Ας έλεγαν τουλάχιστον αυτό…

Τα κόμματα του κεντρώου χώρου έχασαν την ευκαιρία να διακηρύξουν ότι στις επόμενες εκλογές θα κατεβούν οπωσδήποτε ως ενιαίος συνασπισμός. Μόνο έτσι μπορούν να αποφύγουν τη συρρίκνωση ή και την εξαφάνιση μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ.

Του Γιώργου Καρελιά

Τα κόμματα του Κέντρου ή αλλιώς αυτά που κινούνται μεταξύ του ΣΥΡΙΖΑ και της ΝΔ βρίσκονται σε δυσχερή θέση. Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη ανάλυση επ’ αυτού. Το μεν ΠΑΣΟΚ αντέχει περισσότερο και μάλλον θα υπάρχει και στην επόμενη Βουλή, αλλά τίποτα περισσότερο. Το δε Ποτάμι ήδη καταγράφεται σε οριακή κατάσταση και μπορεί να εξαφανιστεί κοινοβουλευτικά.

Μάλιστα, αν η σημερινή τάση συνεχιστεί, το μέλλον δεν προδιαγράφεται καθόλου καλό για τον χώρο συνολικά. Αν στις επόμενες εκλογές δημιουργηθεί κλίμα «απαλλαγής» από τον ΣΥΡΙΖΑ – οι ενδείξεις προς τα εκεί οδηγούν – είναι πιθανόν οι ψηφοφόροι του κεντρώου χώρου, έστω αυτοί οι λίγοι που έχουν απομείνει, να στραφούν προς τη ΝΔ, με τη λογική ότι είναι το κόμμα που μπορεί να τους απαλλάξει από την ΣΥΡΙΖΑ (το αντίστροφο συνέβη στις δύο εκλογικές αναμετρήσεις του 2015).

Αν τα μικρότερα κόμματα  έχουν κάποια ελπίδα να αποτρέψουν αυτό το ενδεχόμενο και να μην οδηγηθούν σε συρρίκνωση ή και εξαφάνιση, αυτή μπορεί να βασιστεί μόνο στην ενιαία έκφρασή τους. Διαφορετικά είναι πολύ πιθανό ο ψηφοφόρος να θεωρήσει χαμένη την ψήφο του προς αυτά και να κοιτάξει αλλού.

Την αλήθεια αυτή φαίνεται ότι έχουν συνειδητοποιήσει σχεδόν όλοι. Ομως, για διάφορους λόγους, φαίνεται ότι η πορεία προς την ενιαία έκφραση είναι δύσκολη και μπορεί να μην οδηγήσει πουθενά.

Στην πολιτική τα προβλήματα ξεπερνιούνται με σαφή πολιτική βούληση. Και αυτήν την έχει η ηγεσία. Η παραπομπή σε επιτροπές ή άλλα σχήματα δείχνουν αμηχανία.

Το συνέδριο του Ποταμιού έδωσε την ευκαιρία να συζητηθούν όλα αυτά. Ακούστηκαν παροτρύνσεις για συμπόρευση των κεντρώων δυνάμεων, ώστε να μην μονοπωλούν την διακυβέρνηση η Δεξιά και η Αριστερά (Κώστας Σημίτης) και διάφορες ιδέες για το πώς μπορεί να γίνει αυτό. Είτε μέσω ενός «Κοινοβουλίου του Κέντρου», που πρότεινε ο Σταύρος Θεοδωράκης είτε μέσω μιας «Επιτροπής με πρόσωπα αυξημένου κύρους», που πρότεινε η Φώφη Γεννηματά.

Αυτός μπορεί να είναι ένας εύσχημος τρόπος για να ξεπεραστούν οι όποιες αντιρρήσεις υπάρχουν, κυρίως στο Ποτάμι. Αλλά θα πάρει χρόνο και το αποτέλεσμα είναι αμφίβολο. Στην πολιτική τα προβλήματα ξεπερνιούνται με σαφή πολιτική βούληση. Και αυτήν την έχει η ηγεσία. Η παραπομπή σε επιτροπές ή άλλα σχήματα δείχνουν αμηχανία.

Αν οι ηγεσίες των κομμάτων του κεντρώου χώρου θέλουν την ενιαία έκφραση, έχασαν μια ευκαιρία στο συνέδριο του Ποταμιού. Την ευκαιρία να διακηρύξουν με  αποφασιστικότητα ότι στις επόμενες εκλογές θα κατεβούν ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ ως ενιαίος εκλογικός συνασπισμός. Ολα τα άλλα έπονται. Η διακήρυξη αυτή θα διευκόλυνε το έργο των επιτροπών, αφού θα ήταν υποχρεωμένες και να βρουν συμφωνία σε 10 (ή περισσότερα) σημεία, αλλά και τον τρόπο ανάδειξης της ηγεσίας. Ολα θα γίνονταν πιο εύκολα και πιο γρήγορα και αυτό έχει τη σημασία του στην περίπτωση που ο Αλέξης Τσίπρας μπει στον πειρασμό να αιφνιδιάσει ξανά με εκλογές.

Ετσι κι αλλιώς, ένα κόμμα του Κέντρου, ακόμα κι  αν προέλθει από συνένωση όλων των διάσπαρτων δυνάμεων, θα έχει πολύ δύσκολο έργο μπροστά του. Η εκλογική πόλωση μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ μπορεί να το συνθλίψει. Για να το αποφύγει, όσο είναι δυνατόν, πρέπει να συγκροτηθεί εγκαίρως, να αποκτήσει ηγεσία, η οποία να μπορεί να εκπροσωπήσει όλες τις δυνάμεις και να έχει χρόνο να πείσει ότι αξίζει να υπάρχει ως υπολογίσιμη δύναμη.

Οι αμφιταλαντεύσεις, τα «ναι μεν αλλά», οι επιτροπές, οι κομματικοί και προσωπικοί υπολογισμοί δεν στέλνουν καλό σήμα προς όσους πολίτες είναι διατεθειμένοι να στηρίξουν ένα τέτοιο εγχείρημα.