Κάνε (όχι πες) κάτι αριστερό…

Η αριστερή ρητορεία περισσεύει. Ομως, τι γίνεται στην πράξη; Οι περισσότερες επιλογές αποπνέουν συντηρητισμό, καθεστωτισμό και φαυλότητα

Του Γιώργου Καρελιά

 Η «εξομολόγηση» του Αλέξη Τσίπρα στον Δημήτρη Κουτσούμπα του ΚΚΕ ότι η κυβέρνησή του θέλει να αφήσει «κάτι αριστερό» με τον εκλογικό νόμο και την αναθεώρηση του Συντάγματος, αφού στα οικονομικά δεν μπορεί να κάνει τίποτα, φαίνεται ειλικρινής. Φαίνεται, αλλά δεν είναι.

Ειλικρινής είναι μόνο η παραδοχή ότι είναι δεμένος χειροπόδαρα λόγω Μνημονίου. Αυταπάτες τέλος. Ας του το αναγνωρίσουμε. Ομως, σε πολλούς τομείς της κυβερνητικής πολιτικής μπορεί να γίνει κάτι άλλο, «κάτι αριστερό» ή απλώς εξυγιαντικό. Ας δούμε μερικά παραδείγματα:

1. Η αλλαγή του εκλογικού νόμου θα μπορούσε να επιφέρει εξυγιαντικές αλλαγές στο πολιτικό σύστημα. Ομως, στόχος της κυβέρνησης δεν είναι αυτός, αλλά η παρεμπόδιση του αντίπαλου κόμματος  να σχηματίσει κυβέρνηση μετά τις επόμενες εκλογές. Είναι «αριστερό» αυτό; Οχι, είναι σύνηθες παλαιοκομματικό τερτίπι. Εστω κι έτσι,  η καθιέρωση της απλής αναλογικής, παρά τις βάσιμες ενστάσεις ότι οδηγεί σε ακυβερνησία, θα μπορούσε να αποβεί εν μέρει επωφελής, αν συνοδευόταν από μια-δυο τομές. Για παράδειγμα, αν ικανοποιούσε η κυβέρνηση το, προφανώς εξυγιαντικό, αίτημα της κατάτμησης των μεγάλων περιφερειών, οι οποίες αποτελούν πεδίο αδιαφάνειας στην εκλογή των βουλευτών. Το πάγιο αυτό αίτημα πήγε στο καλάθι των αχρήστων, για να ικανοποιηθεί ο κ. Λεβέντης και να ψηφίσει την κυβερνητική πρόταση. Είναι αυτό «κάτι αριστερό»; Οχι, φαύλη παλαιοκομματική πρακτική είναι. Θα μπορούσε , επίσης, να γίνει προσπάθεια αντιμετωπιστούν οι αρνητικές συνέπειες του σταυρού προτίμησης, με τη καθιέρωση και της λίστας για την εκλογή ενός μέρους της Βουλής. Κι αυτό στο καλάθι πάει.
2. Ο «πόλεμος στη διαπλοκή», που έχει εξαπολύσει η κυβέρνηση, αποσκοπεί στη εκπαραθύρωση ενός ή δύο μιντιαρχών, εχθρικών προς αυτήν, από το τηλεοπτικό τοπίο  και στην είσοδο αντίστοιχων φιλικών, όπως φαίνεται από τα ονόματα όσων διεκδικούν τηλεοπτικές άδειες. Είναι αυτό «αριστερό»; Μια αριστερή ή απλώς εξυγιαντική πολιτική θα επιδίωκε να ανοίξει το πεδίο, ώστε οι διαπλεκόμενοι να αλληλοεξουδετερώνονται δια του ανταγωνισμού  και η Πολιτεία, θέτοντας αυστηρούς κανόνες, να είναι ουδέτερος διαιτητής και όχι τροχονόμος. Τώρα η κυβέρνηση επιβεβαιώνει ότι απλώς επιδιώκει κάποια εξισορρόπηση προσθέτοντας και ολίγη δική της διαπλοκή. Είναι αυτό «αριστερό»; Οχι, φαυλότητα εκπέμπει. Συν τοις άλλοις δεν είναι σε θέση να αντιληφθεί ότι και η δική της διαπλοκή θα την εγκαταλείψει, μόλις  φανεί καθαρά ότι θα χάσει τις επόμενες εκλογές.
3. Ο χωρισμός Κράτους-Εκκλησίας θα ήταν μια εξυγιαντική κίνηση επ’ ωφελεία και των δύο πλευρών. Δεν πρόκειται για «κάτι αριστερό», είναι αίτημα αστικού εκσυγχρονισμού. Αλλά και η παρούσα κυβέρνηση το αποφεύγει. Να δούμε αν θα χαθεί άλλη μια ευκαιρία με την επικείμενη αναθεώρηση του Συντάγματος.
4. Μεγάλες επιχειρήσεις πτωχεύουν, χιλιάδες εργαζόμενοι μένουν στο δρόμο και οι προμηθευτές τους καταστρέφονται. Κι αν αυτό είναι αποτέλεσμα μόνο της οικονομικής συγκυρίας, εντάξει. Και οι πτωχεύσεις είναι μέσα στην οικονομική ζωή. Είναι, όμως, μόνον αυτό; Πώς γίνεται, για παράδειγμα, μια μεγάλη εταιρεία να εισπράττει από τους πελάτες της μετρητά, να πληρώνει τους προμηθευτές της με πίστωση, δηλαδή μετά από μήνες και να έχει συσσωρεύσει χρέη άνω του ενός δισεκατομμυρίου; Οι ιδιοκτήτες της δεν έχουν καμιά ευθύνη; Για να μην υπάρχει παρεξήγηση, η παρούσα κυβέρνηση δεν φέρει ευθύνη για την πτώχευση του Μαρινόπουλου. Όμως, δεν έχει φέρει ακόμα στη Βουλή νέο νόμο που να περιορίζει το φαινόμενο «πτωχευμένες επιχειρήσεις-πλούσιοι ιδιοκτήτες» με  περιουσία στο εξωτερικό. Γιατί δεν έχει κάνει τίποτα, ώστε να περιοριστεί αυτή ασυλία;
5. Τι είδους κυβέρνηση είναι αυτή που κόβει το ΕΚΑΣ από τους φτωχότερους συνταξιούχους και δεν μπορεί (ή δεν θέλει) να εξοικονομήσει το ποσό από της εξοπλιστικές δαπάνες ή από άχρηστους οργανισμούς του Δημοσίου;

Περιθώρια, λοιπόν, να γίνει κάτι άλλο, αριστερό ή απλώς λογικό και εξυγιαντικό, υπάρχουν σε πολλούς τομείς της δημόσιας ζωής. Αρκεί να το κάνουν και όχι απλώς να το λένε. Αρκεί από τη ρητορεία να περάσουν στην πράξη. Εδώ δεν φταίνε ούτε τα Μνημόνια ούτε η Τρόικα.

Φαίνεται, όμως, ότι κι εδώ ισχύει ο αφορισμός του Φρανσουά Μιτεράν: «Οι υποσχέσεις δεσμεύουν μόνον εκείνους που τις δέχονται».

ΥΓ: Η ψήφιση του νόμου για την απονομή ιθαγένειας στα παιδιά μεταναστών δεύτερης γενιάς είναι όντως κάτι άλλο, αριστερό ή απλώς προοδευτικό μέτρο. Εστω κι αν η εκκαθάριση των αιτήσεων γίνεται με ρυθμούς χελώνας.