Φτωχοί πρωταγωνιστές, θλιβεροί κομπάρσοι

Ο κ. Τσίπρας γνωρίζει και θυμάται όποια διαπλοκή τον βολεύει. Ο κ. Μητσοτάκης με το «εδώ και τώρα εκλογές» επιστρέφει στην παλιά, ανέξοδη και λαϊκίστικη, ρητορική. Ο Καμμένος ως πολιτικό μαντρόσκυλο του Πρωθυπουργού. Και ο Παπαγγελόπουλος ως κουτσομπόλης της γειτονιάς

Του Γιώργου Καρελιά

Ηταν η χειρότερη προ ημερησίας διατάξεως συζήτηση στη Βουλή απ΄όσες μπορώ να θυμηθώ. Oχι διότι είχε υψηλούς τόνους και οι δύο «μεγάλοι» το πήγαν «στα άκρα». Αυτό έχει ξανασυμβεί. Αλλά διότι το «δια ταύτα» των πρωταγωνιστών ήταν πολύ φτωχό. Και διότι οι κομπάρσοι ήταν θλιβεροί. Ετσι,  δυο-τρεις εξαιρέσεις ήταν αδύνατον να σώσουν τη συνολική παράσταση.

Ο εισαγγελικός λόγος του Αλέξη Τσίπρα προδίδει -το λιγότερο- καθεστωτισμό.  Πρόλαβε σε 15 μήνες να τον αποκτήσει. Οι απειλές για Εξεταστικές Επιτροπές, που συνήθως στέλνουν τις υποθέσεις στις ελληνικές καλένδες, φανερώνουν άλλη στόχευση,  επικοινωνιακή. Η προπαγάνδα πάνω απ’ όλα. Ο κ. Τσίπρας κυβερνά 15 μήνες. Ούτε μια από τις υποθέσεις που ανέφερε δεν εκκαθαρίστηκε. Ο πρώην υπουργός (κατά της) διαφθοράς Παναγιώτης Νικολούδης πήγε, ανεξήγητα, στο σπίτι του. Ο διάδοχός του Δημήτρης Παπαγγελόπουλος είχε συμπεριφορά κουτσομπόλας της γειτονιάς.

Ο κ. Τσίπρας, που θυμάται πολύ καλά την υπόθεση Παπασταύρου, δεν θέλει ούτε ν’ ακούει την υπόθεση Ψυχάρη. Αλήθεια, επιτρέπεται ο αδιάφθορος πρωθυπουργός να μη δίνει ούτε μια εξήγηση για τις πολλαπλές μυστικές συναντήσεις του με έναν εκ των εμβληματικών εκπροσώπων της διαπλοκής; Ούτε μια;

Ο κ. Τσίπρας κραδαίνει την υπόθεση Βγενόπουλου. Αλλά ξέχασε παντελώς να πει οτιδήποτε για την –παρόμοια- υπόθεση Μπόμπολα, στην Κύπρο διαδραματίζεται και αυτή. Και πώς να πει, όταν εδώ και καιρό απολαμβάνει ο κ. Τσίπρας την υποστήριξη του δημοσιογραφικού συγκροτήματος τού άλλου, επίσης εμβληματικού, εκπροσώπου της εν Ελλάδι διαπλοκής;

Αλήθεια, γνωρίζει ο κ. Τσίπρας τίποτα για το σκάνδαλο ALTER; Το κανάλι που έχει πάρει τόσα δάνεια όσα όλα τα άλλα μαζί; Γνωρίζει πόσοι εργαζόμενοι σ’ αυτό έμειναν στο δρόμο, ενώ οι ιδιοκτήτες του Κουρής και Γιαννίκος τα περνάνε μια χαρά και είναι πολέμιοι της διαπλοκής με  πρωτοσέλιδα σαν κι αυτό; Με δανεικά κι αγύριστα. Αν δεν γνωρίζει, ας ρωτήσει τον εθνικό καναλάρχη Νίκο Παππά, που τα ξέρει όλα ή τον άτεγκτο κ. Παπαγγελόπουλο.  Ως πρώην εισαγγελέας κάτι θα είχε πάρει το αφτί του.

Επιτρέπεται υπουργός της Δικαιούνης να αφιερώνει σχεδόν ολόκληρη της ομιλία του σε μια εν ενεργεία εισαγγελέα;  Πώς τηλεφωνήθηκαν, πώς συναντήθηκαν,  τι παρακάλεσε, ποια οικογενειακά προβλήματα έχει; Είναι αυτά αντικείμενο πολιτικής συζήτησης;

Εν κατακλείδι: ο κ. Τσίπρας γνωρίζει και θυμάται όποια διαπλοκή τον βολεύει. Προσπάθησε, ως αρχηγός της αντιπολίτευσης, να κουλαντρίσει ένα κομμάτι της παραδοσιακής διαπλοκής, τα κατάφερε εν μέρει, αλλά μετά η δουλειά κάπου στράβωσε. Ως  Πρωθυπουργός τα κατάφερε μια χαρά να τα βρει  με ένα άλλο παραδοσιακό κομμάτι της. Ομως, έτσι άπειρος και παθιασμένος για εξουσία που είναι, ξεχνάει κάτι πολύ βασικό για όλους τους εξουσιαστές: τα συμφέροντα, και η διαπλοκή δεν έχουν θεό και μπέσα. Πάνε όπου φυσάει ο άνεμος. Μόλις ο δικός του άνεμος πάψει να φυσάει, μόλις δουν ότι έχει αρχίσει να περνάει η μπογιά του, θα τον εγκαταλείψουν. Ας θυμηθεί πώς ορισμένοι υποστήριξαν και μετά εγκατέλειψαν προηγούμενους πρωθυπουργούς από τη δεκαετία του ’80 μέχρι και σήμερα.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, παρά την εύστοχη, κατά τα άλλα, μετάθεση του πεδίου της αντιπαράθεσης στα πραγματικά προβλήματα, την οποία επιχείρησε, διέπραξε δύο βασικά λάθη. Πρώτον, η απόλυτη σιωπή του για την υπόθεση Παπασταύρου προδίδει -το λιγότερο- αμηχανία. Και, δεύτερον, η κατακλείδα της όλης παρουσίας του-«παραιτηθείτε, κύριε Τσίπρα και πάμε σε εκλογές»- τον κατατάσσει κι αυτόν στη χορεία των, παλιών και νέων, αρχηγών της  αντιπολίτευσης, που καταφεύγουν στην τετριμμένη και πιασάρικη «πρόκληση»  των εκλογών. Ομως, μπορεί μια χώρα να προχωρήσει έτσι; Κάθε τρεις και λίγο θα κάνει εκλογές; Ο κ. Μητσοτάκης δεν διδάχτηκε τίποτα από το πάθημα του κ. Τσίπρα, ο οποίος τον Δεκέμβριο του 2014 προκάλεσε αφρόνως πρόωρες εκλογές, για να υποστεί μετά ο ίδιος -και μαζί του όλοι εμείς- όσα ζήσαμε και ζούμε;

Αυτά για τους δύο «μεγάλους» πρωταγωνιστές. Δυστυχώς. Η χτεσινή παράσταση είχε και δύο θλιβερούς κομπάρσους. Ο, τι και να πει κανείς για τον Πάνο Καμμένο δεν αρκεί. Ο άνθρωπος έχει ξεπεράσει κάθε όριο αναισχυντίας. Ο άνθρωπος που πριν από λίγες μέρες χάλασε τον κόσμο για το «Μακεδονία» του Γιάννη Μουζάλα, δεν έχει κανένα πρόβλημα να καταπίνει τα πάντα. Και τα Μνημόνια, που δεν θα ψήφιζε «ούτε νεκρός» και την «Μακεδονία», που ο μισός ΣΥΡΙΖΑ θέλει να ακούει και να λέει. Οποιον χαρακτηρισμό κι αν αποδώσει κανείς στον κ. Καμμένο λίγος θα είναι. Δεν καταλαβαίνει τίποτα. Χτες έλεγε «άλφα» και σήμερα «ωμέγα». Η πολιτική παχυδερμία του είναι παροιμιώδης. Τα σκεπάζει όλα. Είναι το πολιτικό μαντρόσκυλο του «αδελφού» του κ. Τσίπρα, αλλά τώρα πλέον τα «γαβγίσματά» του προκαλούν μόνο ειρωνικά μειδιάματα.

Κι αν  ο κ. Καμμένος δεν προκαλεί με τα καμώματά του καμιά εντύπωση, απογοήτευση προκαλεί η στάση του πρώην δικαστικού και νυν υπουργού κ. Παπαγγελόπουλου. Είναι θλιβερό να βλέπεις και να ακούς ένα μη πολιτικό πρόσωπο να αντιγράφει τις χειρότερες συνήθειες των πολιτικών. Επιτρέπεται υπουργός της Δικαιούνης να αφιερώνει σχεδόν ολόκληρη της ομιλία του σε μια εν ενεργεία εισαγγελέα;  Πώς τηλεφωνήθηκαν, πώς συναντήθηκαν, τι παρακάλεσε, ποια οικογενειακά προβλήματα έχει; 

Είναι αυτά αντικείμενο πολιτικής συζήτησης; Υπουργός είναι ο κ. Παπαγγελόπουλος ή φτηνός κουτσομπόλης; Αν η περί ου ο λόγος εισαγγελέας διέπραξε κάποιο παράπτωμα, υπάρχουν πειθαρχικά όργανα -έστω το μονοπρόσωπο όργανο της κυρίας Θάνου- να την ελέγξουν. Μετά τα χτεσινά του πρώην δικαστικού και νυν υπουργού κ. Παπαγγελόπουλου, ποιος θα πιστέψει ότι η εισαγγελέας αυτή θα ελεγχθεί για πραγματικά παραπτώματα και όχι για την κόντρα που είχε μαζί του;

Δυστυχώς, η φτώχεια της αντιπαράθεσης των δύο μεγάλων πρωταγωνιστών και η θλιβερή παρουσία των δύο κομπάρσων επισκίασε αρκετά επιχειρήματα ουσίας της Φώφης Γεννηματά και του Σταύρου Θεοδωράκη.

Εν κατακλείδι, απογοήτευση. Ή όπως το λέει πολύ παραστατικά η λαϊκή ρήση «πολλή βοή στο μύλο μας, μα τ’ αλευράκι λίγο».