντρα που τα κλαδιά τους έχουν μπερδευτεί άτσαλα μεταξύ τους και μοιάζουν σα να πνίγονται από την μοναξιά. “ Δεν αντέχουν όλοι τον κόπο και τον μόχθο που ζητά η γη” σκέφτομαι και κοιτώ παραδίπλα.
Σκάλες και αγροτικά αυτοκίνητα χωμένα πίσω από τα δέντρα είναι οι πρώτες ενδείξεις ανθρώπινης ζωής ανάμεσα στις ροδακινιές. Οι μόνοι ήχοι που ακούγονται είναι τα ψαλίδια που κρατούν οι αγρότες στα χέρια και κλαδεύουν.” Κρακ, κρακ, η ζωή κρύβεται μέσα στο δέντρο. Κρακ, κρακ, δεν πρέπει να είσαι πολύ ψηλή ροδακινιά γιατί θα παγώσεις. Κρακ, Κρακ, τα περιττά κλαδιά πρέπει να φύγουν για να δημιουργηθούν νέα, δυνατά, που θα αντέχουν τους νόστιμους καρπούς. Κρακ, κρακ, θα σε φροντίσω για να με φροντίσεις και εσύ.” Κλαδιά μικρά και μεγάλα, πεσμένα στο χώμα, πλεκτό σκέπασμα στη γη. Ομιλία καμιά. Είναι μοναχικό το επάγγελμα του αγρότη. Άλλωστε εκείνη την ώρα μιλά μόνο ο κορμός. Διατάζει να τον κλαδέψουν για να ομορφύνει. Και ο αγρότης στωικά τον ακούει και τον περιποιείται. Άλλωστε δεν είναι μόνο που νιώθει ευγνωμοσύνη, γιατί του δίνει ζωή. Αυτό το δέντρο, αυτή η γη, είναι η ίδια του η ζωή.
Πιάνω κουβέντα για λίγο μαζί τους. "Δεν έχει ο αγρότης, κορίτσι μου, γιορτές και αργίες. Κάθε μέρα είμαστε εδώ. Η γη δεν περιμένει. Μονάχα αναπαύεται, αλλά και τότε πρέπει να την προσέξεις. Βλέπεις έχουμε να παλέψουμε και με τον καιρό. Το μαγαζί του αγρότη είναι πάντα ξεσκέπαστο, όμως όσες οι δυσκολίες τόση η αγάπη μας για αυτήν. Κλαδεύω μόνος γιατί πρέπει να μειώσω τα μεροκάματα. Αν δεν φροντίσω εγώ τη γη μου, ποιος θα το κάνει; Οικονομικά όσο πάνε γίνονται πιο δύσκολα τα πράγματα, λιγότερα πλέον τα μεροκάματα που θα δώσουμε σε εργάτες, περισσότερος κόπος από εμάς τους ίδιους. Εμείς, δυστυχώς, δεν μπορούμε να κάνουμε συμφωνία με τον Θεό για να μας δίνει πάντα τις καλύτερες καιρικές συνθήκες και να έχουμε την επιθυμητή καρποφορία. Ας είναι όμως, έτσι μάθαμε από τους γονείς μας, έτσι θα μάθουμε και στα παιδιά μας. Άλλωστε και η ζωή ένας συνεχής αγώνας είναι. Απλά εμείς σε αυτή τη ζωή αγωνιζόμαστε με τη γη."
κείμενο | δήμητρα_λαμπροπούλου
φωτο | γιάννης_παπαναστάσης+τάσος_θώμογλου
επιμέλεια | ιάκωβος_καγκελίδης
arive.gr
0 comments :
Δημοσίευση σχολίου