Του Θανάση Καρτερού
Υπάρχουν παλιοί που θυμούνται και νεότεροι που έχουν ακούσει ή διαβάσει με πόση αξιοπρέπεια βάδιζαν προς τη φυλακή, προς το μαρτύριο, προς τον Γολγοθά οι κομμουνιστές, οι αριστεροί, οι εραστές της κοινωνικής δικαιοσύνης και των απελευθερωτικών ιδεών όταν σε μαύρες εποχές έπεφταν στα χέρια των εχθρών τους. Πόση παλληκαριά, πόσο ήθος, πόση αφοσίωση σε ό,τι πίστευαν απέπνεε η στάση τους σε ώρες μαρτυρικές και δύσκολες.
Υπάρχουν παλιοί που θυμούνται και νεότεροι που έχουν ακούσει ή διαβάσει για τους διακόσιους της Καισαριανής και τα τελευταία τους λόγια. Για τα παιδιά με τα πρησμένα πόδια που τα 'λεγαν αλήτες. Για τον Μπελογιάννη και την απολογία του, για το τέλος του Άρη. Αλλά και για τον Μουστακλή, τον Παναγούλη, τους νέους της αντίστασης και του Πολυτεχνείου. Για τόσους και τόσους, που κέρδισαν τον σεβασμό φίλων και αντιπάλων με τη στάση τους σε στιγμές που κανένας άνθρωπος δεν εύχεται να ζήσει συνάνθρωπός του.
Παλιοί και νεότεροι βλέπουν τώρα τους Κασιδιάρηδες, λυσσασμένους εχθρούς όλων των παραπάνω, και αισθάνονται απέχθεια. Και θλίψη για το είδος. Μπρατσάρες, στολές, πολεμικές ασκήσεις, οπλοστάσια, σβάστικες, φωτογραφίες του Χίτλερ, γερμανικά κράνη, ρόπαλα και μαχαίρια -πολεμιστές με τα όλα τους να πούμε. Αλλά, μόλις ο εισαγγελέας τους έπιασε από το αφτί, ο ένας κλαίει στο τηλέφωνο, ο άλλος γαβγίζει ανοησίες, η άλλη πετάει καφέδες και σάλια κι ο αρχηγός αποτυπώνει στον φακό έναν μορφασμό πανικού και μίσους.
Ένα μάτσο χάλια εν ολίγοις, ένας θίασος της συμφοράς, που θα προκαλούσε γέλιο με τον φαρισαϊκό πατριωτισμό και τον αγκυλωτό του ελληνοχριστιανισμό, αν δεν είχε προκαλέσει τόσο πόνο, τόσο αίμα, τόσες πληγές. Με θιασάρχη, πρωταγωνιστές και κομπάρσους ζωσμένους κουμπούρια, έτοιμους να κακοποιήσουν, να μαχαιρώσουν, να σκοτώσουν. Αλλά ανέτοιμους, όπως αποδείχτηκε, να αντιμετωπίσουν και το παραμικρό για όσα ανείπωτα διέπραξαν και σχεδίαζαν. Πίστευαν προφανώς οι ηλίθιοι ότι η ασυλία τους ήταν αιώνια και ούτε περνούσε από το ναζιστικό μυαλό τους ότι ήταν αναλώσιμοι για τους προστάτες τους.
Αυτά τα ρεμάλια είναι το ένα άκρο και "οι άλλοι" το άλλο; Ε, αν κάποιος κυνηγάει ακόμα τέτοιες συγκρίσεις, ας υποχρεωθεί ως κυνηγός να περάσει μερικές ώρες στο ίδιο κελί με τον Λαγό. Σίγουρα θα βγει πιο φωτισμένος...