Μια επέτειος μνημόσυνο...

Του Θάνου Οικονομόπουλου

Η εμβληματική σημειολογία του προγράμματος και του απολογισμού των «100 Πρώτων Ημερών» για νεο-αναλαμβάνουσα πολιτική εξουσία, είναι αμερικανική επινόηση.

Πρακτικοί άνθρωποι οι Αμερικανοί, με έντονο επιχειρηματικό πνεύμα που το χαρακτηρίζει η τόλμη και η αποφασιστικότητα, αντελήφθησαν ότι μια νέα εξουσία εκλεγμένη από τον λαό, πρέπει να εκμεταλλευθεί όσο το δυνατόν περισσότερο τον αέρα της νίκης.

Time is money, άλλωστε. Ότι τολμηρό και με κόστος έχεις να κάνεις, καλύτερα να το κάνεις γρήγορα. Αν το αναβάλλεις για αργότερα, το κόστος θα είναι πολλαπλάσιο και η πιθανότητα απόσβεσης του κόστους πολύ μικρότερη. Το Ομηρικό “αμ έπος αμ έργον” (που το υιοθέτησαν και οι Λατίνοι, “dictum-factum”), έχει κατοχυρωμένη ανά τοις αιώνες αξία...

Εμείς εδώ, οι... περήφανοι απόγονοι του ελληνικού πνεύματος, έχουμε υιοθετήσει στην καθημερινότητα και την πολιτική πρακτική μας το “αγάλι αγάλι...” και το φιλοσοφημένο “η πολλή δουλειά, τρώει τον αφέντη”! Αναβάλλουμε για αύριο, ότι έπρεπε να είχε γίνει χθες! Και ευδαίμονες, πορευόμαστε με τις ψευδαισθήσεις μας, τις ελπίδες μας στον (όποιον...) Θεό (αυτός που πάντα “έχει” για τον περιούσιο λαό του), την βολική ηλιθιότητα μας ότι κάπως, κάπου, κάποτε “θα τα βολέψουμε”-άλλωστε εμείς δεν είμαστε ο πιο έξυπνος λαός του κόσμου; Ποια κυρία θα μας κουνηθεί... Κατενάτσιο, την μπάλα στην εξέδρα και... βλέπουμε!

Συμπυκνωμένη (και επαυξημένη από τις ιδεοληψίες των κυβερνώντων μας) αυτή την ιδιαιτερότητά μας, την βιώνουμε δραματικά δυο ακριβώς χρόνια σαν αύριο. Σχεδόν τα ίδια ( όσον αφορά εκσυγχρονισμούς,μεταρρυθμίσεις, δομές, λειτουργική διοίκηση αποτελεσματική δικαιοσύνη, παιδεία με γερά θεμέλια-και κυρίως: πολιτικές βασισμένες στην αλήθεια, και όχι στην ολέθρια μικροκομματική πελατειακή λογική), έκαναν και οι προηγούμενοι. Αναντίρρητα. Μόνο που τούτοι εδώ, δεν εκλέχθηκαν τον Γενάρη του 2015 για... να κάνουν μια απ' τα ίδια. Και, πάντως, όχι για ν' αποδειχθούν χειρότεροι των προκατόχων τους. Και, μάλιστα, σε καιρούς τόσο κρίσιμους, όπου οι σωρευμένες παθογένειες δεκαετιών, θα έπρεπε να αντιμετωπισθούν με διαδικασίες... fast track!

Ο ΣΥΡΙΖΑ, βεβαίως, είχε και ένα άλλο πρόσθετο επιβαρυντικό πρόβλημα: με το που ανέλαβε την εξουσία, έπρεπε να ξεκαθαρίσει μέσα του “ποιος αλήθεια είναι αυτός και πού πάει”. Να εξισορροπήσει χίλιες δυο αντιφατικές “γραμμές” (πριν λίγους μόνο μήνες υποχρεώθηκε επιφανειακά να ονομάσει “κόμμα” τον εσμό των συνιστωσών του, που δυσκολεύονταν να συνεννοηθούν ακόμη και μεταξύ τους!) και ν' αποφασίσει αν θα καταπιαστεί με την πραγματικότητα ή θα συνεχίσει να μάχεται τους ανεμόμυλους των ιδεοληψιών του.

Γνωστές, χιλιοειπωμένες και ακριβοπληρωμένες οι ολιγωρίες, οι καθυστερήσεις λόγω εμμονών, τα κοντόφθαλμα πισωγυρίσματα, η μη έγκαιρη εφαρμογή συμφωνημένων κατά το πρώτο ολέθριο 7μηνο της “πρώτη φορά αριστερά”. Μπήκαμε στην βάρκα στον Αχέροντα για τον κάτω κόσμο, και εξαίφνης ανακαλύφθηκαν οι “αυταπάτες”, οι “ανοησίες” των πάλαι ποτέ “εθνικών κεφαλαίων”. Συμφωνήσαμε , με πολλαπλάσιο κόστος, να κάνουμε ότι μπορούσαμε εξ αρχής να είχαμε κάνει ματώνοντας λιγότερο. Ο κόσμος, πίστεψε πως ο Τσίπρας “έπαθε και έμαθε-τώρα ξέρει πια τι πρέπει να κάνει...”, και τον ξαναψήφισε. Και απεδείχθη η έσχατη πλάνη, χείρων της πρώτης...

Ενάμιση χρόνο μετά τον κολασμένο εκείνο Ιούλιο, ξαναζούμε στους ίδιους ρυθμούς το ίδιο ολέθριο έργο: συμφωνίες που γίνονται με κοστοβόρες καθυστερήσεις, για να μην τηρηθούν, αλλά με περίσσια επιμέλεια να χρεωθεί το φταίξιμο ο “εχθρός”. Ένας εχθρός, που αλλάζει ανάλογα με το μικροπολιτικό συμφέρον της στιγμής, για να εφευρεθούν βολικοί “σύμμαχοι”, σε αλληλοδιάδοχους ρόλους- πότε φταίει το ΔΝΤ και είναι καλός ο Σόϊμπλε, μετά τούμπαλιν. Ράβε ξήλωνε, για ν' αγοράζουν... χρόνο! Που δεν ξέρουν και τι να τον κάνουν, με μόνη τους έγνοια πως θα παραμυθιάζεται η κοινωνία πως φταίνε...οι “άλλοι”, που δεν τους χωνεύουν γιατί είναι αριστεροί! Η έρμη δεύτερη αξιολόγηση, που μας απειλεί πάλι με grexit και την μετάλλαξή μας σε... Βενεζουέλα με δραχμή, είχαν δεσμευθεί ότι θα ολοκληρωθεί τον περασμένο Οκτώβριο. Και σήμερα, εμφανίζονται αισιόδοξοι και... τροπαιούχοι ότι “πάντως, μέχρι τον Μάρτη-Απρίλη, θα συντελεσθεί...” και θ΄αρχίσει ο εθνικός καλπασμός στην λεωφόρο της ανάπτυξης. Κι' αυτή εκ μεταφοράς, γιατί αν τους έπαιρνε κανείς στα σοβαρά, σήμερα βρισκόμαστε στον δεύτερο χρόνο “ανάπτυξης”! Και το ότι μια ολόκληρη χώρα ανατριχιάζει και κοντανασαίνει με τον επερχόμενο “κόφτη” σε ότι έχει απομείνει, δεν είναι για “τ' αριστερά” παλληκάρια παρά μονάχα μια ακόμη...αυταπάτη!

Να μείνουν στην εξουσία πάση θυσία (θυσία δική μας, εννοείται...), γι' αυτό μόνο νοιάζονται και πασχίζουν. Με τρόπους που κινούνται σε...50 αποχρώσεις του γκρι -στην καλύτερη περίπτωση. Γιατί οι πιο μαύρες προθέσεις τους, έχουν διαφανεί από τις προσπάθειες ποδηγέτησης της ενημέρωσης, ελέγχου της Δικαιοσύνης (που, ευτυχώς, δείχνει ν' αντιστέκεται), πιο χυδαίας, σε σύγκριση με τους προηγούμενους, μετατροπής του κρατικού μηχανισμού σε κομματικό μετερίζι, όπου το έλεγχο ασκούν και επιβάλλουν κνώδαλα των κομματικών ταγμάτων...

Δυο χαμένα κρίσιμα χρόνια. Μια ακόμη (ίσως η τελευταία) χαμένη ευκαιρία. Κι' αυτοί, ετοιμάζονται να ... γιορτάσουν πανηγυριώτικα την επέτειο-μνημόσυνο της “πρώτη φορά αριστεράς”....