Στο ίδιο έργο θεατές...

Τσουκνίδας Λάμπρος

 

Για άλλη μια φορά η τρόικα συνδέει την εκταμίευση μιας δόσης με τη λήψη κάποιου μέτρου - την απόλυση δημοσίων υπαλλήλων, κατ' αρχήν 7.000 επίορκων, αριθμού δεκαπλάσιου από τους καταδικασθέντες. Την ίδια ώρα, μεγάθυμοι αντιρρησίες, επικαλούμενοι τη μείωση του συνολικού αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων λόγω συνταξιοδοτήσεων και μικρού αριθμού προσλήψεων, εμφανίζουν ως λύτρωση από τις "ωμές απολύσεις" αυτό που συνιστά τον στόχο των ακολουθούμενων πολιτικών: τη συρρίκνωση του δημοσίου τομέα.

Αντί να συζητάμε τι Δημόσιο θέλουμε, πώς θα λειτουργήσει και θα διασφαλίσει ελέγχους, η κοινωνία εθίζεται συστηματικά στην ιδέα ενός όλο και μεγαλύτερου ιδιωτικού τομέα που θα αναλάβει δημόσιες υπηρεσίες

Αφού το κράτος απέτυχε, ας περιορίσουμε το κράτος, μας λένε δακτυλοδεικτώντας κάθε υπάλληλο ως υπαίτιο κάθε ταλαιπωρίας που υφίστανται οι πολίτες, κάθε φαινομένου κακοδιοίκησης. Σαν να λέμε: "Μαζί τα κάναμε". Και όμως, πάνε χρόνια από τότε που Συνήγορος του Πολίτη ήταν ο Ν. Διαμαντούρος, που, ως πηγή της κακοδαιμονίας, είχαν εντοπιστεί νόμοι και εγκύκλιοι.
Να θυμηθούμε; Όταν σου ζητούσε ο υπάλληλος λογαριασμό της ΔΕΗ ή του ΟΤΕ που να πιστοποιεί τη διεύθυνση κατοικίας πεθαμένου συγγενή, για να εισπράξεις τα έξοδα κηδείας από το "α" υποκατάστημα του ΙΚΑ, ειδάλλως σε έστελνε στο "β", η ταλαιπωρία οφειλόταν στον υπάλληλο ή στον κανονισμό λειτουργίας που δημιούργησε η πολιτική δομή; Όταν, προ ετών, φίλος θέλησε να πουλήσει το αγορασμένο με δόσεις αυτοκίνητό του, το οποίο είχε αποπληρώσει κανονικά στην
τράπεζα (είχε τη βεβαίωση), αλλά η εταιρεία από την οποία το είχε αγοράσει, και εμφανιζόταν στην άδεια κυκλοφορίας, είχε κλείσει, έφταιγε ο υπάλληλος που του ζητούσε βεβαίωση παύσης λειτουργίας της εταιρείας ή ο αρμόδιος υπουργός που δεν είχε μπει στον κόπο να τον απαλλάξει από την ποινική και αστική ευθύνη ρυθμίζοντας νομοθετικά το θέμα;
Να θυμηθούμε τα πάλαι ποτέ δημόσια ΚΤΕΟ, όπου χρειαζόταν να περάσεις, για ένα και μοναδικό χαρτί, από δεκατρείς διαφορετικές ουρές (στη μία βεβαιωνόταν η είσπραξη και στη διπλανή εισπράττονταν το ποσό), με αποτέλεσμα να πειστούν οι πολίτες πως η λύση ήταν η ιδιωτικοποίηση των ΚΤΕΟ; Ή, μήπως, να θυμηθούμε πόσες φορές απορρίφθηκαν τεκμηριωμένες επεξεργασίες υπαλλήλων υπουργείων για προγράμματα που θα διασφάλιζαν κοινοτικούς πόρους διότι πρότειναν διϋπουργικές συνεργασίες που στερούσαν από τον υπουργό τη δυνατότητα να παρουσιάσει μόνος το πρόγραμμα;
Έχει πολιτικό ονοματεπώνυμο η αποτυχία τής γραφειοκρατικής δομής του Δημοσίου, των οργανογραμμάτων που δεν ανταποκρίνονται σε καμιά πραγματικότητα, των απίστευτων καθυστερήσεων στην ψηφιοποίηση και δικτύωση των υπηρεσιών, της έλλειψης αξιοκρατίας, της πελατειακής στελέχωσης κρίσιμων υπηρεσιών με χαμηλού εκπαιδευτικού επιπέδου υπαλλήλους. Είναι το ίδιο πολιτικό ονοματεπώνυμο που οχυρώνεται πίσω από υπαρκτές υποθέσεις κακοδιοίκησης ή διαφθοράς -αυτής που στηρίζεται σε ένα πολύπλοκο νομοθετικό πλαίσιο, το οποίο επιτρέπει να προωθούνται νομότυπες λύσεις στη μία ή στην αντίθετη κατεύθυνση (τρανό παράδειγμα οι πολεοδομίες)- για να προωθήσουν, τα προηγούμενα χρόνια, την εξυπηρέτηση πολιτών - πελατών και τώρα την ιδιωτικοποίηση των υπηρεσιών.
Η κοινωνία εθίζεται συστηματικά στην ιδέα ενός όλο και μεγαλύτερου ιδιωτικού τομέα που θα αναλάβει, λ.χ. να μαζεύει τους φόρους, τα σκουπίδια, τους ασθενείς που έχουν ιδιωτική ασφάλιση, τα παιδιά που έχουν να πληρώσουν και πάει λέγοντας, αντί να συζητήσει τι δημόσιο θέλουμε, πώς θα το πετύχουμε και πώς θα διασφαλίσουμε το Δημόσιο συμφέρον με ελέγχους που να ξεκινούν από τα εργασιακά και διατροφικά και να φτάνουν στα μείζονα περιβαλλοντικά ζητήματα. Αυτό είναι που θέλουν να αποτρέψουν.
http://www.avgi.gr/