Στους πόσους νεκρούς παραιτείται ένας υπουργός;

Του Γιάννη Παντελάκη

Στα τέλη του περασμένου Νοεμβρίου μια εξηντάχρονη πρόσφυγας και ο εξάχρονος εγγονός της έχασαν μ' έναν τραγικό τρόπο τη ζωή τους στο στρατόπεδο προσφύγων στη Μόρια. Ο Τσίπρας τότε δήλωσε συγκλονισμένος ενώ ο αρμόδιος υπουργός Μουζάλας μίλησε για ένα τυχαίο γεγονός. Από τότε και μέχρι σήμερα-δυο μήνες μόνο- είχαμε τρεις επιπλέον θανάτους προσφύγων στον ίδιο χώρο.  Ο τελευταίος μόλις χθες, ένα παιδί από το Πακιστάν περίπου είκοσι χρόνων.

Ενδιάμεσα, βρέθηκαν νεκροί το περασμένο Σάββατο ένας 45χρονος Σύρος και στις 24 Ιανουαρίου ένας 22χρονος από την Αίγυπτο. Στον ίδιο πάντα χώρο, στη Μόρια. Ένα χώρο που τυπικά εποπτεύεται από το υπουργείο μεταναστευτικής πολιτικής. Η απορία πια, δεν αφορά στην απουσία ανάλογων απαλλακτικών για τον εαυτό τους δηλώσεων του πρωθυπουργού ή του αρμόδιου υπουργού (που αποδίδουν τους συνεχείς θανάτους σε τυχαία περιστατικά).

Η απορία είναι κάτι περισσότερο από απλή και θα διατυπωνόταν ακόμα και από τον πιο καλοπροαίρετο για την κυβέρνηση άνθρωπο:στους πόσους θανάτους προσφύγων και μεταναστών παραιτείται ένας υπουργός; Αν όχι για λόγους πολιτικής ευθύνης, τουλάχιστον για λόγους ευθιξίας.

Για να υπάρξει απάντηση σ' ένα τέτοιο ερώτημα, θα πρέπει πρώτα να υπήρχε βούληση για την δημιουργία στοιχειωδώς ικανοποιητικών συνθηκών επιβίωσης για τους χιλιάδες κολασμένους που βρίσκονται στη χώρα μας. Δεν υπήρξε και αυτό φάνηκε από την πρώτη στιγμή. Πεταμένοι σε διάφορα παραπήγματα αφέθηκαν να βιώνουν συνθήκες ανάλογες μ' εκείνες που τους οδήγησαν να εγκαταλείψουν τις χώρες τους. Αν δεν υπήρχαν οι χιλιάδες εθελοντές, οι συνθήκες θα ήταν ακόμα πιο βίαιες.

Το πρόβλημα, όπως εκατοντάδες φορές έχει γραφτεί, δεν συνδέεται με έλλειψη οικονομικών πόρων, αυτοί έρχονται από την Ε.Ε., είναι πολλοί και διανέμονται μ' έναν μάλλον θολό τρόπο. Κανένας δεν μπορεί να δώσει μια εικόνα για το πως ξοδεύονται αυτά τα χρήματα, ενώ ακόμα και πρώην κυβερνητικό στέλεχος (Βουδούρης), είχε αφήσει υπονοούμενα γι αυτό. Το πρόβλημα έχει να κάνει με την έλλειψη βούλησης και την ανικανότητα διαχείρισής του.

Είναι προφανές πως ο Μουζάλας ανέλαβε να κάνει κάτι που τον υπερβαίνει. Δεν είναι οι θάνατοι που μας το δείχνουν αυτό, δεν είναι μόνο αυτοί. Είναι οι τρόποι που στήθηκαν πολλοί χώροι που παραπέμπουν σε απόλυτη προχειρότητα η οποία αναδείχθηκε σε όλο το μεγαλείο της όταν άφησαν εκατοντάδες ανθρώπους να ζουν μέσα σε σκηνές τις οποίες σκέπαζαν τα χιόνια.

Αντικειμενικά, ο υπουργός έχει ευθύνη για όλα αυτά και όχι μόνο. Το αρνείται πεισματικά σε κάθε δημόσια παρέμβασή του. Και αυτό που βρίσκει να πει, είναι πως δέχεται κριτική επειδή θέλουν να ρίξουν την κυβέρνηση μέσω προσφυγικού! Σύμφωνα με τον υπουργό, φταίνε κάποιοι ξενοδόχοι, κάποιοι κάτοικοι των νησιών, κάποιοι άνθρωποι της αντιπολίτευσης. Φταίνε πάντα κάποιοι άλλοι. Ο ορισμός ενός πολιτικού που αρνείται ν αναλάβει την παραμικρή ευθύνη, ενός πολιτικού που αρνείται να απαγκιστρωθεί από μια υπουργική καρέκλα…