Δυο χρόνια με κατήφεια και βλαστήμιες

Του Γιώργου Σταματόπουλου

Μου θυμίζει φίλος θαλερός (όταν από τις κοινωνικές σχέσεις εκλείπουν ο εγωισμός και η λύσσα για επιδειξιμανία και όταν ταυτόχρονα λοιδορούνται η τάση κυριαρχίας και οι αρρωστημένες φαντασιώσεις, η φιλία είναι για λίγους - εκλεκτούς) ότι κάποτε σαν σήμερα ή εντός χρόνου περιμαζευτικού (εντάξει, πριν από δύο χρόνια ακριβώς) ο πολυθρύλητος ΣΥΡΙΖΑ και οι υπηρέτες αυτού υφάρπαξαν την κυβέρνηση του κράτους που εμφανίζεται ως Ελλάδα· ουδείς διανοείται να διερευνήσει εάν εξ υπαρχής η χώρα ήτο εν προτεκτοράτον και πέραν τούτου... αλλά, άλλα λόγια· ν’ αγαπιόμαστε, διότι οι περισσότεροι γνωρίζουμε ότι ουδέποτε γίναμε ανεξάρτητο κράτος.

Οποιος αμφισβητεί την προηγούμενη φράση ας ψάξει στα κιτάπια ίδρυσης του νέου ελληνικού κράτους να δει πόση ανεξαρτησία και εθνική κυριαρχία βόσκει στα λιβάδια του.

Λοιπόν δυο χρόνια απραξίας και αμηχανίας· ε, έτσι συμβαίνει όταν προσδοκάς να αλώσεις το «σύστημα» από τα μέσα ερειδόμενος σε ιδεολογικές αριστερές τάχα φούσκες, οι οποίες δεν είναι τι άλλο παρά η άλλη όψη της εξουσίας (μην μπερδευτεί κανείς με τη θεωρία των δύο άκρων παρακαλώ...).

Λέγαμε θα επικρατήσει η λογική, που πρέσβευε ότι οι αδύναμες κοινωνικές ομάδες θα αποκτούσαν λόγο και οι ανάγκες τους θα γίνονταν πραγματικότητα διότι η αριστερή κυβέρνηση... και λοιπά· οχληρά, ας μην τα επαναλαμβάνουμε.

Δεν έχει επίσης νόημα να τρώμε τα σωθικά μας ή να μετριόμαστε σε αριστερόμετρα και άλλες ανοησίες· θα φαινόταν ανίερο να μας πει κάποιος ότι όλη αυτή η Αριστερά που κουβαλούσαμε μέσα μας τόσα χρόνια ήταν μία πομφόλυξ όπως όλες οι άλλες ιδεολογικές πομφόλυγες.

Θα ξεραινόμασταν από την αλήθεια αυτή, θα λέγαμε μάλλον σ' αυτόν που θα το ξεστόμιζε εναντίον μας ότι είναι ψευδοαστός, υπηρέτης του καπιταλισμού και άλλα φαιδρά, για παρωχημένους ιδεολόγους, αριστερής πάντα κοπής.

Και τι θα κάναμε μετά; Πώς θα δικαιολογούσαμε τη φτωχή ύπαρξή μας; Πώς θα κοιταζόμασταν στον καθρέφτη της ζώσας πραγματικότητας; Πώς θα υπολογίζαμε το βάρος της παρουσίας μας στην κοινότητα και στον πλανήτη;

Καλό είναι να μη λέμε πολλά περί τα σπουδαία (μη εική περί των μεγίστων συμβαλλώμεθα, όπως θεωρείται ότι έλεγε ο Ηράκλειτος). Δεν φταίει η Αριστερά για τα δεινά της οικουμένης· φταίνε εκείνοι που με θρασύτητα μας έπεισαν ότι είναι οι εκφραστές της Αριστεράς και οι «σωτήρες» της χώρας.

Ανθρωποι «λίγοι» και ανεπαρκείς -έτσι τουλάχιστον δείχνει η «θητεία» τους στο κυβερνητικό έργο-, σερνόμαστε κι εμείς στις ταπεινές μας γνώσεις, αρνούμενοι πεισματικά ότι μπορεί να πήραμε τη ζωή μας λάθος - θα ήταν (νομίζουμε) ιεροσυλία κάθε τι που θα αρνιόταν τις πεποιθήσεις μας, την ιδεολογία μας, τον ανθρωπισμό μας ακόμη.

Δυο χρόνια, μάλιστα -!- με αριστερή κυβέρνηση και η ζωή μάλλον βαρέθηκε να ανεβαίνει την ανηφόρα· ούτε σημαίες ούτε ταμπούρλα, μόνο κατήφεια και βλαστήμιες, αδράνεια και ασφυξία. Δυο χρόνια ασήμαντα για τους ιστορικούς του μέλλοντος, χωρίς πυγμή, χωρίς αισιοδοξία, δίχως ελπίδα και οποιαδήποτε απαντοχή. Μπλέξαμε...

Θου, Κύριε, φυλακήν τω στόματι απάντων, διότι έστω κι ένας να μιλήσει θα έρθουν τα πάνω κάτω - κάποιοι παλαίμαχοι «βομβιστές» θα αρχίσουν να μας υβρίζουν διότι τάχα δεν καταλαβαίνουμε και δεν σεβόμαστε το παρελθόν (τους). Καλά· και με το μέλλον (μας) τι γίνεται;