Το αεράκι...

Του Γιώργου Σταματόπουλου

Δυσανασχετούν οι ποιητές γιατί δεν υπάρχουν αναγνώστες. Ας πούμε και τούτο: απογοητεύονται οι αναγνώστες γιατί δεν υπάρχουν ποιητές. Γενικά, όταν επικρατεί δυσφορία, φταίνε όλοι, κυρίως οι εξουσιαστικές δομές που δεν επιτρέπουν τη συγγραφή και την ανάγνωση [εννοώ την ελεύθερη γραφή και την ελεύθερη ανάγνωση]. Σαν να κινούνται όλα από σκοπιμότητα, από κάποιας αισχρής μορφής ιδιοτέλεια.

Ακόμη κι όσοι γράφουν ή διαβάζουν αθώα και με ειλικρίνεια και αρετή, στο τέλος συνθλίβονται από την ευκολία και το αναμάσημα κοινοτοπιών και ευηθειών, στις οποίες αρέσκεται η παρούσα κοινωνία.

Μπορεί να φταίει η ανάγκη για το μεροκάματο, μπορεί και η επιταχυνόμενη ραθυμία λόγω άρνησης να συμμετέχει ο καθένας στην ανάταξη -καλέ- της χώρας.

Προκύπτει τυχαία ένα ερώτημα: Πώς η ποίηση, από πανελλήνιο φαινόμενο κατάντησε περιθωριακό και πώς η ανάγνωση υπέστη την ίδια βλάβη;

Προφανώς οι ποιητές δεν μιλάνε για την Ελλάδα και οι αναγνώστες έχουν ξεχάσει τι σημαίνει αυτή η λέξη.

Δέσμιοι σχεδόν όλοι της φιλελεύθερης επεξεργασίας των εννοιών, αρνούμαστε να προβούμε σε εξορύξεις νοημάτων και αποστάξεις πολλαπλών επαναλήψεων -τι φοβόμαστε; Την άγνοιά μας προφανώς [την ψωροπερήφανη άγνοιά μας, παρακαλώ και ας μη φανεί ετούτο σαν ειρωνεία· μια μικρή, ενοχλητική, δε λέω, αλήθεια είναι και πέραν τούτου ουδέν].

Ο πατριωτισμός μόνο ως έμμισθος μπορεί να κυκλοφορεί στον τόπο των ιδεών· κάποιοι επικίνδυνοι ελληνολάτρεις τον πλαταγίζουν και τον κοπανάνε στον αέρα σαν χταπόδι -και πώς απαλλάσσεται κανείς από αυτούς τους αιμοβόρους; Σαν να είναι αργά, πια.

Η αδιαφορία για όσα συμβαίνουν μεταλλάσσεται σε άρνηση της ορθοέπειας [και όχι στυγνών, παραπλανητικών, ορθολογισμών].

Εξ αυτού προκύπτουν αστεία και ανορθόλογα περιστατικά, είτε από τους βουλευτές όλων των κομμάτων είτε από διάφορους που δημοσιολογούν ασύστολα στα τηλεοπτικά παράθυρα.

Εγραψα «αστεία» -επικίνδυνα είναι το σωστό, γιατί μες στην ακατάσχετη φλυαρία, ενδεδυμένη με επιστημονικοφανείς αναλύσεις, κυκλοφορεί πλήρης ανευθυνότητα για το πολεμικό υλικό της χώρας, για την ετοιμότητα τάχα των πολεμικών μας μηχανών και άλλα αδιανόητα για την υλικότητα του σώματος της χώρας.

Με τούτα και με τα άλλα προχωρεί η κυβέρνηση, χαμογελώντας χαιρέκακα για το χαμηλό πεδίο παιδείας ημών των κυβερνώμενων αλλά και αυτών των ιδίων των κυβερνώντων.

Ποιος σκάει για όλα αυτά; Μήπως οι μείζονες ποιητές μας [μείζονες;]; Μπας και ξεσηκώνονται οι απαιτητικοί αναγνώστες [απαιτητικοί;];

Ποιητές [συγγραφείς, γενικά] και αναγνώστες, όλοι διατρέχουμε την επικαιρότητα κατά πώς αυτή διαμορφώνεται -δεν απασχολεί πολλούς εάν αυτή η επικαιρότητα [πραγματικότητα] διαμορφώνεται ερήμην ημών· εμείς είμαστε ανά πάσα στιγμή έτοιμοι να βγάλουμε τα μάτια ο ένας του άλλου.

Και ας αφήσουμε στην άκρη την αποποίηση ευθυνών. 0 κόσμος χάνεται και ημείς άδομεν, φάλτσοι δε οι πλείστοι.

Ούτε ένα αεράκι στα μυαλά ούτε ένα «θεϊκό» σκαμπίλι, μπας και συνερχόμασταν. -Δεν φυσάει.