Όταν ο Schäuble αγάπησε τον Τσίπρα…

Του Γιάννη Παντελάκη

«Εμπιστεύεστε σήμερα τον Αλέξη Τσίπρα;», ρώτησε δημοσιογράφος του ραδιοσταθμού Europe 1 τους Michel Sapin και Wolfgang Schäuble. «Εγώ τον εμπιστεύομαι», απάντησε αμέσως ο Sapin. «Φυσικά και εγώ», έσπευσε να συνηγορήσει και ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών. Και γιατί να μην τον εμπιστεύονται άραγε. Ο Τσίπρας υλοποιεί κατά γράμμα τις προβλέψεις του μνημονίου ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και μάλιστα χωρίς σημαντικές κοινωνικές αντιδράσεις τις οποίες, με τις αντιμνημονιακές κορώνες τους και τη μεταστροφή που ακολούθησε, ευνούχισαν σχεδόν σε απόλυτο βαθμό.

Ο Τσίπρας ήταν πάντοτε ο χρήσιμος εταίρος για τους δανειστές. Όσο και αν ηχεί αντιφατικό, ο σημερινός πρωθυπουργός ήταν η καλύτερη επιλογή γι' αυτούς. Αυτό φάνηκε από το τέλος του 2014, όταν ήταν φανερό πως η κυβέρνηση Σαμαρά από τον φόβο του πολιτικού κόστους και των εκλογών που ήταν μπροστά απέφευγε να προχωρήσει στις μνημονιακές δεσμεύσεις (Sapin, χθες:»πριν από την τωρινή κυβέρνηση, υπήρξαν άλλες κυβερνήσεις που δεν έκαναν τις απαραίτητες προσπάθειες»). Η πώληση των περιφερειακών αεροδρομίων δεν προχωρούσε, η πώληση των προβλήτων του ΟΛΠ δεν προχωρούσε, η «αξιοποίηση» του Ελληνικού δεν προχωρούσε, η περικοπή των επικουρικών συντάξεων το ίδιο. Η κυβέρνηση είχε απέναντί της έναν ΣΥΡΙΖΑ που εναντιωνόταν σε κάθε τέτοια κίνηση και μια κοινωνία στα κάγκελα, την οποία το κόμμα αυτό έχει εκπαιδεύσει στις αντιμνημονιακές λογικές.

Η θεαματική μεταστροφή του ΣΥΡΙΖΑ με τη συμφωνία και την υπογραφή του τρίτου μνημονίου αποδυνάμωσε μεγάλο μέρος του αντιμνημονιακού ρεύματος, οι υπερασπιστές του οποίου οδηγήθηκαν σε παραίτηση και απογοήτευση (στις εκλογές του Σεπτεμβρίου πήραν μέρος 800.000 λιγότεροι ψηφοφόροι). Η νωπή διακυβέρνηση από Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ σε συνδυασμό με το νέο ανυπόστατο αφήγημα περί «παράλληλου προγράμματος» έδωσαν πάλι στον ΣΥΡΙΖΑ την πρωτιά, αν και με θεαματικά μικρότερη δύναμη.

Και παρά τις παλινωδίες, που οφείλονται κατά βάση στον ερασιτεχνισμό ή ιδεοληψίες κυβερνητικών στελεχών, ας αναρωτηθούμε τι έχει συμβεί από τότε. Πουλήθηκαν τα 13 αεροδρόμια, πουλήθηκαν οι προβλήτες του ΟΛΠ, προχωράει η πώληση του Ελληνικού, ετοιμάζονται για νέες γενναίες περικοπές των συντάξεων, ετοιμάζονται για νέα φορολογικά βάρη ακόμα και στους πιο αδύνατους, προχωράνε με δυο λόγια σε μέτρα τα οποία καμμία κυβέρνηση του παρελθόντος δεν είχε τολμήσει να εφαρμόσει. Και όλα αυτά, συμβαίνουν χωρίς ουσιαστικά ν' ανοίξει μύτη. Με το συντριπτικά μεγάλο μέρος της κοινωνίας (που κάποτε είχε εναποθέσει τις ελπίδες του στην αντιμνημονιακή λογική του σκισίματος των μνημονίων) να τα παρατηρεί όλα αυτά, αμήχανο και απογοητευμένο. Και χωρίς να βρίσκει έκφραση ικανής συλλογικής αντίδρασης, αφού η τελευταία τέτοια έκφραση μετατράπηκε σε πιο μνημονιακή από κάθε άλλη.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ μπορεί ν' αποδεικνύεται ως ένας εξαιρετικός εκφραστής των πολιτικών κυβιστήσεων μάλιστα μέσα σ' ελάχιστο πολιτικό χρόνο, μπορεί να δείχνει πόσο εύκολα μπορεί να ευνουχίσει την κοινωνία από τα αντανακλαστικά της, μπορεί να εμφανίζεται ικανότατη στον λαϊκισμό και τη δημαγωγία, ωστόσο όλα αυτά την κάνουν ιδιαίτερα συμπαθή στους δανειστές αφού υλοποιεί τις δεσμεύσεις. Γιατί να μην εμπιστεύεται τον Τσίπρα ο Schäuble;