Υπερήφανος λαός ή χειραγωγήσιμο πλήθος;

Του Μάκη Ανδρονόπουλου

Το κάθε κόμμα ή κάθε παράταξη βάζει τα διλήμματά της στις εκλογές. Διλήμματα επικοινωνιακά, διλήμματα στρατηγικά, διλήμματα εκβιαστικά, ενίοτε ψεύτικα ή και αληθινά. Χτες ή αύριο, σταθερότητα ή αστάθεια, μπρος ή πίσω, πείνα ή ελπίδα, ανάπτυξη ή κατάρρευση, ευρώ ή δραχμή και άλλα τέτοια απίστευτα διλήμματα που δεν έχουν το παραμικρό αντίκρισμα στην πραγματική πολιτική και κοινωνική ζωή του τόπου. Είναι όλα ιδεοληπτικές παγίδες…

Δεν υπάρχει κανένας παραπλανημένος ψηφοφόρος. Όλοι ξέρουν, ακόμη και οι πιτσιρικάδες που ψηφίζουν για πρώτη φορά. Όλοι ξέρουν τι έχει γίνει στη χώρα, πού την πάνε και τι θα συμβεί από τον Ιούλιο και μετά που το δίλημμα θα είναι αν το σπίτι σου θα το πάρει ο έφορος ή ο τραπεζίτης… Παρ΄ όλα αυτά, η λογική αντίδραση του κόσμου είναι εξαιρετικά αργή. Κι αυτό εξηγείται. Η ιστορία προχωράει αργά. Στη Γαλλική Επανάσταση πήρε 80 χρόνια μέχρι να σταθεροποιηθεί η Γ΄ Δημοκρατία και χρειάστηκε να τρέξει πολύ αίμα στον εμφύλιο, στην γκιλοτίνα, στους εξωτερικούς πολέμους, στην αυτοκρατορία, στην παλιννόστηση, στην Κομμούνα κ.ο.κ.

Πόσο μάλλον σε μια δημοκρατία σαν τη μεταπολιτευτική μας, που βγήκε μέσα από το πλέγμα της ανοχής της χούντας και της προδοσίας της Κύπρου, μέσα από την εγκληματική προχειρότητα της διοίκησης ΠΑΣΟΚ, μέσα από την ληστεία των κοινοτικών πόρων, την ακαταλληλότητα του πολιτικού προσωπικού, την διαπλοκή, του τύπου, των τραπεζιτών, της νεοδημοκρατικής λαιμαργίας και των σκανδάλων.

Ναι, τα πράγματα πάνε αργά για μια χώρα και ένα λαό που έχει υποστεί αυτά που έχουμε υποστεί και γι΄ αυτά που ξέρουμε ότι θα υποστούμε. Πάνε αργά γιατί η διαπλοκή των συμφερόντων που προκάλεσε την κρίση παραμένει στη θέση της και εξακολουθεί να την διαχειρίζεται υπέρ των συμφερόντων της, γιατί τα συνδικάτα ήταν πουλημένα, η αριστερά δεν ήταν έτοιμη (εκτός από εκείνη που συνέπραξε στο β΄ μνημόνιο), γιατί το ΚΚΕ εξακολουθεί να κάνει πορείες μόνο του και εν τέλει να λειτουργεί κατά της ανατροπής και φυσικά, γιατί ο κόσμος δεν μπορεί να σηκωθεί από τον καναπέ της ενοχής, του φόβου και του μηδενισμού.

Στις εκλογές της 25ης Μαΐου παίζονται πολλά ή μάλλον όλα. Ανάμεσα σε αυτά τα όλα υπάρχει και ένα κοινός παρανομαστής, που διαπερνά όλες τις πολιτικές παρατάξεις, όλες τις πολιτικές καταγωγές, ίσως και όλες τις ταξικές διαφορές. Είναι ένα μεταμοντέρνο δίλημμα: Είμαστε ένας υπερήφανος λαός ή ένα χειραγωγήσιμο πλήθος; Είμαστε τα εγγόνια του έπους του 40 και της εθνικής αντίστασης ή υπόδουλοι του Βερολίνου και των τραπεζιτών; Στις εκλογές της 25ης Μαΐου πρέπει να αποφασίσουμε τι είμαστε: λαός ή πλήθος;

http://www.koutipandoras.gr/