Η κεντροαριστερά ανάμεσα στον Βορίδη και τον Βενιζέλο

Του Μάκη Ανδρονόπουλου

Ένα μήνα μετά τις εκλογές του Ιουνίου του 2012 επισημαίναμε σε ένα άρθρο ότι η ανασυγκρότηση του κέντρου είναι στρατηγική προτεραιότητα των συστημικών δυνάμεων και ότι ο χώρος του κέντρου πρέπει να απασχολήσει στρατηγικά την ριζοσπαστική Αριστερά,  γιατί εγκυμονεί σοβαρούς κινδύνους στην προοπτική να αναλάβει την διακυβέρνηση της χώρας. Τονίζαμε δε ότι το 1958, όταν η ΕΔΑ αναδείχθηκε Αξιωματική Αντιπολίτευση με 24,42%, η δεξιά αντέδρασε άμεσα με εντατικές δόσεις αυταρχισμού, την ενεργοποίηση των παρακρατικών, ενώ  διευκόλυνε με τον εκλογικό νόμο τους αρχηγίσκους των κεντρώων κομματιδίων να συγκροτήσουν ένα μήνα πριν τις εκλογές της «βίας και νοθείας» του 1961 την Ένωση Κέντρου που αναδείχθηκε δεύτερο κόμμα με περισσότερο από το 33% των ψήφων ενώ η Αριστερά έπεσε κάτω από το 15%.

Δεν ξέρουμε αν η ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα, όπως ορισμένοι ισχυρίζονται, βλέποντας το μεσαίο χώρο ανάμεσα στον Βορίδη και τον Βενιζέλο, αλλά ήδη έχουμε εκδηλώσεις ασυγκράτητου κυβερνητικού αυταρχισμού (ύποπτο κλείσιμο της ολομέλειας της Βουλής, υποχρέωση σε παραίτηση του Θεοχάρη κ.ο.κ.). Για τον εκλογικό νόμο πολλά ακούγονται. Όμως, όλα αυτά πρέπει να ενεργοποιήσουν άμεσα την Κουμουνδούρου γιατί η κινητικότητα που αναπτύσσεται στον ευρύτερο χώρο του κέντρου εγκυμονεί δυναμικές που μπορεί να μην εκδηλώθηκαν την περίοδο 2012-2013, αλλά έκαναν την εμφάνισή τους το 2014. Παρά τον καταποντισμό του ΠΑΣΟΚ/Ελιά και της ΔΗΜΑΡ, ο ευρύτερος χώρος του κέντρου συγκέντρωσε πάνω από 20% (1.158.000 ψήφους)!

 Ήτοι ΠΑΣΟΚ/Ελιά 8,02% (457.585), Ποτάμι 6,6% (376.655), τρίτοι οι «Έλληνες Ευρωπαίοι Πολίτες» του Χατζημαρκάκη 1,44% (82.220) πολύ πάνω από την τέταρτη ΔΗΜΑΡ 1,2% (68.698), ακολουθούν μαζί «Οικολόγοι Πράσινοι & Πειρατές» 0,9% (51.577) και Γέφυρες (Δημιουργία Ξανά & Δράση) με 0,9% (51.544), Ένωση Κεντρώων 0,65% (38.841) και Πράσινοι-Αλληλεγγύη 0,5% (28.391) και κάτι άλλα κομματίδια των 5.000 ψήφων έκαστο…

Το ιδεολογικό τόξο όλων αυτών περιλαμβάνει από απλούς φιλελεύθερους κεντρώους μέχρι σοσιαλδημοκράτες, από μεταρρυθμιστές αριστερής καταγωγής μέχρι σοσιαλιστές, από νεοφιλελεύθερους μέχρι μεταμοντέρνους απολιτίκ. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι ο μέσος ιδεολογικός όρος όλων αυτών των τάσεων είναι η σοσιαλδημοκρατία και οι μεταρρυθμίσεις. Όμως, η σοσιαλδημοκρατία έχει μετατραπεί σε δεκανίκι του νεοφιλελευθερισμού. Σε ότι αφορά τους εγχώριους σοσιαλδημοκράτες που υπό τον Κώστα Σημίτη είχαν τη μεγάλη ευκαιρία να κάνουν μεταρρυθμίσεις και να αλλάξουν τα πάντα στο πλαίσιο του πασοκικού οράματος, υιοθέτησαν αβλεπί την νεοφιλελεύθερη ατζέντα, μπήκαν με λάθος ισοτιμία στο ευρώ, απροετοίμαστοι να ελέγξουν τις τιμές, πλήρωσαν τα έργα τρεις φορές πάνω, πότισαν τη φούσκα του χρηματιστηρίου και στον κόρφο τους επωάστηκε η λερναία ύδρα της διαφθοράς και της διαπλοκής. Οι 58 εστέτ των μεταρρυθμίσεων απέφυγαν το καπέλωμα του Ευ. Βενιζέλου, αλλά δεν λένε ποιες μεταρρυθμίσεις θέλουν, όπως άλλωστε και ο politically correct κυρ Φώτης, ο οποίος δεν λέει τίποτε για τα σκάνδαλα και τη δικαιοσύνη, εκθέτοντας τον πολιτικό χώρο της φερόμενης ως ανανεωτικής αριστεράς. Κάπως έτσι, χρειάστηκε ο Παύλος Γερουλάνος να επιχειρήσει να επαναφέρει τη λέξη «σοσιαλισμός» στην συζήτηση. Από εκεί και πέρα, είναι οι φιλελεύθεροι Χατζημαρκάκης, Τζίμερος, Σκυλακάκης που ίσως είναι το πιο ιδεολογικά καθαρό κομμάτι του ευρύτερου χώρου και το Ποτάμι που θα δούμε αν θα φουσκώσει ή θα ξεραθεί.

Ο Βενιζέλος ως πόλος απώθησης: Εννοείται ότι υπάρχει και το ΠΑΣΟΚ/Ελιά του Βενιζέλου από τη μια και το ΠΑΣΟΚ όλων των άλλων από την άλλη. Η αλλαγή πολιτικής γραμμής που θέτουν με άρθρα τους διάφορα στελέχη του ΠΑΣΟΚ, η 5η φάλαγγα που λέει ο Βενιζέλος, δεν φαίνεται να έχουν συγκεκριμένο σχέδιο ανατροπής και συντονισμό. Όμως, βλέπουν την έντονη κινητικότητα στον ευρύτερο χώρο – ο Χατζημαρκάκης φλερτάρει με Δημάρ, ο Θεοδωράκης με το κόκκινο πουκάμισο τη Δημάρ, αλλά και την πασοκοελιά κ.ο.κ.- και ξέρουν ότι κανείς από και αυτούς δεν θέλει τον Βενιζέλο γιατί πάσχει από ηγετική ακράτεια και φοβούνται ότι θα τους καταπιεί. Γι΄ αυτό και πρέπει να απαλλαγούν από αυτόν γιατί λειτουργεί ως πόλος απώθησης. Όμως, φαίνεται ότι δύσκολα ο Ευάγγελος θα χάσει την αρχηγία, καθώς: α) το συνέδριο που ετοιμάζει δεν έχει καταστατική δυνατότητα να αλλάξει αρχηγό, β)  το καταστατικό προβλέπει από το 2007 την εκλογή αρχηγού απ΄ ευθείας από τη βάση. Να θυμίσουμε ότι ο Βενιζέλος πήρε την αρχηγία του ΠΑΣΟΚ σε ιδιαίτερες συνθήκες και τρόπο. Στην εθνική συνδιάσκεψη του ΠΑΣΟΚ στις 12 Μαρτίου του 2012 ανακηρύχθηκε ο μοναδικός υποψήφιος για το αξίωμα του προέδρου του κόμματος, καθώς ήταν ο μόνος που κατάφερε να συγκεντρώσει τον απαραίτητο αριθμό υπογραφών βάσει καταστατικού, γ) είναι μάλλον σαφές  ότι ακόμη και η εκλογή από τη βάση φτιάχνεται, μπορεί να ψηφίσουν και οι φίλοι από τη Συγγρού, δ) οπότε μένει μόνο η Κοινοβουλευτική Ομάδα, η οποία θα μπορούσε να τον αμφισβητήσει μην ψηφίζοντας κάποιο σοβαρό νομοσχέδιο της κυβέρνησης, αλλά κι αυτό το έλυσαν με το κλείσιμο της Βουλής. Δηλαδή, η όποια δυνατότητα μετατίθεται για Σεπτέμβριο- Οκτώβριο. Λένε ορισμένοι ότι ο σοσιαλιστικός χώρος αν θέλει να σώσει την ψυχή του, ένας τρόπος υπάρχει: να ανατρέψει την κυβέρνηση… και βέβαια, όχι κατόπιν εορτής.

Η λίμνη της εξουσίας: Κάπως έτσι, αυτό το 20% των ψηφοφόρων βρίσκεται εγκλωβισμένο ανάμεσα στο νεοκεντροδεξιό Βορίδη και το νεοφιλελεύθερο Άδωνη (για να μην ξεχνάμε και την κεντρο-δεξιά, δηλαδή την δεξιά που θέλει να καταπιεί το κέντρο) και στον τυχοδιωκτισμό του Βενιζέλου, τον ρεβανσιμό του ΓΑΠ, τις μωροφιλοδοξίες της Φώφης και τις θεμιτές φιλοδοξίες των νεωτέρων (Σταύρος Θεοδωράκης,Θ. Μωραίτης, Χατζημαρκάκης κ.ά.), τις ονειρώξεις των 58, των υπαρξιακών αναζητήσεων των γηραλέων της Δημάρ κ.ο.κ. Από τα αριστερά τους έχουν ένα ΣΥΡΙΖΑ που εκ των πραγμάτων θα οδηγηθεί σε μια νέα στρατηγική προσέγγισης του χώρου.

Επειδή όμως πρέπει να μιλάμε και με όρους κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης, πρέπει να βάλουμε στην ανάλυση τους ανεξάρτητους βουλευτές, δηλαδή τους διαγραφέντες από ΝΔ και ΠΑΣΟΚ και τους ανεξαρτητοποιημένους από ΔΗΜΑΡ και ΑΝΕΛ. Όλοι αυτοί αυξάνουν τον αριθμό τους, καθώς τελευταία προστέθηκαν οι νέο-ανεξαρτητοποιημένοι Καπερνάρος και Ιατρίδου από τους ΑΝΕΛ και Οικονόμου από τη ΔΗΜΑΡ και φθάνουν πλέον τους 23. Από αυτούς, 16 έχουν συγκροτήσει κοινοβουλευτική ομάδα τους «Ανεξάρτητους Δημοκρατικούς Βουλευτές» από τους οποίους λέγεται ότι θα φύγουν ο Λοβέρδος και ο Αηδόνης για να πάνε ΠΑΣΟΚ, εκτός κι αν μείνουν να κάνουν τη δουλειά από μέσα. Γιατί ο Λοβέρδος να μην φαντασιώνεται τον εαυτό του αρχηγό των 16 (+7). Στην Ελλάδα ζούμε! Από την άλλη, είναι σαφές ότι ΝΔ και ΠΑΣΟΚ προσπαθούν να προσεταιριστούν ανεξάρτητους για να συγκεντρώσουν τους 180 που θέλουν για την εκλογή προέδρου της Δημοκρατίας.

Συνεπώς, όλο το πολιτικό παιγνίδι θα παιχτεί γύρω από τη λίμνη του ευρύτερου χώρου της κεντροαριστεράς και των ανεξάρτητων βουλευτών (άσχετα αν μεταξύ αυτών είναι δύο πρώην χρυσαυγήτες και σκληροί δεξιοί). Η ΝΔ έχοντας μεγάλες απώλειες από τα δεξιά της, θα επιχειρήσει όπως όπως άνοιγμα προς το κέντρο, ιδιαίτερα δε αν δει πως ο Βενιζέλος χάνει το παιγνίδι. Εννοείται ότι στο χώρο αυτό απευθύνεται και ο ΣΥΡΙΖΑ δίνοντας αρχικά έμφαση στο ευρωπαϊκό του προφίλ, αν και αναμένονται κι άλλες πρωτοβουλίες. Ιστορικό προηγούμενο υπάρχει. Όπως το ΠΑΣΟΚ εκμηδένισε και απορρόφησε την Ένωση Κέντρου-Νέες Δυνάμεις, έτσι και ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να απορροφήσει τον χώρο της κεντροαριστεράς.

Πώς μπορεί να εμποδιστεί ο προσεταιρισμός της κεντροαριστεράς από τις μνημονιακές δυνάμεις: Ο ΣΥΡΙΖΑ χρειάζεται 121 βουλευτές για να μπλοκάρει την εκλογή προέδρου της Δημοκρατίας και να γίνουν εκλογές, τις οποίες πρέπει να κερδίσει με αισθητή άνοδο των ποσοστών του και γιατί όχι, με αυτοδυναμία. Άρα, το πρώτο που έχει να κάνει είναι κλειδώσει από τώρα συμμαχίες με δεσμευτικές δηλώσεις από τους ανεξάρτητους βουλευτές, το ΚΚΕ, τους ΑΝΕΛ για το μπλοκάρισμα της εκλογής προέδρου και με συνεχή επιβεβαίωση της συμφωνίας.

Μετά την επιβεβαίωση της ιδεολογικής επικυριαρχίας του ΣΥΡΙΖΑ στο χώρο της αριστεράς και την ανυπακοή των οπαδών του ΚΚΕ στην ηγεσία του στο β΄ γύρο των αυτοδιοικητικών εκλογών, ο Περισσός έχει την ευκαιρία να αποδεχθεί την πραγματικότητα, και να συμβάλει στην ανατροπή της κυβέρνησης, σώζοντας την ιστορία των αγωνιστών του και παίρνοντας ευθέως θέση στο θέμα της εκλογής ΠτΔ. Αυτό πρέπει να γίνει τώρα με μια δήλωση γενναιοφροσύνης και υπέρβασης.  Οι ΑΝΕΛ έχουν τοποθετηθεί, αλλά πρέπει να αποφύγουν άλλες απώλειες.

Σε ότι αφορά τον ευρύτερο χώρο της κεντροαριστεράς, αλλά και των 23 ανεξάρτητων βουλευτών, ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να εφαρμόσει μια διπλή τακτική: από τη μια να μοχλεύει και να εμβαθύνει τις ρωγμές και τις διαφορές που υπάρχουν σε αυτό τον άμορφο χώρο και ταυτόχρονα, από την άλλη, να προβαίνει σε συστηματικά φίλια ανοίγματα με στόχο την προσέλκυση μετριοπαθών βουλευτών και ψηφοφόρων. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί με ένα προγραμματικό σχέδιο 10 σημείων που θα περιλαμβάνει τους εθνικούς στόχους και τις κόκκινες γραμμές.

.http://www.koutipandoras.gr/