Αναρτήσεις
Ακούγοντας τον Γάλλο πρόεδρο Hollande να μιλάει στην τελετή για τον εορτασμό της 70ης επετείου της απόβασης στη Νορμανδία αναλογίσθηκα πόσο δίκιο είχε όταν κάποια στιγμή αναφέρθηκε στην αίσθηση που έχει κανείς σήμερα όταν περπατάει πάνω σε αυτές τις ακτές, στις ακτές που κάποτε η ιστορία τις ξεχώρισε, τους έδωσε μια ιδιαίτερη σημαντικότητα και μοναδικότητα και μια ιδιαίτερη βαρύτητα και ενέργεια σαν αυτήν που έχει κάθε τόπος όταν εκεί έχουν χαθεί πολλές ζωές και μάλιστα συγχρόνως.
Χιλιάδες στρατιώτες των συμμαχικών δυνάμεων σκοτώθηκαν στην προσπάθεια τους να αποβιβαστούν στην Γαλλία και από εκεί να προχωρήσουν στην απελευθέρωση της Ευρώπης από τις δυνάμεις του Αξονα. Και τα κατάφεραν γιατι η επιχείρηση Overlord - όπως ονομάστηκε η απόβαση στη Νορμανδία – ήταν πραγματικά η αρχή του τέλους του πολέμου στην Ευρώπη και μέχρι την επόμενη άνοιξη οι Γερμανοί είχαν συνθηκολογήσει και ο Χίτλερ ήταν ήδη νεκρός.
Όταν στέκεσαι πάνω από τις ακτές αυτές και μπροστά σου ανοίγεται η Μάγχη, μόνιμα σκοτεινή και φουρτουνιασμένη, αναλογίζεσαι τι οργάνωση και συντονισμένη προσπάθεια, τι απόλυτη πειθαρχία και πίστη στο αποτέλεσμα έπρεπε να έχει μια τόσο μεγάλη στρατιωτική επιχείρηση – μέχρι πλατφόρμες αποβίβασης σαν ένα κρυφό υποθαλάσσιο λιμάνι είχε χτιστεί στην Arromanche, ώστε να εξυπηρετηθουν οι ανάγκες των άλλων 4-5 ακτών όπου θα γινόταν η αποβίβαση. Κι αν κλείσεις τα μάτια τότε νομίζεις πως κάπου μακριά ακούγεται ο παφλασμός των πλοίων που πλησιάζουν αθόρυβα μέσα στη νύχτα και οι ανάσες εκατοντάδων χιλιάδων νέων που η μοίρα αλλά και οι ιστορικές συγκυρίες τους μετέτρεψαν σε ήρωες έστω για μια και μοναδική βραδιά.
Χιλιάδες οι άσπροι σταυροί που απλώνονται στους λόφους πάνω από τις ακτές, χιλιάδες τα ονόματα εκείνων που χάθηκαν για πάντα εκείνον τον Ιούνιο πριν 70 χρόνια. Θες από τα πολλά σχετικά κινηματογραφικά έργα που έχουμε δει, θες από τις διηγήσεις του πατέρα μου που έλεγε πως ακούγαν κρυφά το BBC στο ραδιόφωνο στην Αθήνα μες την Κατοχή και περιμέναν το σήμα της αναμενόμενης μεγάλης επιχείρησης των Εγγλέζων και των Αμερικάνων που θα τους έφερνε πιο κοντά στην απελευθέρωση, θες από τη φόρτιση που σου προκαλούν κάποια γεγονότα για προσωπικούς λόγους, για μένα η απόβαση στη Νορμανδία είχε πάντα μια σχεδόν μυθική και ηρωϊκή διάσταση.
Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος ήταν ένας πόλεμος με έντονο ιδεολογικό υπόβαθρο. Υπήρχε ένα ακραίο κακό - ο ναζισμός, το Γ Ραϊχ, η παγκόσμια κυριαρχία που ονειρευόταν ο Χίτλερ, η γενοκτονία των Εβραίων της ανατολικής Ευρώπης και άλλων μη αρίων λαών – που έπρεπε να παταχθεί με κάθε μέσον και με όλες τις δυνάμεις που διέθεταν οι σύμμαχοι. Έτσι όλοι εκείνοι που αντιστεκοντουσαν και πολεμούσαν τον ναζισμό είχαν την απόλυτη πίστη και βεβαιότητα ότι είναι με το μέρος του καλού, κάτι που δεν είναι καθόλου δεδομένο ή αυτονόητο σε έναν πόλεμο.
Παρακολουθόντας την σημερινή τελετή στις ακτές της Νορμανδίας όπου παρευρισκονταν αρχηγοί κρατών των τότε συμμαχικών δυνάμεων αλλά και των τότε δυνάμεων του άξονα αναλογιζόμουν πόσο δύσκολα είναι πάλι σήμερα τα πράγματα παρά τις χαιρετούρες και τα φιλιά όλων των «συνεταίρων», «συμμάχων» και «φίλων» ή τις, ομολογουμένως, συγκινησιακά φορτισμένες εξαγγελίες και τις λιτες αλλα υποβλητικές γιορτές μνήμης.
Η πρωτόγνωρη σε διάρκεια ειρήνη στην Ευρώπη έχει αρχίσει εδώ και καιρό να είναι μια ειρήνη επί χάρτου μόνον. Εστίες υπαρκτών αλλά και εν δυνάμει συγκρούσεων ενέχουν πάντα τον κίνδυνο να αναφλεγούν σε κάτι πιο εκτεταμένο και μεγάλο. Η επικίνδυνη και τραγική άνοδος του μισαλλόδοξου εθνικισμού αλλά και της ακροδεξιάς στις περισσότερες ευρωπαϊκες χώρες όπως αποδείχτηκε περίτρανα στις ευρωεκλογές θα έπρεπε να μας έχει ήδη τρομοκρατήσει ότι τα πράγματα δεν πηγαίνουν καθόλου καλά.
Η οικονομική κρίση, η φτώχεια και η ανεργία, τα αποτελέσματα δηλαδή της σκληρής νεοφιλελευθερης πολιτικής που κάποιες ευρωπαϊκες χώρες έχουν επιβάλλει σε ολόκληρη την ΕΕ, αλλά και η συνεχώς αυξανόμενη οικονομική δύναμη και πολιτική επιρροή της Γερμανίας στην Ευρώπη - με τον επακόλουθο αποκλεισμό και χρεωκοπία του ευρωπαϊκού νότου – έκανε την σημερινή τελετή μνήμης εκείνης της «μεγαλης ημερας» του 1944 να με γεμίζει με έναν ανεπαίσθητο τρόμο – κάτι σαν ένα κακό προαίσθημα – και να μου σφίγγει το στομάχι με μιαν γενικευμένη αγωνία...
http://tvxs.gr/
0 comments :
Δημοσίευση σχολίου