5 «αγκάθια» για τον ΣΥΡΙΖΑ ενόψει Σεπτεμβρίου – Ζητούνται υπερβάσεις

Με τους κ.κ. Α. Σαμαρά και Ε. Βενιζέλο να «μετρούν» αν βγαίνουν –ή δεν βγαίνουν, όπως μέχρι στιγμής όλα δείχνουν- τα «κουκιά» των 180 «πρόθυμων» να στηρίξουν τη συγκυβέρνηση ΝΔ και ΠΑΣΟΚ βουλευτών, η ηγεσία και, κυρίως, τα στελέχη που αποτελούν τον κομματικό «κορμό» του ΣΥΡΙΖΑκαλούνται ενόψει Σεπτεμβρίου να προχωρήσουν στις απαραίτητες υπερβάσεις, εφόσον επιθυμούν να πάρουν την ηγεσία της χώρας στα χέρια τους και να βγάλουν τους πολίτες από τα αδιέξοδα των μνημονίων.

Το «nez.gr», έχοντας στηρίξει καθαρά τις προσπάθειες για μια κυβέρνηση τηςΑριστεράς, προχωρά σε μια συλλογή… επισημάνσεων και παρατηρήσεων από υποστηρικτές και φίλους του κόμματος της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, οι οποίες αποτελούν τμήμα μιας καλοπροαίρετης κριτικής που έχει ένα και μοναδικό στόχο: η χώρα να βγει από το καθεστώς επικυριαρχίας στην οποία την έβαλαν οι κυβερνήσεις από το 2010 μέχρι σήμερα, «κουρεύοντας» δραματικά το βιοτικό επίπεδο των πολιτών.

Το θετικό αποτέλεσμα των τελευταίων ευρωεκλογών «διδάσκει» πολλά. Όλα δείχνουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ξεκάθαρα πρώτο κόμμα. Ωστόσο, δεν είναι τυχαίο ότι τη διαφορά των περίπου 4,9 ποσοστιαίων μονάδων από τη ΝΔ δεν την ακολούθησαν ξέφρενοι πανηγυρισμοί, ούτε κατέστη εφικτή η ανατροπή της σημερινής κυβέρνησης μέσα από την ευρωκάλπη.

Οι αδυναμίες

Για ποιους λόγους ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κατάφερε λοιπόν να αυξήσει τα εκλογικά του ποσοστά; Οι αιτίες είναι αρκετές. Το «nez.gr» και η συντακτική του ομάδα, έχοντας στηρίξει τις προσπάθειες εκλογής μιας κυβέρνησης της Αριστεράς, συνέλεξαν πολλές από τις απόψεις που εκφράζουν φίλοι του ΣΥΡΙΖΑ σε κατ΄ ιδίαν συζητήσεις τους. Οι απόψεις αυτές παρουσιάζονται στη συνέχεια «κωδικοποιημένες» επιχειρώντας να εισφέρουν στο δημόσιο διάλογο για τη βελτίωση των ενεργειών του κόμματος της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης και για τη δημιουργία ενός αντιμνημονιακού «μετώπου» το οποίο στόχο θα έχει την επαναφορά της Ελλάδας στη δημοκρατική ομαλότητα:

1) Όπως ορθά αναφέρει σε σχετικό του άρθρο ο καθηγητής Νίκος Κοτζιάς, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κατάφερε μέχρι τις ευρωεκλογές να «παντρέψει» το κοινωνικό με το πατριωτικό. Είτε ορθά, είτε άδικα, προς τα «έξω», όπως θα έλεγε απλά ο λαός, δεν βγήκε η εικόνα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αποδέχεται ότι ένα μεγάλο τμήμα της κοινωνίας, ακόμη και εάν τοποθετείται προς τα αριστερά, με τον όρο «πατριώτης» και «πατρίδα» διατηρεί έναν ισχυρό δεσμό.

2) Μεγάλο τμήμα φίλων του ΣΥΡΙΖΑ οι οποίοι επιχείρησαν να ενταχθούν στις τάξεις του, τελικά αποκλείστηκαν είτε λόγω προσωπικών διαφορών με τους υπεύθυνους του κόμματος που βρίσκονται σε θέσεις – «κλειδιά», είτε λόγω…παρελθόντος (κυρίως λόγω προηγούμενης, άμεσης ή έμμεσης, συμμετοχής σε πολιτικά κόμματα που σήμερα τάσσονται υπέρ του μνημονίου – βλ. ΠΑΣΟΚ). Ενδεικτικό παράδειγμα αποτελεί ο αποκλεισμός παράταξης σε ομοσπονδία κύρους του ιδιωτικού τομέα, παρά το γεγονός ότι στις αρχαιρεσίες του συνδικαλιστικού φορέα λαμβάνει ποσοστά της τάξης του 80%! Και για τον αποκλεισμό αυτό δεν υπήρξε ούτε μια απάντηση προς τους ενδιαφερομένους από τους αρμοδίους του ΣΥΡΙΖΑ.

3) Επίσης, πολλοί αποκλείστηκαν ή υπονομεύτηκαν επειδή δεν είχαν «κολλήσει» αφίσες του Συνασπισμού κατά τα προηγούμενα χρόνια. Λίγο πολύ, δηλαδή, κάποιοι επιβάλλουν –και μέχρι στιγμής τα έχουν καταφέρει- «κομματικήεπετηρίδα».

4) Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ δεν κατάφερε να πείσει ότι μπαίνει μπροστά σε μια απαραίτητη για την ανατροπή των μνημονίων, ευρεία συμμαχία πολιτικών δυνάμεων του «δημοκρατικού τόξου». Επέμεινε να κοιτά προς τα αριστερά όταν «αυτοί που είμαστε στη χώρα, είμαστε γνωστοί μεταξύ μας» και οι επιλογές δεν είναι πολλές.

5) Ειδικά με την περίπτωση των Ανεξάρτητων Ελλήνων οι χειρισμοί είναι ενδεικτικοί. Ουκ ολίγοι συριζαίοι έδειχναν ξεκάθαρα ότι «βγάζουν σπυριά» με μια πιθανή συμμαχία με τους ΑΝΕΛ χωρίς, όμως, να διευκρινίζουν από πού αλλού θα μπορούσαν να βρουν αντιμνημονιακό στήριγμα. Επεσαν, ηθελημένα ή μη, στην «παγίδα» των συστημικών ΜΜΕ που από το Φθινόπωρο επιχειρούσαν να «τελειώσουν» επικοινωνιακά ένα τέτοιο εγχείρημα, έχοντας βάλει στα «αζήτητα» την πιο παράδοξη «συμμαχία» των τελευταίων 20 ετών, της συγκυβέρνησης δηλαδή ΝΔ και ΠΑΣΟΚ.

Φυσικά, πολλές από τις θέσεις που «εγκλώβισαν» το ΣΥΡΙΖΑ στην οροφή του 27% φαίνονται ορθές μέσα από τα μάτια ενός -αποφασισμένου να πέσει για τις θέσεις του- αριστερού. Όμως, όταν στόχος είναι, όχι απλά η διακυβέρνηση της χώρας σε ένα ομαλό περιβάλλον, αλλά η «έξοδος» της Ελλάδας από τα μνημόνια και η επαναφορά της στη δημοκρατική ομαλότητα, τότε τα δεδομένα αλλάζουν. Δεν χωρούν ούτε «κομματικές επετηρίδες», ούτε προσωπικές διενέξεις, ούτε ιδέες που κατατάσσουν όποιον νιώθει δημοκράτης πατριώτης στους «έχοντες φασίζουσες αποκλίσεις». Ενας ηγέτης απαιτείται να στελεχώνεται από τους καλύτερους και να βάζει στόχους που ξεπερνούν ακόμη και τον ίδιο του τον εαυτό. Μπροστά στα φαινόμενα που διαλύουν τον κοινωνικό ιστό και στα συμφέροντα που «βουλιάζουν» τη χώρα και το λαό της, χρειάζεται ενότητα, ενότητα και πάλι… ενότητα.

http://www.nez.gr/