Τα… παραπολιτικά ποινικά

 

γράφει ο Δημήτρης  Μηλάκας

 

Κάποια πράγματα είναι (θα έπρεπε να είναι) αυτονόητα. Η πολιτική αντιπαράθεση στα αυτονόητα, προφανώς, έχει ελάχιστα περιθώρια για να εξελιχθεί.

 

Υπό αυτήν την έννοια, για τα σεξουαλικά αδικήματα που περιγράφονται στον ποινικό κώδικα, όπως για παράδειγμα ο βιασμός, ο βιασμός ανηλίκων κ.λπ. θα περίμενε κανείς να υπάρχει (ή θα έπρεπε να υπάρχει) μια ενιαία στάση και αντίληψη των πολιτικών δυνάμεων και της κοινωνίας.

Επί της αρχής όλοι συμφωνούμε ότι ο βιασμός, και μάλιστα ανηλίκων, είναι πράξη ειδεχθής. Συμφωνούμε επίσης ότι ο βιαστής (και μάλιστα ο κατά συρροή βιαστής) είναι ένα πρόσωπο για το οποίο η δικαιοσύνη θα πρέπει να εξαντλήσει την αυστηρότητά της.

 

Το πράγμα «στραβώνει», ωστόσο, όταν ο βιαστής εμφανίζεται να είναι «κάποιος», με ισχύ και διασυνδέσεις στην οικονομική και πολιτική ελίτ. Από το σημείο αυτό και έπειτα ξεκινούν οι «χρεώσεις».

Ο κατηγορούμενος (και μέχρι να καταδικαστεί, αθώος) Λιγνάδης «χρεώνεται» στην κυβέρνηση, καθότι αυτή τον επέλεξε και τον τοποθέτησε επικεφαλής του Εθνικού Θεάτρου της χώρας. Πρόκειται προφανώς για μια χρέωση πολιτικού κόστους που η κυβέρνηση επιμένει να μην επιθυμεί να αναλάβει, παρά το γεγονός ότι αυτό το κόστος εκ των πραγμάτων ήδη το έχει καταβάλει.

 

Από την άλλη πλευρά, η επιχείρηση διάχυσης των ποινικά κολάσιμων πράξεων του κατηγορούμενου Λιγνάδη στο σύνολο ή μέρος της κυβέρνησης είναι, προφανώς, αβάσιμη. Μόνο που η κυβέρνηση, με τον τρόπο που χειρίστηκε την υπόθεση και, κυρίως, λόγω της άρνησής της να αναλάβει το πολιτικό κόστος για την επιλογή της, ανοίγει η ίδια τον ανεμιστήρα μπροστά στις λάσπες που εκτοξεύτηκαν και θα εκτοξευθούν εναντίον της.

Ακόμη χειρότερα, η επιλογή της κυβέρνησης να μην αναλαμβάνει το πολιτικό κόστος με το οποίο τη βαρύνει η τοποθέτηση Λιγνάδη ως επικεφαλής του Εθνικού, επιτρέπει να ακούγονται ως «βάσιμα» επιχειρήματα που διατυπώνονται περί ύπαρξης κυκλωμάτων παιδεραστίας, στα οποία ενέχονται πολλοί και διάφοροι υψηλά ιστάμενοι.

 

Καθώς, λοιπόν, η κυβέρνηση επέλεξε να μην προβεί στην επιβεβλημένη ακαριαία αντίδραση και να ομολογήσει την ανάληψη του πολιτικού κόστους, θα υποχρεωθεί να τσαλαβουτήσει στην ποινική λάσπη που άφθονη θα συσσωρευτεί κατά την αναμενόμενη μακρά διαδικασία αυτής της υπόθεσης.  

πηγή