Βρέχει στη φτωχογειτονιά…

Σκόρπιες (;) σκέψεις:

    Σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία ο αριθμός των ανθρώπων στις ΗΠΑ που ζουν κάτω από το επίσημο όριο φτώχειας ξεπέρασε τα 45 εκατομμύρια. Συγκριτικά με το 2008, το 2012 στις ΗΠΑ τα παιδιά που ζούσαν σε συνθήκες φτώχειας αυξήθηκαν κατά 1,7 εκατομμύρια και ξεπερνούν τα 24 εκατομμύρια. Από την έναρξη της κρίσης αύξηση της παιδικής φτώχειας καταγράφεται στις 34 από τις 50 Πολιτείες των ΗΠΑ. Τα στοιχεία αυτά, ενδεικτικά της δυστυχίας, του αποκλεισμού και της ταξικής εκμετάλλευσης που μεταφράζεται σε κοινωνική ανισότητα, παρατηρούνται παρά το γεγονός ότι οι στατιστικοί δείκτες μιλούν για «τροχιά ανάπτυξης» στην οποία βρίσκονται οι ΗΠΑ την τελευταία 4ετία. Επίσης και σύμφωνα με την έρευνα της ελβετικής τράπεζας UBS oι ΗΠΑ παραμένουν πάντως η χώρα με τους περισσότερους δισεκατομμυριούχους στον πλανήτη.

    Φαίνεται, λοιπόν, ότι η «άλλη διαχείριση» της κρίσης, αυτή που ακολουθεί ο κ.Ομπάμα, δεν είναι λιγότερο κανιβαλική από εκείνη της κυρίας Μέρκελ. Που πάει να πει ότι είτε με «επεκτατική» είτε με «περιοριστική» πολιτική, είτε με «ανάπτυξη» των δεικτών και των κερδών (για τους λίγους), είτε με κρίση των δεικτών, οι φτωχοί γίνονται περισσότεροι - και φτωχότεροι - και οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι. Στον καλό μας καπιταλισμό, δηλαδή, ανεξαρτήτως διαχειριστικού «μοντέλου», όλα κινούνται σύμφωνα με τον γρανιτένιο νόμο: Είτε το αυγό πάει στην πέτρα είτε η πέτρα πάει στο αυγό, πάντα το αυγό την πληρώνει…  

***

    Όπως προκύπτει από την έκθεση του Ερευνητικού Κέντρου της UNICEF που δημοσιοποιήθηκε προχτές, η πολιτική που εφαρμόστηκε στην Ελλάδα από το 2008 έχει επιφέρει στα νοικοκυριά τέτοια εισοδηματική βύθιση που αντιστοιχεί σε απώλεια 14 χρόνων εισοδηματικής προόδου. Την ίδια περίοδο τα λαϊκά στρώματα στην Ιρλανδία, στην Ισπανία αλλά και στο Λουξεμβούργο έχασαν 10 χρόνια. Στην Ισλανδία έχασαν 9 χρόνια. Στην Πορτογαλία, στην Ιταλία και στην Ουγγαρία έχασαν 8 χρόνια. Όσο για την Γερμανία, όπου τα εισοδήματα των 100 πλουσιότερων Γερμανών εκτινάχτηκαν πέρσι στο επίπεδο ρεκορ των 335 δισ. ευρώ, η έρευνα του Ινστιτούτου Οικονομικών και Κοινωνικών Ερευνών WSI, διαπίστωσε ότι 18,9% των παιδιών στη Γερμανία, δηλαδή 2,4 εκατομμύρια παιδιά, απειλούνται από τη φτώχεια.

    Φαίνεται, λοιπόν, πως το να πίνεις το αίμα των πολλών προς χάρην των λίγων δεν σταματά στα Μνημόνια. Μπορεί να γίνεται και χωρίς Μνημόνια…

***

    Στην ΕΕ του «Μερκελισμού», ο «Ολαντισμός» - που υποτίθεται ότι οι τσακωμοί του με τον «Μερκελισμό» έχουν φιλολαϊκό πρόσημο -  επιβάλλει πρωτοφανή λιτότητα, καταθέτει προϋπολογισμό με περικοπές και ταυτόχρονα με δωράκια προς τους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους της Γαλλίας ύψους 50 δισ. ευρώ. Στην Ιταλία, επίσης, ο άλλος αντίπαλος του «Μερκελισμού», ο «κεντροαριστερός» Ρέντζι, κατάργησε και τις τελευταίες διατάξεις στο εργατικό δίκαιο της χώρας που εμπόδιζαν την απελευθέρωση των απολύσεων και τα εκατομμύρια των Ιταλών που βγήκαν την περασμένη βδομάδα στους δρόμους τον κατήγγειλαν ως «εσωτερική τρόικα».

    Φαίνεται, λοιπόν, πως τα εγχωρίως λεγόμενα για τη συγκρότηση «φιλολαϊκών» συμμαχιών μέσα στην ΕΕ, που υποτίθεται θα συμβάλουν στην «αλλαγή της ακολουθούμενης πολιτικής σε Ελλάδα και Ευρώπη», έχουν τόση σχέση με την πραγματικότητα όση έχουν οι ψευδαισθήσεις και οι αυταπάτες.

***

    Στην Ελλάδα των 6,3 εκατομμυρίων ανθρώπων που (σύμφωνα με το Γραφείο Προϋπολογισμού της Βουλής) κινούνται στο λυκόφως του κοινωνικού αποκλεισμού και της φτώχειας, αύριο Σάββατο, στις 12 το μεσημέρι,  με πρωτοβουλία του ΠΑΜΕ διοργανώνεται στο Σύνταγμα πανελλαδικό συλλαλητήριο ενάντια στην πολιτική της λιτότητας, της ανεργίας, της φτωχοποίησης, των χαρατσιών και της αναγωγής του «ψίχουλου» σε «εγγυημένο εισόδημα». Αποφάσεις συμμετοχής στο συλλαλητήριο έχουν πάρει πάνω από 940 Εργατικά Κέντρα, Ομοσπονδίες, Σωματεία και κοινωνικοί φορείς. Το εύρος της συμμετοχής είναι προφανές ότι ξεπερνά κατά πολύ την ακτίνα επιρροής του ΠΑΜΕ ή του ΚΚΕ. Εντούτοις δεν λείπουν τα γνωστά περί «καπελώματος» κλπ επειδή την πρωτοβουλία την πήρε το ΠΑΜΕ.

    Φαίνεται, λοιπόν, ότι επιβάλλεται να επανέλθουμε στην υπεράσπιση του αυτονοητου. Και εξηγούμαστε: Αραγε, το θέμα είναι ποιός πήρε την πρωτοβουλία (σσ: και ποιος δηλαδή θα μπορούσε να την πάρει, μήπως το «Ποτάμι» ή το ΠΑΣΟΚ, ή η ΝΔ) ή το αντικείμενο και το περιεχόμενο του συλλαλητηρίου;

***

    Με τούτα και με εκείνα επιστρέφουμε πάλι στους ποιητές μας. Σ’ αυτούς χρωστάμε περισσότερα απ’ όσα χρωστάμε στους δανειστές μας, όπως λέει κι ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου. Γυρίζουμε στον Τάσο Λειβαδίτη, που χτες συμπληρώθηκαν 26 χρόνια από το θάνατό του: «Πιστεύω σε κείνον που χτίζει, κι αγεροκρέμεται μες στον ουρανό (…), πιστεύω και στον ανθρωπάκο, στη γωνιά του δρόμου, που βγάζει το καπέλο του και χαιρετάει ταπεινά, την ώρα που οι άλλοι τον σκουντάν και τον χλευάζουν (…). Πιστεύω σε σας που κρατάτε ψηλά τις σημαίες και προχωράτε μες στον ενάντιο άνεμο, πιστεύω και σε σένα που σηκώνεις σα σημαία την καρδιά σου και προχωράς μες στο ενάντιο πλήθος (…)».

    Φαίνεται, λοιπόν, πως θέλει ακόμα πολλή δουλειά για να πάψει να «Βρέχει στη φτωχογειτονιά» και στη «Δραπετσώνα»:

Πηγή