ΚΡΥΟ

Ένα 13-χρονο κορίτσι στην Θεσσαλονίκη έχασε την ζωή του λόγω αναθυμιάσεων από αυτοσχέδιο μαγκάλι. Πέρσι τέτοια εποχή είχαμε θύματα άλλα νέα παιδιά στην Λάρισα, από αυτοσχέδια σόμπα και από μη γνώση πως να την χειριστούν. 

Άνθρωποι που δεν έχουν να πληρώσουν το ρεύμα, χιλιάδες νοικοκυριά που αναγκάζονται να διακόψουν την παροχή, οικογένειες που δεν μπορούν να προσφέρουν τα απαραίτητα στα μέλη τους.

Οι ηθικοί αυτουργοί αυτής της κατάστασης μάλιστα έχουν το θράσος να συλλαμβάνουν την χαροκαμένη μητέρα, επειδή δεν είχε άδεια παραμονής, ως μετανάστρια από την Σερβία. Η όλη σκληρότητα στο μεγαλείο της.

Δηλαδή πόσο πιο απάνθρωπο και τιμωρητικό μπορεί να είναι ένα κράτος, όταν δεν σέβεται καν τον πόνο μιας μάνας, αλλά μάλιστα την απελαύνει; Και την θεωρεί έστω και εξ’ αμελείας, δολοφόνο; Πόση “νομιμότητα” μπορούμε ν’ αντέξουμε τελικά;

Μια νομιμότητα που την ξεχνάνε όταν δεν βολεύει για να φτιάξουν νόμους Φρανκενστάιν, αδιαφορώντας για το αν μπορεί τελικά αυτή η χώρα να προσφέρει έστω τα ελάχιστα σε όσους την κατοικούν, ή τουλάχιστον να τους δώσει την δυνατότητα να τα αποκτήσουν.

Φτάσαμε στο σημείο να μην μας σοκάρει όταν ένα σπίτι δεν μπορεί να έχει ηλεκτρικό, ανεχόμαστε έναν θάνατο μιας μικρής, όπως ανεχθήκαμε κι άλλους, σαν να είναι το πιο φυσιολογικό πράγμα στην ελληνική κοινωνία.

Εις το όνομα μιας λιτότητας-δολοφόνου, με μια εξουσία που πατάει επί πτωμάτων προκειμένου να διασώσει το σάπιο κουφάρι της, που συνεχώς ξανατονώνεται. Τελικά τι έχουμε γίνει; Παγωμένοι από το κρύο στην ψυχή ή από το πιο ισχυρό σοκ που μας επιβάλει να μένουμε αποσβολωμένοι μπροστά σε θανάτους, αδικίες και φτώχεια.

Το μόνο που λείπει είναι να ζητάμε συγνώμη κιόλας, για τους άστεγους, τους αυτόχειρες, τους άνεργους, αυτούς που πεθαίνουν από σόμπες και μαγκάλια, αυτούς που παθαίνουν δηλητηριάσεις επειδή τρώνε από τα σκουπίδια κτλ.

Μένει να ζητήσουμε συγνώμη γιατί είμαστε παραπονιάρηδες, ενώ έχουμε κοτζάμ success story, να κλείσουμε αυτιά και μάτια και στόματα, πλησιάζουν και Χριστούγεννα τι διάολο, δεν πρέπει να μαυρίζουμε και την ψυχή μας, πως θα κάνουμε τα ψώνια, ας μην είμαστε λαϊκιστές, κρατάμε πίσω την χώρα εμείς με τις απαιτήσεις μας.

Ας αφήσουμε τους φτωχούς να αφανιστούν, αυτοί φταίνε εξάλλου για την κατάντια τους, ας πούμε και επιχειρήματα του στυλ “αφού δεν ήξεραν ν’ ανάβουν μαγκάλι τι το ήθελαν;“, ας ενοχοποιήσουμε κι άλλο τα θύματα, ας τα ρίξουμε όλα στην προσωπική ευθύνη, ας πούμε “όπου φτωχός κι η μοίρα του“.

Ας μιλήσουμε για θετική ενέργεια, εξάλλου πάντα οι ισχυροί επιβιώνουν δεν το ήξερες αυτό; Κι ας κοιτάξουμε με αισιοδοξία το μέλλον. Όχι άλλο κάρβουνο.

http://strangejournal.wordpress.com/