Το παλιό πεθαίνει. Η χώρα ζει ωδίνες

Στη νομική υπάρχει μια ρήτρα που λέει «ένοχος ένοχον ου ποιεί». Κοινώς, δεν μπορεί να είσαι απατεώνας και να κατηγορείς τον άλλον ότι είναι απατεώνας. Όχι ότι δεν μπορείς. Στην Ελλάδα όλα τα μπορείς. Αλλά, αν η δουλειά σου είναι να υπηρετείς το λαό, είσαι υποχρεωμένος να είσαι καθαρός. Επειδή δουλειά σου είναι να είναι ο λαός καθαρός. Και ο λαός λειτουργεί με πρότυπα.

Χτες κατατέθηκαν τα πορίσματα των κομμάτων για τη διαπλοκή. Δηλαδή για το χρήμα των κομμάτων και για τη σχέση μίντια- τραπεζών- πολιτικών. Τα πορίσματα δεν μας είπαν τίποτε που δεν ξέραμε εδώ και χρόνια και που δεν ήταν γνωστό και στον τελευταίο Έλληνα.

Μας είπαν, όμως μερικά σημαντικά πράγματα:

Ότι ακόμα κι όταν υπάρχει καραμπινάτη σχέση διαπλοκής ενός μίντια με κυβερνήσεις προκειμένου ο μιντιάρχης να ευνοεί τις κυβερνήσεις για να του δίνουν δημόσια έργα, τότε φταίει ο μιντιάρχης, το Μέσο, ο τραπεζίτης αλλά κανένας υπουργός, υφυπουργός, γραμματέας καμιάς κυβέρνησης.

Γιατί γίνεται αυτό; Επειδή, αν αποδοθεί πλήρης δικαιοσύνη στα πορίσματα θα παραπεμφθούν υπουργοί και υφυπουργοί και γραμματείς που παλιότερα υπηρετούσαν άλλες κυβερνήσεις και σήμερα υπηρετούν αυτή την κυβέρνηση.

Δεύτερον, γιατί μεταξύ κατεργαρέων ειλικρίνεια. Όσο θράσος και να έχουν οι πολιτικοί των συριζανελ σήμερα, ξέρουν στο πίσω μέρος του κεφαλιού τους ότι δεν θα είναι ες αεί στην κυβέρνηση και… ουδείς άσφαλτος, που λέει και η αοιδός.

Τρίτον, γιατί αρκετοί από τους μιντιάρχες είναι ακόμα εν ισχύ, επομένως έχουν και στόματα για να μιλήσουν, αλλά και την ευελιξία να λιβανίσουν την παρούσα κατάσταση για να διατηρήσουν τα άλλα έργα τους.

Ότι το πολιτικό προσωπικό που διαθέτει η χώρα είναι το ίδιο που την έφερε εδώ που είναι σήμερα, χωρίς σχεδόν καμιά αλλαγή. Είναι εκείνο που έχει αποδεδειγμένα διαπλακεί στο παρελθόν με μίντια, εταιρίες και αδιαφανή δανεισμό. Των σημερινών συμπεριλαμβανομένων.

Επομένως είναι εκ των πραγμάτων αδύνατο να οδηγήσει τη χώρα σε μια άλλη πορεία. Είναι ήδη απαξιωμένο στη συνείδηση των πολιτών εξ αιτίας της διαπλοκής του. Αν δεν ήταν, η κυβέρνηση συριζανελ θα είχε καταρρεύσει προ πολλού.

Για παράδειγμα, ο Ε. Βενιζέλος είναι καταπέλτης επιχειρημάτων και κοινής λογικής όταν σφυροκοπά την κυβέρνηση. Αλλά δεν έχει καμιά απήχηση στον κόσμο. Γιατί; Επειδή όταν ήταν στη διακυβέρνηση της χώρας οι νομοθετικές του ακροβασίες, για παράδειγμα, υπέρ πολιτικών, τραπεζιτών και άλλων αξιωματούχων ήταν προκλητικές.

Στην ίδια ακριβώς θέση βρίσκεται σχεδόν όλος ο πολιτικός κόσμος. Άλλος με τόνους ρουσφετιών σαν τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, άλλος με αδιαφορία για το ταμείο σαν τον Κ Καραμανλή, άλλος με ανόητη και ανεύθυνη πολιτική σαν τον Γ Παπανδρέου, άλλος με υπουργικά ρουσφέτια και ψέματα στο λαό, όπως σχεδόν όλοι όσοι υπούργευσαν εδώ και 30 χρόνια.

Κάθε φορά, λοιπόν που κάποιος από όλους αυτούς μιλάει, ο πολίτης που δεν είναι τυφλός οπαδός γυρίζει αλλού βρίζοντας: « άσε ρε μεγάλε. Σε είδαμε κι εσένα τι έκανες». Κι αυτή είναι μέχρι στιγμής η τρίχα που κρατάει τον συριζα στην εξουσία το 50% των ψηφοφόρων στην αποχή και την Ελλάδα τριτοκοσμικά οπισθοδρομική.

Μάθαμε λοιπόν, ότι το παρόν πολιτικό σύστημα αλληλοσπαράχτηκε στην επιτροπή για τη διαπλοκή, αφήνοντας τον εαυτό του απ έξω, χωρίς καμιά συνείδηση της σοβαρότητας του τι σημαίνει διαπλοκή και τι επίπτωση έχει στην οικονομία και στην τσέπη των πολιτών.

Καθένας έβγαλε το δικό του πορισματάκι, για τους δικούς του λόγους κολλήματος, κάλυψης ανομιών, διατήρησης συμφερόντων, δημιουργίας ντόρου για το πόπολο στο Κολοσσαίο. Κανένας για φώς και ωφέλεια του λαού. Έβγαλαν τον εαυτούλη τους λάδι! Όπως τον έβγαζαν λάδι και τόσα χρόνια που έκρυβαν τα πάντα, μόνο που ο Τύπος τα έβγαζε στη φόρα. Από πού τα ήξεραν οι πολίτες; Από τις καφετζούδες;

Μάθαμε έτσι, ότι και το σημερινό κυβερνητικό πολιτικό προσωπικό δεν δίνει δεκάρα για τους πολίτες και τη διαφάνεια. Αν έδινε θα φρόντιζε να είναι καθαρό ώστε να γίνεται πρότυπο και οι καθάρσεις του να είναι για να καθαρίζει τα σκουπίδια από τη δημόσια ζωή και όχι εκκαθαρίσεις για να εξοντώνει τους αντιπάλους.

Έτσι, δεν θα ανεχόταν την ηθική Φλαμπουράρη με τις μετοχές της εταιρίας του, την αδήλωτη περιουσία Σταθάκη, τις μυστικές συνομιλίες Τσίπρα- Ψυχάρη, το ρίσκο της περιουσίας των μηχανικών με τον Τράπεζα Αττικής, την ίδια τη χρησιμοποίηση της Τράπεζας για πολιτικά παιχνίδια, τη συμφωνία κάτω από το τραπέζι με τον Μπόμπολα, την εύνοια των ίδιων εταιριών και των εσόδων τους, τη διαπλοκή με κεφαλαιούχους σαν τον Καλογρίτσα, τον Μαρινάκη, τον Σαββίδη για τον έλεγχο των μίντια, την αδιαφανή διαχείριση εκατομμυρίων ευρώ υπέρ υμετέρων για τους πρόσφυγες, τις ρουσφετολογικές συμπαιγνίες με την τοπική αυτοδιοίκηση για χιλιάδες προσλήψεις με παράθυρα, τη διασπάθιση του δημόσιου χρήματος με τις στρατιές των μετακλητών υπαλλήλων, την κάλυψη εκδοτών που έχουν φάει τα λεφτά εργαζομένων και παρέχουν αφειδώς στήριξη με πυχιαίους τίτλους, την καθημερινή νοοτροπία λάσπης εναντίον κάθε άλλης φωνής, δημιουργώντας ένα περιβάλλον ζόφου στη χώρα.

Η κυβέρνηση, αλλά και το υπόλοιπο πολιτικό προσωπικό στην πλειοψηφία του (γιατί υπάρχουν εξαιρέσεις), δεν κατανοούν και δεν ενδιαφέρονται για το λαό, αλλά για την εξουσία. Αν ενδιαφέρονταν για το λαό θα φρόντιζαν για τη δημιουργία κανόνων ηθικής στο πολιτικό παιχνίδι και στη χώρα. Επειδή η χώρα δεν καταστράφηκε από οικονομικές αιτίες, αλλά από απουσία ηθικής. Στη διαχείριση του χρήματος και της εξουσίας.

Αυτή η απουσία ηθικής κάνει τα πορίσματα σαν το χτεσινό, αλλά και κάθε καταγγελία να μην έχει καμιά αξία, ενώ θα έπρεπε. Αλλά, επειδή «ένοχος ένοχον ου ποιεί», καμιά καταγγελία δεν πιάνει όσο σοβαρή κι αν είναι. Κι αυτό κρατάει το λαό αιχμάλωτο σε μια βρώμικη φυλακή.

Η χώρα ζει ωδίνες. Το παλιό πεθαίνει γαντζωμένο από τις σάρκες του λαού και το καινούργιο κοιλοπονά τη μάνα του χωρίς να έχει γεννηθεί ακόμη. Αλλά, θα γεννηθεί. Είναι μοιραίο.

Γ. Παπαδόπουλος- Τετράδης