Ο Ούγκο Τσάβες, η Ευρώπη και η κρίση της

Η Ευρώπη, προφανώς, δεν είναι Λατινική Αμερική. Η Ευρώπη είναι η πλουσιότερη οικονομική «γωνιά» του κόσμου, ο χώρος στον οποίο γεννήθηκαν η δημοκρατία, οι ιδεολογίες που κυριάρχησαν τους τελευταίους αιώνες παγκοσμίως, ο χώρος στον οποίο άνθησαν μεγάλα κινήματα και επαναστάσεις και από τον οποίο εκπορεύτηκε η ωμή αποικιοκρατία, που τόση δυστυχία σώρευσε σε μεγάλες περιοχές του πλανήτη.

Η Λατινική Αμερική υπήρξε πάντα θύμα της αποικιοκρατίας. Μια τεράστια περιοχή του κόσμου, πάμπλουτη σε φυσικούς πόρους, με πάμφτωχους λαούς, διαρκώς ληστευόμενους, με χώρες που κατ’ επανάληψη έγιναν αποικίες – των Ευρωπαίων κονκισταδόρες, των χρηματοπιστωτικών κολοσσών και των αμερικανικών πολυεθνικών.
 
Το αίμα δεν σταμάτησε ποτέ να ρέει ποτίζοντας χούντες, λαϊκούς αγώνες και επαναστάσεις, αλλά και μεγάλα λαϊκιστικά κινήματα τα οποία λειτουργούσαν άλλοτε ως απελευθερωτές και άλλοτε ως οχήματα διατήρησης και ανανέωσης της μοντέρνας αποικιοκρατίας. Σε αυτό το περιβάλλον η εκτεταμένη διαφθορά, η βίαιη εναλλαγή στην εξουσία και ο αυταρχισμός αποτελούν ένα είδος «ρουτίνας», την οποία η Ευρώπη εδώ και χρόνια έχει αφήσει πίσω της – ή τουλάχιστον αυτό θέλει να ελπίζει.

Κανένας στην Ευρώπη δεν θα ήθελε σήμερα έναν Τσάβες – ή άλλου είδους «κομαντάντε» – στη χώρα του. Το ευρωπαϊκό όμως δεν είναι το ορθό μέτρο για να αποτιμήσει κάποιος το προσωπικό ή το πολιτικό μέγεθος του φρεσκοχαμένου Ούγκο Τσάβες, ο οποίος είναι, δικαίως, μια προσωπικότητα με παναμερικανική και παγκόσμια ακτινοβολία.

Η λατρεία του λαού του και η επέκταση του παραδείγματος της Βενεζουέλας σε όλη τη λατινική υποήπειρο, με την ανάδειξη αριστερών κυβερνήσεων, την υιοθέτηση μεγάλων προγραμμάτων εθνικής εκπαίδευσης, υγείας και ανάπτυξης, η ανάδειξη της δυνατότητας των χωρών της περιοχής να ζουν χωρίς τους Βορειοαμερικανούς πάτρονες, η χρήση των φυσικών πόρων προς όφελος των χωρών που τους κατέχουν αποτελούν υποδείγματα που ώθησαν τη Λατινική Αμερική σε πολιτική και δημοκρατική άνοιξη.

Δημήτρης Μηλάκας

Προφανώς η διαδοχή των Τσάβες και Κάστρο, των ηγετών που οδήγησαν στην αλλαγή του πολιτικού τοπίου, δεν είναι σαφές τι θα σημάνουν για τις χώρες τους και την υποήπειρο. Για εμάς ωστόσο είναι χρήσιμο να στρέψουμε τη ματιά μας εκεί για να αποτιμήσουμε τον σημερινό – ευρωπαϊκό – εαυτό μας, καθώς η Ευρώπη, μέσω της τραπεζικής κρίσης, της κρίσης χρέους και της πλήρους επικράτησης του νεοφιλελεύθερου οικονομικού μοντέλου διολισθαίνει ταχύτατα προς τη λατινοποίηση.

Η Ελλάδα μετατρέπεται ταχύτατα σε μια αποικία χρέους με επικυρίαρχους τους δανειστές της, με τη δημοκρατία της να τελεί υπό μερική αναστολή, με τις κυβερνήσεις της εύχρηστες μαριονέτες στα χέρια των επιτηρητών της, με τις υποδομές, τα δημόσια έσοδα, την εθνική περιουσία, τον μελλοντικό πλούτο και τις πλουτοπαραγωγικές (ενεργειακές και άλλες) πηγές της να απαλλοτριώνονται, να κατάσχονται από τους κατόχους χρέους. Αλλά και με τον λαό να έχει διαβεί το κατώφλι της εξαθλίωσης, στα πρόθυρα της ανθρωπιστικής καταστροφής.

Την ίδια μοίρα ακολουθούν πολλές ακόμη ευρωπαϊκές χώρες, αλλά και η αδελφή Κύπρος. Η χρεοκοπία κινδυνεύει να εξελιχθεί και σε εθνική καταστροφή. Ας ρίξουμε λοιπόν στο βλέμμα μας στη Λατινική Αμερική, διότι τα διδάγματα που μπορούμε να αντλήσουμε υπερβαίνουν την αποτίμηση της ηγεσίας του Ούγκο Τσάβες...

http://topontiki.gr/