Κάθε φορά που παριστάνουν ότι διαπραγματεύονται σκληρά, στο τέλος τα υπογράφουν όλα

Όσοι έχουν τη συνήθεια να ρίχνουν κάθε πρωί μια ματιά στις ειδήσεις πριν πάνε στη δουλειά τους, θα έχουν παρατηρήσει ότι εδώ και 1-2 μήνες στη χώρα δεν συμβαίνει σχεδόν τίποτα φοβερά σημαντικό.

Η διαπραγμάτευση όλο κλείνει και ποτέ δεν κλείνει, η κυβέρνηση διαπραγματεύεται, οι δανειστές προβάλουν "παράλογες απαιτήσεις", τα σενάρια περί Grexit επιστρέφουν και η ζωή συνεχίζεται. Πόσα και πόσα τέτοια νεκρά διαστήματα δεν έχουμε ζήσει από το 2009 και μετά; Ποιος δεν ξέρει πια ότι στο τέλος το κόστος της κυβερνητικής αδράνειας είναι τεράστιο;

Για ακόμα μια φορά, ακόμα μια ελληνική κυβέρνηση επιλέγει συνειδητά να αναβάλει τη λήψη δυσάρεστων αποφάσεων, όχι γιατί υπάρχει περίπτωση να μην τις λάβει στο τέλος αλλά ίσα για να δείξει στους βουλευτές και στους ψηφοφόρους της  ότι...διαπραγματεύεται.

Με τον Τραμπ όμως να κατοικεί πλέον στον Λευκό Οίκο, τo πρόβλημα είναι ότι αυτή τη φορά δεν υπάρχει η παραμικρή εγγύηση ότι κάποιος ισχυρός θα παρέμβει υπέρ της Ελλάδας, αν το πράγμα στραβώσει ξανά πολύ.

Τώρα που ξεκινά μια περίοδος σημαντικών ανακατατάξεων στον δυτικό κόσμο, η Ελλάδα θα έπρεπε να έχει φροντίσει γρήγορα και αποτελεσματικά να συμμαζέψει τα του οίκου της, ακριβώς για να μην είναι ο πιο ευάλωτος κρίκος της ευάλωτης ευρωπαϊκής αλυσίδας.

Δυστυχώς όμως, για ακόμα μια φορά, διαλέγουμε μια κοντόφθαλμη "εθνοκεντρική" προσέγγιση υπέρ των...ευαισθησιών της Κ.Ο του ΣΥΡΙΖΑ και όχι υπέρ του εθνικού συμφέροντος. 

Πηγή