Τα πάντα για την εξουσία…

Του Γιάννη Παντελάκη

Στις πολιτικές θέσεις της Αριστεράς υπήρχε πάντα το αίτημα για καθιέρωση της απλής και ανόθευτης αναλογικής ως πάγιο εκλογικό σύστημα. Υποκειμενικά, θεωρώ πως είναι μια σωστή θέση, πρόκειται για το πιο αντιπροσωπευτικό και δίκαιο σύστημα εκπροσώπησης. Ωστόσο, η προσωπική άποψη του υπογράφοντος, μικρή σημασία έχει. Μεγαλύτερη έχει η θέση του ΣΥΡΙΖΑ σήμερα που βρίσκεται στην εξουσία. Μια θέση που εκφράζει με χαρακτηριστικό τρόπο ο υπουργός Εσωτερικών Π. Κουρουμπλής, ο οποίος δηλώνει πως «αν καθιερώσουμε την απλή αναλογική, η χώρα δεν θα κυβερνηθεί ποτέ»!

Η θέση Κουρουμπλή, δεν είναι προσωπική, είναι θέση της κυβέρνησης. Η οποία άλλωστε ξεδιπλώθηκε και με άλλες σκέψεις για επικείμενες αλλαγές στο εκλογικό σύστημα. Με βάσει αυτές, σχεδιάζεται η ψήφος στα 17, η μείωση του εκλογικού μπόνους στις 30 έδρες και το σπάσιμο της δεύτερης εκλογικής περιφέρειας της Αθήνας.

Ο Κουρουμπλής για όσα λέει, έχει την πρωθυπουργική σύμφωνη γνώμη. Και η μεταλλαγμένη αυτή γνώμη Τσίπρα, δεν έχει σχέση με καμιά αυταπάτη ή άλλη σχετική δικαιολογία που μπορεί να επικαλεστεί για μια ακόμα θεαματική πολιτική κωλοτούμπα. Η πάγια θέση για απλή αναλογική, δεν ισχύει πια γιατί δεν συμφέρει πολιτικά. Μια θέση αρχής, μετατρέπεται σε θέση ευκαιρίας. Μια ακόμα ακύρωση μιας πολιτικής θέσης που δεν συνδέεται με καμιά μνημονιακή ή άλλη δέσμευση από αυτές που συνήθως χρησιμοποιούνται ως άλλοθι.

Η αθέτηση της συγκεκριμένης υπόσχεσης, συνδέεται μ’ έναν πολύ απλό αλλά και κυνικό υπολογισμό. Σε ενδεχόμενες εκλογές με ένα αναλογικό σύστημα και εφόσον ο ΣΥΡΙΖΑ διατηρήσει την πρώτη θέση, χάνει την πολυπόθητη κυριαρχία που μεταφράζεται σε νομή του κράτους. Δεν θα αρκεί ένας ακροδεξιός εταίρος στον οποίο δίνει ένα-δυο υπουργεία για να αποκτά κι αυτός πρόσβαση στην νομή και να μην ενοχλεί περισσότερο. Χρειάζονται ευρύτερες συνεργασίες οι οποίες δεν μπορεί παρά να βασίζονται σε μια προγραμματική συμφωνία. Με συγκεκριμένους στόχους και αρχές.  Κάτι τέτοιο ο Τσίπρας δεν το επεδίωξε ποτέ. Ούτε τον Ιανουάριο, ούτε τον Σεπτέμβριο. Δεν ήθελε να μοιραστεί την εξουσία με οποιονδήποτε. Έστω και αν η κοινοβουλευτική πλειοψηφία με την οποία κυβερνά σήμερα, ουσιαστικά βασίζεται σε μια κοινωνική μειοψηφία.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν συζητά όχι απλά την καθιέρωση της απλής αναλογικής, αλλά ούτε καν την κατάργηση του αντικειμενικά ληστρικού μπόνους των 50 εδρών που το πρώτο κόμμα κλέβει από τα υπόλοιπα. Το μόνο που δέχεται -σύμφωνα με τις προτάσεις Κουρουμπλή- είναι μια έκπτωση, οι 50 έδρες να γίνουν 30.  Να θυμίσουμε πως χωρίς τις 50 έδρες και με το εκλογικό όριο του 3%  ο ΣΥΡΙΖΑ στις τελευταίες εκλογές θα κέρδιζε 119 έδρες και όχι 149. Χωρίς το όριο, ακόμα λιγότερες. 

Εδώ ωστόσο, δεν πρόκειται μόνο για μια ακόμα ακύρωσης μιας πάγιας πολιτικής θέσης. Η ακύρωση της, συνοδεύεται με το ίδιο επιχείρημα που επικαλούντο παλαιότερα κόμματα εξουσίας.  Αυτό της ακυβερνησίας, όπως το περιέγραψε και ο Κουρουμπλής. Πρόκειται για ένα πολιτικό παραμύθι. 

Η κατάρρευση των ισχυρών εκλογικών ποσοστών των παλιών μεγάλων κομμάτων (μετά το 2009) δεν σηματοδότησε καμιά ακυβερνησία.  Αναγκάστηκαν και συγκυβέρνησαν.  

Προφανώς και για την καθιέρωση της απλής αναλογικής, υπάρχει και ένας αντίλογος. Σεβαστά, όλα τα επιχειρήματα. Ωστόσο, δεν μιλάμε γι’ αυτό. Αλλά για μια ακόμα μεταλλαγή ενός κόμματος, το οποίο προκειμένου να εξαντλήσει κάθε πιθανότητα να ξανακερδίσει την εξουσία -όποτε χρειαστεί- είναι ικανό για τα πάντα...