Ο ανυπόταχτος λαός και η νέα Μάχη της Κρήτης

Αριστομένης Συγγελάκης

«Όταν η Μάχη τέλειωσε, ο στρατός είχε νικήσει. Μα οι γυναίκες των ηττημένων που είχαν χάσει παιδιά, αδέρφια, πατεράδες ή συζύγους, κατέβηκαν στο γιαλό,  σκαρφάλωσαν στα βουνά και, όπου βρήκαν νεκρό σώμα εχθρού, το τίμησαν:  το έπλυναν και το έθαψαν, όπως του έπρεπε. Ο νεκρός δεν ήταν πια εχθρός. Ήταν ο άταφος αδελφός. Κι αυτές ήταν οι εγγονές της Αντιγόνης, που έκαναν το χρέος τους απέναντι στους νεκρούς. Την ίδια ώρα, οι νικητές έμπαιναν στην Κάνδανο. Στην περιοχή γύρω από το χωριό  είχαν χάσει 27 άντρες. Και τότε, ΩΣ ΑΝΤΙΠΟΙΝΑ, πήραν μια πρωτοφανή ακόμα και για καιρό πολέμου απόφαση: σκότωσαν όσους από τους κατοίκους βρήκαν  και ξεθεμέλιωσαν το χωριό. Φεύγοντας, περήφανοι για το έργο τους, άφησαν  και σχετικές πινακίδες! Αναζητήστε τις στο διαδίκτυο...». (Επιστολή του Μανώλη Γλέζου στη “Die Welt”, 3.5.2013).

Η Μάχη της Κρήτης αποτελεί τομοναδικό, έως τότε, παράδειγμα καθολικής, πάνδημης, αντίστασης ενός λαού απέναντι σε ένα κράτος – εισβολέα. Ο ηρωικός λαός της Κρήτης αμυνόμενος με πείσμα κι αυταπάρνηση, με τα όπλα των προγόνων του ή ακόμη και με γυμνά χέρια, προκάλεσε βαρύτατες απώλειες στις γερμανικές δυνάμεις και κέρδισε τον παγκόσμιο θαυμασμό, αναγκάζοντας παράλληλα τον Χίτλερ να αποσύρει οριστικά το επίλεκτο σώμα των αλεξιπτωτιστών. Περισσότερες από 600 μικρές και μεγάλες ομάδες κατοίκων του νησιού συγκροτήθηκαν σε χρόνο – ρεκόρ και πήραν την υπόθεση στα χέρια τους. Γράμματα και ράσο, αλέτρι και μυστρί, βρέθηκαν μαζί στον υπέρ πάντων αγώνα υπεράσπισης της πατρίδας, εθελοντές στον πόλεμο και στον θάνατο. Δεν χρειάστηκε ούτε διαταγή, ούτε εκπαίδευση στρατιωτική για να πολεμήσουν οι Κρητικοί τον εχθρό. Ήταν μια πανίσχυρη εσωτερική παρόρμηση, μία ιστορική υποχρέωση, ένα ιερό καθήκον.

Αν δεν υπήρχε η εγκληματική ανευθυνότητα, στα όρια της προδοσίας, της επί της ουσίας «μεταξικής» ελληνικής κυβέρνησης αλλά και των συμμάχων Άγγλων η Κρήτη θα είχε κρατήσει: ο αφοπλισμός των Κρητών πριν τον πόλεμο λόγω του φόβου του Μεταξά (και στη συνέχεια και των Άγγλων) για επικείμενη κρητική εξέγερση, η ανεξήγητη και ύποπτη μη θωράκιση (στρατιωτική, από πλευράς αεροπορικής κάλυψης αλλά και τηλεπικοινωνιών, οδικού δικτύου και τεχνικών υποδομών) της νήσου πριν την εισβολή κι ενώ ήταν δεδομένος ο σχεδιασμός των Γερμανών για την κατάληψή της, η απόσυρση της 5ης Μεραρχίας Κρητών (που απεστάλη στο Αλβανικό Μέτωπο όπου και πολέμησε ηρωικά) και η μη επιστροφή της στην Κρήτη αμέσως μετά την κατάρρευση του Μετώπου, η απαγόρευση εξοπλισμού των πολιτών με εντολή Μανιαδάκη, λίγο πριν την έναρξη της εισβολής, παρά την παρουσία στο λιμένα της Σούδας του γεμάτου όπλα και πυρομαχικά πλοίου «Θαμώνη» (το οποίο και τελικά βύθισαν οι Γερμανοί) και, τέλος, η μη συγκρότηση Πολιτοφυλακής, παρά τα αγωνιώδη αιτήματα του κρητικού λαού είναι μερικά μόνο από τα τραγικά λάθη που επέτρεψαν την εκπόρθηση της Κρήτης από τα γερμανικά στρατεύματα. Η σύσταση, μάλιστα, της ελληνικής και αγγλικής στρατιωτικής διοίκησης Κρήτης στις 11 Μαΐου 1941 προς τους κατοίκους της Κρήτης να απομακρύνονται από τα σημεία της επίθεσης και να κλείνονται στα σπίτια τους δείχνει ότι την Αντίσταση του κρητικού λαού δεν την φοβούνταν μόνο οι Γερμανοί!   
   
Όμως ο Κρητικός λαός πλήρωσε σκληρά την «αυθάδειά» του να αντισταθεί στον αήττητο έως τότε Άξονα: η «μαύρη Παρασκευή» 23 Μαΐου 1941, όπου το 1/3 του Ηρακλείου ισοπεδώθηκε και πολλοί πολίτες έχασαν τη ζωή τους από τους βομβαρδισμούς της Λουφτβάφε συνοδεύτηκε από σειρά μαζικών εκτελέσεων και Ολοκαυτωμάτων. Η Κρήτη έχει το ηρωικό αλλά και συνάμα τραγικό προνόμιο να αποτελεί τον τόπο όπου για πρώτη φορά υλοποιήθηκε το αποκρουστικό δόγμα της συλλογικής ευθύνης και συντελέσθηκαν οι πρώτες σφαγές αμάχων στην Ευρώπη: Μισσύρια Περιβολίου Ρεθύμνου 23 και 24.5.1941 και Κακόπετρος Χανίων 24.5, Αστέρι Ρεθύμνου 1.6 και τις επόμενες δύο μέρες Άδελε, Παγκαλοχώρι και Λουτρά Ρεθύμνου, Κοντομαρί, Φλώρια, Πρασές και Κάνδανος Χανίων, εκτελέσεις των 12 μαρτύρων στο Ηράκλειο. Συνολικά, περίπου 2.000 Κρητικοί δολοφονούνται αμέσως μετά τη Μάχη της Κρήτης.

Για να δικαιολογηθούν τα αδικαιολόγητα και να «νομιμοποιηθούν» οι απάνθρωπες αυτές πράξεις, που πραγματικό στόχο είχαν να εκδικηθούν και να τρομοκρατήσουν τον κρητικό λαό, κατασκευάζεται, κατά την πάγια πρακτική του Γ’ Ράιχ, μια καθ’ ολοκληρίαν ψεύτικη εικόνα «αγριοτήτων» στις οποίες, δήθεν, επιδόθηκαν οι Κρητικοί. Ο ίδιος ο Bruno Braüer, μετέπειτα διοικητής του «Φρουρίου Κρήτη», χλεύασε ως κατασκευασμένους τους δήθεν «βασανισμούς» και «ακρωτηριασμούς» Γερμανών αλεξιπτωτιστών από τους μαχόμενους υπέρ πατρίδας και ελευθερίας Κρήτες πολίτες.  

Όμως οι Γερμανοί κάθε άλλο παρά εκτίμησαν την σπάνια λεβεντιά των Κρητικών: τον ηρωισμό, την αυτοθυσία τους για να υπερασπισθούν τα πάτρια εδάφη αλλά και τον ανθρωπισμό και τη φιλευσπλαχνία τους. Το αδούλωτο φρόνημα του κρητικού λαού δεν μπορούσε να γίνει αποδεκτό από τους σχεδιαστές της ναζιστικής νέας τάξης πραγμάτων κι αυτή ήταν η πραγματική αιτία των εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας που οι Γερμανοί επιτέλεσαν στην Κρήτη, με μια μεθοδικότητα που σοκάρει. Ωστόσο, παρά τη ναζιστική τρομοκρατία ο υπερήφανος και αδούλωτος λαός της Κρήτης δεν κάμφθηκε: κατά παγκόσμια πρωτοτυπία, πριν ακόμη πέσει η Κρήτη, στις 30 Μαΐου, συγκροτείται η πρώτη αντιστασιακή ομάδα! Έως τις 15 Αυγούστου 1941, δηλαδή μέσα στους πρώτους 2,5 μήνες της Κατοχής, δημιουργούνται στην Κρήτη ένα πλήθος αντιστασιακών οργανώσεων, που σε συνεργασία με το ΕΑΜ, τον ΕΛΑΣ, την Ε.Ο.Κ.

δίνουν σκληρή μάχη εναντίον των κατακτητών, συμβάλλοντας τελικά στη συντριβή του χιτλερισμού και την απελευθέρωση της Ελλάδας και της Ευρώπης.
Όμως 70 χρόνια μετά την απελευθέρωση της Ελλάδας από τον ναζιστικό ζυγό, ο ελληνικός λαός δικαίως αγανακτεί διότι ακόμη δεν έχει αποδοθεί δικαιοσύνη. Δεν έχει δοθεί καμία αποζημίωση, καμία επανόρθωση, καμία αποκατάσταση! Γιατί άραγε; Μήπως γιατί ακόμη οι Γερμανοί δεν μπορούν να συγχωρήσουν στο λαό μας το ανυπόταχτο φρόνημα και τη λεβέντικη αντίστασή του στη ναζιστική λαίλαπα; Ή μήπως γιατί φοβούνται μια νέα «Μάχη της Κρήτης», που θα ακυρώσει τα σχέδιά τους για την οριστική καθυπόταξη της Ευρώπης στον νέο  Άξονα Βερολίνου - Βρυξελλών; 

Η ορμητική επαναφορά του θέματος της διεκδίκησης των γερμανικών οφειλών στο προσκήνιο της επικαιρότητας, και μάλιστα για πρώτη φορά ως διακύβευμα των ευρωεκλογών, ευλόγως δημιουργεί υψηλές προσδοκίες στον ελληνικό λαό για δικαιοσύνη και αποζημίωση. Αποτελεί όμως και μια ενδόμυχη ελπίδα για τους λαούς της Ευρώπης  - και συνεπώς πεδίο σύναψης νέων συμμαχιών - ότι η «γερμανική Ευρώπη» θα μείνει στα χαρτιά, ότι η ευρωπαϊκή ιδέα θα επικρατήσει εν τέλει των νεοϊμπεριαλιστικών σχεδιασμών. Ο κόμπος έφτασε στο χτένι! Όσοι από την ελληνική πολιτική τάξη, κόμματα και πρόσωπα, θέτουν πάνω απ’ όλα τον λαό και τον τόπο οφείλουν να δώσουν, εδώ και τώρα, το παρών στη διεκδίκηση. Ζητούνται αποδείξεις!    

*Αριστομένης Συγγελάκης. Μέλος της Σ.Ε. του Εθνικού Συμβουλίου Διεκδίκησης των Οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα 

http://tvxs.gr/