Νέα μετανάστευση: Το κύμα της μεγάλης φυγής

  της Μαρίας Γερογιάννη
   Μαζική μετανάστευση που θυμίζει άλλες εποχές
Πτυχιούχοι, ειδικευμένοι εργαζόμενοι αλλά σήμερα άνεργοι οι περισσότεροι μετανάστες του 21ου αιώνα
Την ώρα που η κυριαρχία υψώνει τείχη στον Έβρο και η δαιμονοποίηση των μεταναστών στα αρρωστημένα μυαλά των ψηφοφόρων κεφαλαιοποιείται από τα νεοναζιστικά αποβράσματα της Χ.Α., η μετανάστευση από την Ελλάδα διογκώνεται θυμίζοντας το κύμα φυγής για βιοποριστικούς λόγους της μετεμφυλιακής Ελλάδας και της δεκαετίας του 1960.
Οι νέοι μετανάστες είναι κυρίως νέοι, στην πλειονότητά τους πτυχιούχοι επιστήμονες οι οποίοι δεν μπορούν να βρουν δουλειά και ειδικευμένοι εργαζόμενοι σε παραγωγικές ηλικίες που έμειναν άνεργοι.
Η ειρωνεία μάλιστα είναι ότι οι χώρες προορισμού των μεταναστών τους αντιμετωπίζουν περίπου όπως η ντόπια πολιτική εξουσία, ενώ τα αφεντικά σπεύδουν να εκμεταλλευτούν τους απελπισμένους οικονομικούς πρόσφυγες από την Ελλάδα της κρίσης, πρακτική που ακολουθούν με συνέπεια και οι εδώ εργοδότες
.
Στην Αυστραλία, για παράδειγμα, η μετανάστευση είναι απόλυτα ελεγχόμενη και σε πολλές περιπτώσεις γίνεται μέσω της υπογραφής πακέτων με επιχειρήσεις με πιο υποβαθμισμένες αποδοχές και περιορισμένα δικαιώματα. Δέχονται 170.000 το χρόνο, με τον όρο ότι είναι έως 45 ετών και εργάζονται σε συγκεκριμένες ειδικότητες. Σε περίπτωση που ο μετανάστης φθάσει χωρίς να έχει χρήματα για εισιτήριο επιστροφής, εφόσον δεν βρει δουλειά, μπαίνει σε στρατόπεδα μέχρι να απελαθεί. Στη Βρετανία, η κυβέρνηση ήδη μελετά μέτρα για περιορισμό της μετανάστευσης από την Ελλάδα, για να προλάβει ενδεχόμενο κύμα μεταναστών αν ενταθεί η κρίση ή η χώρα βρεθεί εκτός ευρώ.
Παράλληλα, καταγράφονται δεκάδες κρούσματα άγριας εκμετάλλευσης μεταναστών που έπεσαν στην παγίδα επιτήδειων οι οποίοι στήνουν γραφεία ευρέσεως εργασίας ή επιχειρήσεων που αναζητούν προσωπικό και μέσω διαδικτύου βάζουν αγγελίες για θέσεις με αξιοπρεπείς αποδοχές και διαμονή. Το φαινόμενο έχει έξαρση κυρίως στη Γερμανία, και μάλιστα, πολλοί από τους σύγχρονους δουλεμπόρους είναι έλληνες που ζουν ήδη εκεί χρόνια και έχουν επιχειρήσεις ή απλά τιμούν το άθλιο «δαιμόνιο της φυλής» για το οποίοι υπερηφανεύονται οι εδώ κάθε λογής μικρόνοες εθνικιστές και πατριώτες.
Πρόκειται για φαινόμενο που πήρε έκταση και εδώ από τη δεκαετία του 1990 όταν άρχισε η μαζική είσοδος μεταναστών και στη συνέχεια έτυχε και κρατικής αναγνώρισης. Δηλαδή, για απατεώνες που, στην πραγματικότητα, δίνουν δουλειά για 10 ώρες την ημέρα έναντι 500-600 ευρώ το μήνα, ενώ οι μετανάστες κοιμούνται σε άθλια δωμάτια ή αποθήκες πέντε-έξι ή και περισσότερα άτομα μαζί.
Ελπίδες επιβίωσης στο νέο περιβάλλον έχουν μόνο όσοι φύγουν αφού οι ίδιοι πριν εξασφάλισαν εργασία ή ανήκουν στις ειδικότητες που έχουν ζήτηση στις χώρες προορισμού καθώς και εκείνοι που έχουν συγγενείς εκεί.
Κάθε σπίτι και ένας μετανάστης
Ακόμη και σε αυτές τις συνθήκες, πάντως, την τελευταία δεκαετία, τουλάχιστον 850.000 έφυγαν για να εργαστούν ή για να ολοκληρώσουν τις σπουδές τους, ενώ πάνω από το 50% των αποφοίτων Πανεπιστημίων του εξωτερικού δεν επιστρέφουν στην εργασιακή ζούγκλα των μνημονίων.
Ενδεικτικό είναι εξάλλου, ότι μόνο στην ηλεκτρονική πύλη Eures, όπου αναρτώνται οι νέες θέσεις εργασίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, υπάρχουν καθημερινά χιλιάδες βιογραφικά ντόπιων που αναζητούν εργασία σε άλλη ευρωπαϊκή χώρα.
Η μεγάλη φυγή αποτυπώνεται και από τη Γερμανική στατιστική υπηρεσία σύμφωνα με τις μετρήσεις της οποίας, η μετανάστευση από την Ελλάδα αυξήθηκε κατά 80% μόνο το πρώτο εξάμηνο του 2012, ενώ σήμερα υπολογίζεται ότι ξεπερνά το 90%.
Στον καναδικό τύπο, παράλληλα, αναφέρεται ότι η μαζική εισροή μεταναστών από την Ελλάδα την τελευταία διετία είναι ανάλογη με εκείνη των αρχών της δεκαετίας του 1970.
Η πλειονότητα των νέων μεταναστών στρέφεται προς τις χώρες της Ε.Ε. (70%), ενώ μεγάλο κομμάτι οικονομικών προσφύγων αναζητά καλύτερη τύχη στον Καναδά, τις ΗΠΑ και την Αυστραλία (45%) και μικρός αριθμός κατευθύνεται προς τη Μέση Ανατολή και άλλες χώρες (12%).
Σημειώνεται ότι αύξηση της μετανάστευσης παρατηρείται εκτός από την Ελλάδα και από την Ισπανία και την Πορτογαλία, χώρες που επίσης βρίσκονται στη δίνη της κρίσης.
Πρώτος λόγος φυγής είναι η ανεργία, ενώ σχεδόν οι μισοί εργαζόμενοι παραγωγικής ηλικίας αναζητούν τρόπους για να μετακινηθούν σε άλλες χώρες.
Σύμφωνα με πρόσφατα στοιχεία, το 49% των ατόμων ηλικίας 25 έως και 45 ετών, αναζητά εργασία στο εξωτερικό, ενώ στη μετανάστευση προσανατολίζεται η πλειονότητα των ανέργων πάνω από δύο χρόνια.
Για το 36% ο λόγος της μετανάστευσης είναι ο εφιάλτης της ανεργίας και η αδυναμία εύρεσης εργασίας, ενώ το 29% στρέφεται στο εξωτερικό εξαιτίας της έλλειψης προοπτικής.
Οι μετανάστες του 21ου αιώνα είναι έτοιμοι να φύγουν για να εργαστούν με μηνιαίες αποδοχές της τάξης 1.500 ευρώ, ενώ το 48% αναζητά θέση ανάλογη με το αντικείμενό του ή σε συναφές αντικείμενο. Το αδιέξοδο που έχει βρεθεί μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας διαπιστώνεται από το γεγονός ότι το 52% είναι έτοιμο να φύγει αρκεί να βρει οποιαδήποτε εργασία.
Προφανώς για όλα τα παραπάνω οι ελληναράδες έχουν πλήρη άγνοια ή δεν τους αφορούν, γι” αυτό τολμούν ακόμη να στρέφονται κατά ανθρώπων που έφθασαν εδώ διωγμένοι από τη φτώχεια, τους πολέμους και την καταπίεση των εξουσιαστών.
Ωστόσο, είναι τραγικό σε έναν τόπο όπου δεν υπάρχει σπίτι χωρίς τουλάχιστον έναν μετανάστη συγγενή να εκδηλώνεται ρατσιστικό μίσος, την ώρα μάλιστα που τα δικά του παιδιά φεύγουν εξαιτίας του βρώμικου εξουσιαστικού συστήματος που κάποιοι στηρίζουν και συντηρούν με την ανοχή τους. Η προσφυγιά, οικονομική ή πολιτική παλαιότερα, είναι παράγωγο του πολιτικοοικονομικού συμπλέγματος που λυμαίνεται τις ζωές μας και ο μόνος τρόπος για να αντιμετωπιστεί είναι το τσάκισμα αυτού του ανθρωποφάγου μηχανισμού εξουσίας.
Από το 10ο τεύχος της εργατικής εφημερίδας Δράση via http://vathikokkino.com/