Εγώ και ο εγώς μου

…γράφει η Μαρία Θεοδωράκη

 Πολλές φορές αναρωτήθηκα για το πόσο δύσκολο είναι να πάρουμε αποφάσεις. Πως είναι δυνατόν εφόσον ξέρεις τι θες και τι σε κάνει ευτυχισμένο, να κάθεσαι για καιρό και να καις τον εγκέφαλο σου με όρους, προϋποθέσεις και αποτελέσματα. Πως μπορείς να αρνείσαι αυτό που για χρόνια ήταν η μόνη λύτρωσή σου; Πως μπορείς να πληγώνεσαι και μετά να πληγώνεις; Νομίζεις ότι το μυαλό σου είναι ικανό να ελέγξει όλα όσα σκέφτεσαι; Και έπειτα, πόσο σκληρός είσαι μαζί του και το βάζεις στη διαδικασία να διαλέξει μια από όλες αυτές τις σκέψεις και να τις κάνει πράξη; Χωρίς να το καταλαβαίνεις κάθε φορά που φτάνει η στιγμή να κάνεις μια κίνηση χωρίζεσαι στα δυο. Και δεν έχει να κάνει με τις λογικές και τη καρδιά που ακούω τις περισσότερες φορές. Η λογική δεν υπάρχει πουθενά χωρίς να προϋπάρχει μια καρδιά να χτυπάει για ένα στόχο. Αναφέρομαι στα δυο εγώ που κρύβεις μέσα σου. Τους δύο εχθρούς που δημιουργούν αυτή την έκρηξη κάθε φορά που βρίσκεσαι σε αδιέξοδο.

   Το πρέπει και το δε πρέπει, το μπορώ και το θέλω, το τώρα και το αργότερα. Όλα πολεμάνε μέσα σου μεχρι να νικήσει ένα απο τα δύο. Παρόλα αυτά κανένα δεν ειναι σίγουρος νικητής και μένεις για καιρό στη γωνιά σου κατηγορώντας τον άλλο σου εαυτό. Σπάνια είσαι μόνος. Θέλει πολυ προσπάθεια για να κερδίσεις τη μοναξιά. Ξέρεις πότε συμβαίνει αυτό; Όταν το ένα από τα δύο εγώ σου σε εγκαταλείπει. Όταν πια φτάνεις στο σημείο να μη σκέφτεσαι διπλά. Καλώς ή κακώς η δεύτερη σκέψη είναι αυτή που επαληθεύει τη πρώτη. Τι γίνεται όμως όταν έχεις μόνο μία; Μένεις μισός, αναζητώντας κάποιον να σε συμπληρώσει. Κανένας όμως δεν ειναι ικανός να συμπληρώσει με ακρίβεια αυτό το κομμάτι που λείπει. Μόνο ο άλλος σου εαυτός. Αυτός που κατηγορούσες πάντα για ό,τι σου πήγαινε στραβά. Δεν υπάρχει χειρότερο πλήγμα απο το να χάνεις τον εαυτό σου. 

   Τον έχασες, ή κάποιος τον πήρε μαζί του; Υπάρχει και η μικρή πιθανότητα του να τον χάρισες εσυ ο ίδιος. Μη νομίζεις, σ'αυτη τη βρώμικη κοινωνία γεννιούνται τα πιο δυνατά συναισθήματα. Άλλες φορές τον προστατεύεις τόσο πολύ που ασφυκτιεί και φεύγει μόνος του και άλλες τον παρατάς όπου βρεις και στον κλέβουν. Και μετά παλεύεις να συνεχίσεις τη ζωή σου μόνο με το ένα εγώ που σου απέμεινε. Μονές σκέψεις, μονές πράξεις. Δε προλαβαίνεις να κάνεις μια σωστή και η επόμενη είναι λάθος. Ακριβώς γιατί λείπει αυτό που είναι ικανό να κοντρολάρει τα πάντα μέσα σου. Να σε ταρακουνάει κάθε φορά που γίνεσαι παθητικός και η άμυνα σου ειναι ανύπαρκτη. Να σε κάνει να αποφεύγεις αυτό που ξέρεις καλύτερα από όλους ότι είναι επικίνδυνο. Να σου δίνει αυτή την εναλλακτική επιλογή που μετά από κάθε πτώση θα μπορεί να σε σηκώσει έστω και στο ένα πόδι. 

   Το πιο σημαντικό όμως είναι να σε κάνει να αλλάξεις το τρόπο που βλέπεις τον κόσμο. Για πρώτη φορά στη ζωή σου να πάψεις να είσαι απόλυτος και να βρεις τη λάμψη σε κάθε τι διαφορετικό από σένα. Το μίσος προέρχεται απο αυτούς τους μισούς ανθρώπους. Γι'αυτό ποτέ δε θα καταλάβω αν η λέξη «μισάνθρωπος» αναφέρεται στον μισό ή σε αυτόν που μισεί. Μια αλλαγή στη σκέψη σου είναι ικανή να αλλάξει τη σκέψη όλων αυτών που ειναι γύρω σου. 

   Και τωρα εσύ που εμεινες έτσι τι καταλαβαίνεις; Τώρα που δίνεις μυαλό και ψυχή σε ανήθικους ανθρώπους. Τώρα που η υποτιθέμενη ευτυχία ορίζεται ως η απόλαυση των πάντων χωρίς όρια. Και η δημοκρατία της ψυχής που πήγε; Που πήγε αυτη η απέραντη ελευθερία με όριο την ελευθερία του άλλου; Που πήγε ο σεβασμός και η ανθρωπιά; Που πήγε η εκτίμηση; Όλα τα θάψαμε μαζί με το άλλο μας εγώ στη προσπάθεια να κάνουμε τα πάντα μόνοι μας και το μόνο που καταφέραμε είναι να χαθεί το χαμόγελο των ματιών μας σε κάθε ομορφιά που δε μπορούμε να ζήσουμε...

http://an8rwpakos.blogspot.gr/