Ο Λέων της Σπάρτης πήρε ανάποδες

Οταν καταγγέλλεις το Μνημόνιο, καταγγέλλεις ταυτοχρόνως τη δανειακή

σύμβαση (που περιέχει) και διαπραγματεύεσαι εκ νέου μιαν άλλη, χωρίς μνημόνιο, Είναι τόσον απλό.

Η υπάρχουσα δανειακή σύμβαση κινείται μέσα στο πλαίσιο του Μνημονίου, το οποίο όμως την υπερβαίνει, επιβάλλει ένα ευρύτερο πολιτικό πλαίσιο (που αφορά, εκτός απ’ την εκτέλεση της σύμβασης, σε πλήθος άλλων μέτρων οικονομικών, διαρθρωτικών, πολιτικών) και προκαλεί ανάλογες πολιτειακές μεταλλάξεις.

Καταργώντας το Μνημόνιο, εν πρώτοις καταργείς το πολιτικό πλαίσιο (της υπαγορευόμενης έξωθεν πολιτικής) και βγαίνεις απ’ την πολιτειακή μετάλλαξη (αποκαθιστώντας την αυθεντία του Συντάγματος). Μετά

είναι στο χέρι σου, αναλόγως της εντολής αλλά και της δύναμης που σου έχει δώσει ο λαός, να διαπραγματευθείς εκ νέου ή (αναλόγως των εξελίξεων) να καταγγείλεις ολοσχερώς τη δανειακή σύμβαση, να

εξετάσεις τη νομιμότητα του χρέους, το μέγεθος, τη διάρκεια, να διεκδικήσεις τις πολεμικές αποζημιώσεις και ό,τι άλλο θα βελτιώσει τη θέση του λαού, αν αυτή είναι και όχι άλλη η πολιτική σου βούληση. Είναι τόσον απλό.

Κι επειδή θα σου την πέσουν θεοί και δαίμονες, αν έχεις τον λαό στο προσκήνιο θα μπορείς να προχωράς σε συμφωνίες ή μονομερείς ενέργειεςαναλόγως.

Τα υπόλοιπα είναι ψειρίσματα. Από μεν τα δεξιά για να καταδηλώνεται πολυγλωσσία στον ΣΥΡΙΖΑ, να του χρεώνεται αμφιθυμία περί το πρακτέον, δημαγωγία πασόκιου τύπου κι αμφιβολίες περί το κατορθωτόν. Από πλευράς δε του ΚΚΕ αιτιάσεις δίκην δίκης προθέσεων, διότι όποιος δεν θέλει να ζυμώσει, δέκα μέρες κοσκινίζει. Και τα δύο απελπίζουν τον λαό το ίδιο.

Το Μνημόνιο ούτε είναι ούτε ταυτίζεται με τις δανειακές συμβάσεις(που περιέχει), την τήρηση ή την αναθεώρησή τους απ’ την παρούσα κυβέρνηση ή μιαν άλλη. Είναι μια ευρύτερη, άνωθεν επιβληθείσα πολιτική δομή που λαμβάνει πρόνοια για ένα πλήθος θεμάτων, εργασιακά, ασφαλιστικά, διεθνών σχέσεων και άλλων, που οδηγούν στη μεταμόρφωση της Ελλάδας σε μια «άλλη» χώρα, φόρου υποτελή, Ειδική Οικονομική Ζώνη, μάλιστα επ’ αόριστον.

Αλλά, ας πάμε στα τρέχοντα. Σφίξανε τα γάλατα, ανάμνηση το success story, δεν περπατάει η θεωρία των δύο άκρων, μπούρδες το πρωτογενές πλεόνασμα, γύρισε δαρμένος απ’ τας Ευρώπας ο κ. Στουρνάρας, πλάκωσε και ο κ. Τόμας Βίζερ απ’ το Euro Working Group ζητώντας νέα μέτραώς τον Δεκέμβριο, άρχισαν οι κουβέντες για νέο δάνειο και συνεπώς για νέα μέτρα - παίδες, χανόμαστε!

Κι έπεσε σε περισυλλογή το Μαξίμου. Σώπασαν και τα παπαγαλάκια, να ακούσουν τι σκέφτεται ο αρχηγός, τον λόγον έλαβαν οι κότες: «να το πούμε miniμνημόνιο», «να τους το φέρουμε μαλακά» – όμως

την έχουμε ξαναπαίξει αυτήν την παράσταση, θα μας πάρουν με ταγιαούρτια - «εγώ καταδικάζω τα γιαούρτια απ’ όπου κι αν εκτοξεύονται» έγρουξε ο Σίμος, τον αγριοκοίταξαν οι άλλοι, έλαβαν τον λόγο οι ιέρακες: «Ωρα

να ξαναγίνεις αντιμνημονιακός, αρχηγέ!».

- Ορίστε;

- «Μην τρομάζεις, Πρόεδρε! Θα τρίξεις τα δόντια στη Μέρκελ, τώρα που θα έρθει ο Τόμσεν θα βάλεις τον Μηταράκη να τον βουτήξει απ’ τον γιακά, και θα πας για ρήξη! Θα απειλήσεις με εκλογές - μόλις συναισθανθούν οι Γερμαναράδες ότι υπάρχει ο κίνδυνος να αναλάβει την εξουσία ο Τατσόπουλος και οι σταλινοπαράφρονες που τον ψήφισαν, θα παραδοθούν αμέσως. Θα μπεις θριαμβευτής στο Βερολίνο απ’ την πύλη του Βραδεμβούργου και οΠρετεντέρης θα καρφώσει τη σημαία του Mega στην κορυφή τηςΜπούντεσμπανγκ, στην καρδιά του κτήνους!»…

Ο αρχηγός δάκρυσε! «Θα καταδίκαζε ποτέ ο Κολοκοτρώνης τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται;», σκέφτηκε. Αναθάρρησε και ρώτησε τον Βαγγέλη, «εσύ, Μπενύτο, τι λες;».

- Αντώνη, σου θυμίζω ότι πρώτος εγώ έριξα την Τρόικα στη θάλασσα, πρώτος εγώ πήγα να εισβάλω στη Συρία, πρώτος εγώ έκανα τη Λίστα Λαγκάρντ απόκρυφο Ευαγγέλιο, εγώ είμαι ο Νόμος περί Ευθύνης Υπουργών, συνεπώς εγώθα ηγηθώ της επίθεσης! Εμπρός, σύντροφοι, στα Γουναράδικα!

- Να ’χαμε μαζί μας και τον Φώτη, αναστέναξε νοσταλγικά οΧρύσανθος (του έλειπε το άλλο του άκρο).

- Μη γίνεσαι απάνθρωπος, τον μάλωσε ο Αρχηγός. Ανθρωποι είναι και οι Γερμανοί. Αλλωστε η δημοκρατία δεν εκδικείται, αποζημιώνεται. Με ’κείνα τα υποβρύχια τι γίνεται, Βαγγέλη; είναι μάχιμα;

Κι έτσι, μ’ αυτόν τον ρυθμό, γεμάτη ενθουσιασμό, κράτησε η συζήτηση έως το βράδυ το βαθύ, πάντα στο «πνεύμα του Μετώπου», πάντα στο πνεύμα του Ζαππείου.

Η μέρα ξημέρωσε βρίσκοντας την Αθήνα γεμάτη συνθήματα: ΕΞΩ ΤΑ ΜΝΗΜΟΝΙΑ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ.

Η χώρα πήρε ανάσα. Αλλαξε σελίδα. Απ’ τη σελίδα 45 του Μνημονίου πήγε στη σελίδα 46. Ως άλλον πανηγυρικόν της ημέρας, ο κ. Χρυσοχοΐδηςδιάβαζε απ’ τα μεγάφωνα τη σελίδα 46 (του έμεναν να διαβάσει άλλες 2.314 σελίδες), ενώ κατασυγκινημένοι λαδέμποροι της κατοχής μοίραζαν στα πλήθημπιτονάκια με πετρέλαιο θέρμανσης. Επιτέλους! νίκη

νίκη!

νίκη!

όπως φωνάζαμε κι επί Σημίτη κάθε φορά που έβγαινε στο εξωτερικό ο ευλογημένος και γύριζε με ένα κομμάτι Ελλάδας να μας λείπει…

ΣΤΑΘΗΣ στο enikos.gr